Þjóðviljinn - 09.09.1970, Blaðsíða 10

10 SíÐA — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 9. septeamber 1970.
NICHOLAS BLAKE :
DÝPSTA
UNDIN
11
— Fólk gæti séð til okkar
— Hvaíw fólk? Þu sagðk” rétt
áðan að strönd væri kyr» og
friðsæll hvíldarstacfc*
Tárin glóðu gmiam .-4»$ " dem-
antar við lokuð augu *»inar. íst
kysstí þau burt, en þau seytluði.-
samstundis fram aftur.
— I>ú elskar mig ekki.
— Víst geri sg það.
— Segðu það þá.
— Yndislega Harriet mín, ég
elska þig. Ég reyndi að stilla
mig, en rödd mín skalf. Ég var
sjálfur gráti nær.
Hún opnaði augun og hörfði á
mig stríðmslega, og um rauðar
varimar lék hæðnislegt bros. Ég
lét mig síga niður að hlið henn-
ar og lagði hölfuðið að brjósti
hennar. Líkami minn logaði all-
ur eins og ég væri með hita.
Hún var rennvot af svita en mér
fannst hún ilrna yndislega. Hún
var öll yndisleg. Hún renndi
fingrunum blíðlega gegnum hár-
ið á mér, en fór svo allt í einu
að rífa í það.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 m. hæð (Iyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMl 33-9-68
— Ég held þú sért bannsettur
svikahrappur, Skáldi.
— Nei, það er ég ekki. Mér
finnst Uara —
— að vera bálreið út
í þi* fyrir að forsmá mig svona.
Þv ert fva«t> karlmaðurinn. —
Hún lau*i e.díi við setninguna, —
sem hefur forsmáð þig. Hve
marga hefurðu — ?
— Strax oroinn afbrýðissamur;
sagði hún fagnandi. — Svo
marga að það er engin leið að
telja þá.
— Hér á Mandi?
— Gamli glópur. Nú er ég að
spæla þig.
Þetta var sama gamila bullið
og tveir elskendur hafa malað
hvor við annan frá sköpun
heimsins. Og sam/t sem áöur
fannst mér sem ég væri kom-
inn í paradís og sœti á tali
við engil. Harriet settist uipp og
laut yfir mig svo að hór hennar
féll yfir andlit mér.
— Nú er bezt að fá meiri
skáldskap. Hvemig heldur þetta
áfram með friðsælu ströndina?
— 1 raun og veru er þetta
þannig: Gröfin er kyrr og frið-
sæi vin.
— Uss, þetta er sjúklegt. Hef-
urðu skrifað þetta sjóifúr?
— Nei. Náungi að nafni Mar-
vell.
— Þá líkar mér ekki við þenn-
án Marvell ’ þirin. Var það þess
vegna sem þú vildir ékki elska
mig? Af því að við sáum lík-
fjdgdina?
— Það held ég ekki. En mér
var ekki um það.
— Við lilfum aðeins einu sinni.
Við skulum njóta þess stutta
lífs meðan við getum — þetta
er rhín lífsspeki.
— Langar þig ekki til að lifa
lengi ?
— Mig langar ekkert til að
verða gömul og þefill kerling á
hækjum.
— Elsku Harriet! Mikið ertu
indæl.
Hún leit ögrandi á mig. —
Hvað heldurðu að hún Phyllis
@nlinental
HINIR
HEIMSÞEKKTU
JEPPA
HJÓLBARÐAR
HJÓLBARÐAVIÐGERÐIR
Opi5 alla daga írá
kl. 8—22, einnig um helgar.
GÚMMÍVINNUSTOFAN HF.
SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK
SÍMI 31055
þín segði etf hún vdssd eitthvað
um þetta?
— Ég vil alls ekkert um það
huigsa. Látum hverjum degi
nægja sína þjáningu.
Harriet spratt á fætur. —
Kjomdu þá. Við verðum að flýta
okkur heim.
En fimm kílómetrum fyrir ut-
an Gharlottestown ókum við
fram á líkfylgdina sem sniglaðist
enn áfram jafn lúshægt og tok-
aði leiðinni fyrir þrem bílum,
sem höfðu raðað sér aftan við
syrgjenduma.
Þegar við stönzuðum seint og
síðar meir fyrir framan hliðið
að „Lissawn House“, laut Harry
yfir mig og gaf mér síðasta
kossinn, áður en hún nuddaði
varalitinn af andlitj mér með
vasaklútnum sínum. Svo smurði
hún nýjum lit á varimar og
stökk út úr bílnum.
— Sjáumst við bráðum aítur?
spurði ég.
— Já. Ef þú lofar að vera
góðutr strákur.
Hún gekk upp garðinn án þess
að líta við. Ég sneri bilnum og
ók aftur heim í kofann minn,
þar sem ég lagði bílnum á gras-
fló sem ég notaði sem bílastæði.
Þegar ég kom inn í húsið, sner-
ust huigsanir mínar svo mjög um
Harriet, að það leið alldönig stund
áður en ég tók eftir því að búið
var að róta í öllum eigum mín-
um. Einhver hafði gramsað vand-
lega í öllum plöggum mínum,
bókum, skúffunum uppi og niðri
og engin tilraun hafði verið gerð
til að breiða yffir að leitað hafði
verið alls staðar. Þetta gat sem
sé ekki verið Brigid. Ef til vill
flakkandi brýnslumaður, sem
hafði átt leið hjá af tilviljun?
Bn eragu hafði verið stolið. Þetta
var mjög dúlarfuMt; gat það ver-
ið að forvitni nágrannanna hefði
soðið upp úr á þennan ihátt? Ég
huigsaði með mér að bezt væri
að hringja strax í lögregluna, en
um leið mundi ég áð ég hafði
engan síma. Ég varð því að
hætta við það og eiginlega stóð
mér alveg á sama. Ég settist
niður og einblíndi inn í eldinn
með kollinn fullan af vöku-
draumum um Harriet.
4. kafli
Ég hafði byrjað að færa dag-
bók nokkrum dögum áður en allt
þetta gerðist. Til allrar hamingju
haifði hinn dularffulli gesitur, sem
rótað hafði í öllu í kofanum,
ekkert getað fundið í dagþók
minni sem Ijóstraði upp um neitt
í sambandi við Harry og mig,
og ég myndi gæta þess vandlega
að viðkomandi fengi ekkert mik-
ilvægt að hnýsast í í framtíðinni.
En vegna þess að ég gætti þess
vandlega að skrifa ekki eitt ein-
asta orð sem gæti komið upp um
samibandið okkar í milli, hef ég
ekkert að styðjast við þegar ég
reyini að grafa upp fortíðina til
þess að rifja upp hvenær og
hvar hún varð fyrst ástmey mín.
Það er furðúlegt að ég skuli
ekki geta munað það — þennan
ógjeymanlega dag í lífi mínu
þegar tilfinningaVíma mín hófst.
Auðvitað mætti segja að hún
hefðj hafizt með ferðinni á
ströndina. Sumarið sem nú eir
orðin fjarlæg minning, stendur
mér þrátt fyrir allt svo ljóslif-
andd fyrir hugskotssjónum, en ég
hef enga hugmynd um hvaða dag
eða nótt það var sem við hvíld-
um fyrst nakin í örmum hrvors
annars. Ég sé þetta fyrir mér
eins og gegnum blæju, sem
stundum verður geislandi björt
af geislum ástabrunans, en er
annars eins og þétt hengi úr ein-
hverju óskýranlegu og hættulegu,
einhverju æðislegu.
Næsta morgun fór ég yfir í
„Lissawn House“. Flurry hallaði
sér upp að dyrustafnum í hest-
húsinu, meðan hann var að tala
við Seamus sem var inni. Ég
sagði honum, að rótað hefði ver-
ið í öllu í koíanum mínum.
— Heyrðirðu þetta, Seamus?
— Já, það gerði ég.
— Skyldu það hafa verið
brýnsdumenn?
— Það var ekki einm einasti
brýnslumaður í mairgra míina
fjarlægð í adlan gærdag, svaraði
Seamus innan úr hesthúsinu.
— Það hafði líka engu verið
stolið, sagði ég.
— Hvað ertu þá að röfla?
Þetta hefur ekki verið annað
en hnýsni og fólk er fjandalega
forvitið á þessum slöhum.
— Já, ég er búinn að komast
að raun um það. Ég hef efcki
heldur hinar minnstu áhyggjur.
Ég er bara forvitinn.
Seamus kom fram í dyrnar
með bursta og hrossakamfo i
hendinni. — Það hefur örugg-
lega ekki verið Brigid, sagði
hann og leit hvasst á mig.
— Það hefur ekki svo mikið
sem hvarflað að mér að það væri
hún. Ég spurði hana í morgun,
hvort hún hefði komið aftur í
húsið, þegar hún var búin að
gera hreint í gær. Hún neitaði
því. Og ég treysti henni.
— Þér er það óhætt. Hún er
stádheiðarleg, sagði Flurry.
Seamus var að, tyggja strá. —
Voru fleiri sem vissu að þér
fóruð í ferðalag með frú Leeson?
— Nei. En þeir sem sáu okkur
aka gegnum Charlottestown
hefðu hæglega getað reiknað út
að ég kæmi ekki heim alveg á
næstunni.
— A ég að hringja í lögregluna?
— Nei, Flurry, auðvitað ekki.
— Það getur svo sem verið
lögreglan sjálf sem hefur verið
að róta í kofanum, lagði Seamus
til mádanna.
— Hvers vegna í ósköpunum
hefði hún átt að gera það? Og
varla hefði lögreglan borið sig
svona viðvaningslega að.
— Ekiki það? Clancy getur ekiki
talið upp að tuttugu án þess að
fara úr skónum. Flurry upphóf
samhengisdausa frásögn um það
hvemi'g Clancy lögregduþjónn
hefði gert sig að fífli þegar hann
fékik einu sinni það verkefni að
hafa upp á leynilegu vopnabúri
írska lýðveldishersins.
—t Nú, jæja, sagði ég þurrlega.
— En það eru nú engar hand-
sprengjur eða hvellhelltur
geymdar í kotfanum minum.
— Það veit ég vel, Dominic.
En það getur vel verið að ein-
hver hafi gefið lögreglunni ein-
hvers konar vísbendingu. Einn
af þessum taugaveikluðu kjafta-
skúmium með rottugang á héa-
loftinu. Það er adlt uppfudit af
svoleiðis moðhausum hér um
slóðir.
— Ég viildi óska að þeir létu
sér nægja að brýna gogginn hver
á öðrum. En ég held nú samt að
ég geti sagt ykfcur hvers konar
manngerð það var sem heimsótti
kotfann — ef ekki hefur þá verið
um einskæra forvitni að ræða.
Flurry og Seamus horfðu á
mig með eftirvæntingu.
— Það hiýtur að hafa verið
einhver sem lét sig það engu
varða þótt ég uppgötvaði að
leitað hafði verið í húsinu hjá
mér. Annars hefði hann gætt
þess að laga til eftir sig. En það
hefur þessum freka snuðrara þótt
óþarfa fyririhöfn. Og hann var að
leita sér upplýsinga um það
hvers konar náungi ég væri;
hann færi varla að róta í skjöl-
unum mínum til að leita að vél-
byssum. Hver haldið þið að þetta
hafi verið?
Ég tók etftir því að Flurry og
Seamus gutu augunum órólega
hvor til annars.
— Erbu nú ekki að reyna að
leika leynilögguna miklu? sagði
Flurry og brosti vandræðadega.
— Ég verð að halda áfram að
vinna, sagði Seamus.
Og þar með var því samtali
lokið.
Flurry þreif í mig og dró mig
með sér inn í húsið. Harry sat
í eldhúsinu og var að drekka te,
niðursókkin í edtt af þessum
skelfilegu vikublöðum. Hún veif-
aði viðutan til mín með annarri
hendi og hélt áfram að lesa, án
HARPIC er iliiiaiuli efiii sem hreinsar
salernisskálina og drepnr sýkla
HvaS nefnist Ijóðabókin
og hver er höfundurinn?
m
mmmm
WZm
■m.
■ ■ ■
Bókin nefnist
Höfundurinn er
SÚLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum
og gerðum. — Einkum hagkvæmar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
V AR AHLUTAÞJ ÓNUST A.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 . Sími 33069
8. MYND
Dömusíðbuxur - Ferða-
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur

O.L
• — Laugavegi 71 — sími 20141
<