Þjóðviljinn - 24.12.1976, Blaðsíða 20

20 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN — Jólablað 1976.
‘Breíð&kífan, þar sem Þjú á palli syngjdpfc1
Jónas Árnason, alþingismann og rifhöfuncly,:
og írsk þjóðlög og kom út á haustmánuðum
vonum vakið mikla athygli. Hér á eftir far
kvæðanna á plötunni. „ í' M >
„Tekið í
blökkina"
Nokkur kvæöa
JónasarÁrnasonar
af hinni nýju
breiðskífu sem
Þrjú á palli sendu
frá sér nýlega
Hríseyjar-Marta
Hún Hríseyjar-AAarta
með hárið sitt svarta
var fræg fyrir kátínu forðum á síld.
Og það hressti okkur alla
að heyr’ 'ana kalla:
„Hæ, tunnu! Hæ, tunnu! Hæ, salt! AAeira salt!"
Hún Hríseyjar-AAarta
aldrei heyrðist hún kvarta,
þótt hún feng' ekki hænublund nótt eftir nótt.
Og það hresst' okkur alla
að heyr"ana kalla:
„Hæ, tunnu! Hæ, tunnu! Hæ, salt! AAeira salt!"
Hún Hríseyjar-AAarta
AAeð hárið sitt svarta
hún veiktist af hósta eitt haústið og dó.
Og það hryggði okkur alla,
er hún hætti að kalla:
,,Hæ, tunnu! Hæ, tunnu! Hæ, salt! AAeira salt!"
En hún Hríseyjar-AAarta
með hárið sitt svarta
hún gat ekki legið í gröfinni kyrr.
Og það hresst' okkur alla
að heyr' 'ana kalla:
,,Hæ, tunnu! Hæ, tunnu.' Hæ, salt! AAeira salt!"
Þó að síldin sé flúin
og söltun sé búin,
stendur AAarta á planinu nótt eftir nótt.
Og það hressir enn alla,
að heyr' 'ana kalla:
,,Hæ, tunnu! Hæ, tunnu! Hæ, salt! AAeira salt!"
Þaö var
hann Binni —
Hver var hann þessi garpur, sem útí Eyjum bjó?
Hver var hann þessi öðlingur, sem alltof snemma dó?
Á góðri stund í landi, ef setið að sumbli var,
hver var þá manna hressastur og hrókur alls fagn-
aðar?
En þegar menn tóku að ybbast og úti var f riðurinn,
hver notaði þá af mestum kraf ti krepptan hnef a sinn?
Hver beit á jaxlinn fastast í f rosti og norðanhríð?
Hver horfði af mestri kurteisi i kvenmannsaugu blíð?
Hver gladdist eins og krakki og kvað og söng og hló,
er vorsólin skein á öldurnar í Eyjaf jallasjó?
Já, hver var hann þessi garpur, sem útí Eyjum bjó?
Hver var hann þessi öðlingur, sem alltof snemma dó?
Þett’ er nóg!
Þett’ er nóg!
Hann AAundi á sjóinn i fyrsta sinn fór
á fjórtánda árinu, lítill og mjór.
Og það sem hann dró hirti húsbóndi hans
og hét því að kom' 'onum þannig til manns.
Viðlag:
Og þá stundi AAundi:
„Þett' er nóg! Þett' er nóg!
Ég þoli ekki lengur
að þvælast á sjó."
Hjá AAunda var litið um leik eða hvíld:
hann lent' eftir fermingu norður á síld
og síðan á línu og siðan á net
og síðan á línu og aftur á net.
Og æska hans leið, og hann vann og hann vann,
því vinnan hún „göfgar og bætir hvern mann."
En litið var það sem úr býtum hann bar,
því „blásnauð" að jafnaði útgerðin var.
Hann varð af því hokinn, hann varð af því grár
að velkjast á togurum þrjátíu ár.
í stórsjó og ágjöf hann stóð sína pligt
með sting fyrir brjósti og króníska gigt.
Viðlag: Þaðvarhann Binni, þaðvarhann Binni,
það var hann Binni minn í Gröf.
Hver sótti jafnan fastast og setti aflamet,
hvort heldur hann í sjóinn lagði línu eða net?
Hver kunni bezt að varast þann vonda, krappa sjó,
sem austanrokið hamslaust inn með Heimakletti sló?
Og hver var það sem eittsinn rakleitt renndi sér
í gegnum versta öldurótið út við Faxasker?
f hífingu eitt sinn hann hentist á vír,
og hurf u þar f ingur hans —tveir eða þrír.
í annað sinn bobbing hann ofaná sig fékk,
og eftir það haltur og skakkur hann gekk.
Til f immtugs hann þraukað', en þá fékk hann slag,
og það gerðist einmitt á sjómannadag:
og sungið var þá, eins og sungið er enn,
um særokna, vindbarða Hrafnistumenn.