Þjóðviljinn - 26.02.1986, Qupperneq 8

LANDSBYGGÐIN
Kristófer Kristjánsson
Þeim hegnt sem hlýddu
Stefán Skaftason
Búmarkið
Blaðinu hafa borist eftirfar-
andi ályktanir, sem samþykktar
voru á fundi í Búnaðarfélagi Dyr-
hólahrepps þann 15. þ.m.. í
fyrstu ályktuninni er skorað á
landbúnaðarráðherra og Fram-
leiðsluráð að endurskoða nýaf-
greitt fullvirðisbúmark á mjólk til
bænda í V-Skaftafellssýslu, því
vart verði unað við svo mikla
framleiðsluskerðingu, sem þar er
gert ráð fyrir. Til rökstuðnings
áskorun sinni bendir fundurinn á
eftirfarandi atriði:
1. Að fáir atvinnumöguleikar
eru í héraðinu, sem bætt geti
bændum upp þá miklu tekju-
skerðingu, sem hér um ræðir, þar
sem landbúnaður er nær eina
tekjugreinin og mjólkurfram-
leiðsla aðal undirstaðan.
2. Lítið virðist vera tekið tillit
til þess í fullvirðisútreikningi, að
viðmiðunarárin eru flest þau erf-
iðustu um langan tíma hér um
slóðir og því lítt viðmiðunarhæf.
3. Þá átelur fundurinn harð-
lega þau vinnubrögð, að setja á
þessa miklu framleiðsluskerð-
ingu á miðju framleiðsluári og
bændur því hagað framleiðslu
sinni á allt annan hátt en hefði
framleiðslumagni verið úthlutað
strax á haustnóttum.
4. Svo virðist sem lítið eða ekk-
ert tillit hafi verið tekið til þeirra,
sem sjálfviljugir drógu saman
framleiðslu, eftir beiðni Fram-
leiðsluráðs, eins þeirra, sem í
uppbyggingu eru og hafa verið,
en þeirra hagur verður eflaust al-
verstur. Þar er í flestum tilfellum
um verulegar skuldabyrðar að
ræða og lítil von fyrir dyrum ef
leiðrétting fæst ekki eða aðstoð í
öðru formi. Þá verða fram-
leiðendur, sem átt hafa í erfið-
leikum með heilsufar kúa sinna á
viðmiðunarárunum, sérlega illa
úti, þar sem mjólkurmagn hefur
þá í mörgum tilfellum verið í lág-
marki. Þarna þurfa að koma til
vottorð dýralækna eða ráðunauta
til leiðréttingar.
5. Fundurinn bendir á í þessu
sambandi hvort ekki megi taka fé
Skaftafellssýslu hlýtur að skapast
neyðarástand á svæðinu, sem
bitna mun ekki einungis á bænd-
um en einnig þeim, sem hafa
óbeint framfæri sitt af úrvinnslu
búvara.
Önnur ályktun: Fundurinn ....
skorar á þingmenn Suðurlands-
kjördæmis, að þeir beiti sér fyrir
því af alefli, að stöðvaður verði
allur innflutningur landbúnaðar-
vara til varnarliðsins á Keflavík-
urflugvelli, ef það mætti verða til
þess að létta aðeins á þeirri miklu
umfram framleiðslu landbúnað-
arvara, sem nú er í landinu.
Þriðja ályktun: Fundurinn ...
skorar eindregið á Mjólkur-
samsöluna og Mjólkurbú Flóa-
manna að hefja nú þegar fram-
leiðslu, sölu og dreifingu á V* ltr.
fernum með venjulegri, ger-
ilsneyddri nýmjólk, þægilega út-
búnum til drykkjar, t.d. í nesti
fyrir skólabörn, börn í dagvistun,
skyndabitastaði o.fl.. Mjólk í
þannig pakkningum virðist ein-
mitt vanta á markaðinn.
Fundurinn bendir á að þetta
yrði ódýrasti og hollasti drykkjar-
kosturinn fyrir neytendur og um
leið sá þjóðhagslega hagstæðasti.
Mundi að öllum líkindum stór-
auka mjólkursölu og þá um leið
minnka tannskemmdir o.fl.
kvilla. Þá bendir fundurinn á þá
staðreynd, að sumar af þeim
drykkjarvörum, sem keppa við
mjólkina, eru blandaðar rotvarn-
arefnum og hlýtur mjólkin að
hafa þar yfirburði hvað hollustu
snertir.
-mhg
Kristófer Kristjánsson, bóndi, Köldu-
kinn.
Páll Lýðsson, bóndi Litlu-Sandvík.
Ályktanir
Búnaðarfélags
Dyrhólahrepps
úr Framleiðnisjóði landbúnaðar-
ins s.b. 2. mgr. 37. gr. laga um
framleiðslu, verðlagningu og sölu
á búvörum. Þá telur fundurinn að
auknar niðurgreiðslur á mjólk
myndu stór auka sölu.
6. Fundurinn vill undirstrika
þá staðreynd að landbúnaður í
Evrópulöndum er hvergi minna
styrktur en á íslandi.
7. Fundurinn óttast mjög, ef
framfylgt verður þeirri miklu
skerðingu á mjólkurframleiðslu,
sem boðuð hefur verið, komi til
verulegrar vöntunar á mjólk á 1.
verðlagssvæði er líða tekur á
sumarið og menn búnir að fylla í
sinn mjólkurkvóta.
8. Þá leggur fundurinn áherslu
á þá staðreynd, að fáist ekki veru-
leg leiðrétting á fullvirðisrétti í
mjólkurframleiðslu í V-
- Kannski kemur þetta
eitthvað skár út hjá okkur en
sumsstaðar annarsstaðar því hér
hefur verið töluverður samdrátt-
ur í mjólkurframleiðslu, sagði
Stefán Skaftason, ráðunautur í
Straumnesi í Suður-Þingeyjar-
sýslu. Frá 1. sept. sl. til 1. febrúar
minnkaði mjólkin um 3,7%.
Aætlaður samdráttur milli ára er
4,4%.
- Annars er það um þessi mál
öll að segja, að héruðin þyrftu að
hafa um þau miklu meiri íhlutun-
arrétt. Það er að verða óþolandi
hvernig þessu er öllu miðstýrt úr
Bændahöllinni og landbúnaðar-
ráðuneytinu. Það ætti að vera
öllum ljóst að bændur eru engan
veginn undir það búnir að taka á
sig svona mikla og snögga fram-
leiðsluskerðingu án þess að
eitthvað komi á móti. Það er
höfuðgalli á þessu kerfi, að bænd-
ur, sem höfðu búmark og voru að
byggja upp á jörðum sínum, fá
svo engan framleiðslurétt. Það er
algjörlega óhjákvæmilegt að
koma með einhverjum hætti til
hjálpar þeim mönnum, sem á að-
stoð þurfa að halda. En svigrúm-
ið er bara ekki neitt því svæðin
eru svo smá. En menn ganga bara
algjörlega slyppir frá búum sín-
um berist þeim ekki hjálp.
Mér finnast það vera hrein og
klár mistök hvernig að þessu er
staðið. Raunverulega var búið að
úthluta mönnum rétti, sem
reynist svo enginn vera. Bændur
sem hafa verið að fækka fé en
fjölga kúm fá ekkert að fram-
leiða. Það er fráleitt að koma til
manna á miðju ári og segja: Þið
áttuð bara að vita þetta. I þessu
er engin vitglóra.
Ef menn vilja endilega fækka
bændum þá á það a.m.k. ekki að
gerast með svona aðferðum. Og
auðvitað er það ömurleg kenn-
ing, sem heyrst hefur bæði frá
einstaka bónda og úr höfuðstöðv-
unum, að bændum eigi að fækka.
En almennt um búmarkið vil
ég segja það, að svæðin eru alltof
lítil og svigrúm til lagfæringa ekki
neitt. Það þarf að laga þetta að
aðstæðum.
Því ekki að taka útflutnings-
uppbæturnar aftan af og færa þær
framfyrir?
- mhg.
Svigrúm ekki neitt
Stefán Skaftason, ráðunautur,
Straumnesi.
Bóndi ekki hálfdrættingur á við verslunareiganda
í síðustu Landsbyggð birtist
fyrri hluti erindis Magnúsar
Finnbogasonar bónda á Lágafelli
Um daginn og veginn, frá 20. jan.
sl.. Hér höfum við þá síðari hlut-
ann.
Varla hefur það farið fram hjá
neinum, að landbúnaðurinn á í
vissum markaðserfiðleikum og
offramleiðsla er í nokkrum grein-
um hans. Fyrst og fremst stafar
þetta af dugnaði bænda og
aukinni tækni, ásamt því að Is-
land er gott landbúnaðarland,
með mikla og fjölbreytta fram-
leiðslumöguleika. Þá kemur það
einnig til, að allar okkar ná-
grannaþjóðir vernda sinn land-
búnað mun meira en hér er gert.
Er þetta gert á margvíslegan
máta, t.d. með beinum styrkjum
en einnig, og ekki síður með alls-
konar innflutningstakmörkun-
um, sem erfitt er framhjá að
komast.
Útflutningur
á búvörum
Um alllangt skeið gátum við
flutt út landbúnaðarvörur með
viðunandi árangri hvað verð
snerti, þótt svo hafi ekki verið hin
síðustu ár og kemur þar margt til
eins og áður segir.
Ég held að útflutningur búvöru
sé íslendingum lífsnauðsyn sé til
lengri tíma litið en markaðsleit og
markaðssókn verða að byggjast á
íslenskum aðstæðum. Hér er
mikið olnbogarými og miklir
framtíðarmöguleikar í hreinu og
tæru lofti og heilbrigði búfjárins
mikið meiri en annarsstaðar
þekkist. Eiturefnanotkun í land-
búnaði er að heita má óþekkt
miðað viðönnurlönd. Meðskyn-
samlegri sölumennsku hlýtur að
vera hægt að finna markaði, sem
tilbúnir eru til að gefa mikið fyrir
heilnæma og sérstæða vöru, sem
lítið er til af. Við verðum að gera
okkur ljóst, að framleiðslugeta
okkar, þótt mikil sé, er sem dropi
í haf miljónaþjóðanna. Því verð-
um við að kosta kapps um að
vekja ekki stærri markaði en við
erum menn til að standa við.
Niðurgreiðslur
og neytendur
Lágt verð á landbúnaðar-
vörum hefur mikið að segja fyrir
afkomu fólks. Því gekk mér illa
að skilja þegar ein af kröfum
verkalýðsleiðtoga við kjarasamn-
inga fyrir tveimur árum var að
niðurgreiðslur á landbúnaðar-
vörum yrðu lækkaðar og þeim
peningum, sem þannig spöruð-
ust, varið til að lækka beina
skatta.
Grunur minn er sá, að þeir sem
við samningaborðin sátu fyrir
verkalýðinn hafi alls ekki verið úr
hópi hinna láglaunuðu, því þessi
skattalækkun, sem þarna fékkst,
skipti láglaunamanninn engu
máli. Því lækkun skatta hefur
nánast engin áhrif fyrr en komið
er upp fyrir meðallaun, en mat-
arkaup eru því stærra hlutfall ráð-
stöfunartekna sem launin eru
lægri. Ég tel því að lágt verð á
landbúnaðarvörum sé almennum
lágtekjumanni mun meiri kjara-
bót en fikt með barnabætur,
beina skatta og persónuafslætti.
Verðmyndunin
- ójöfn skipti
Þó að sjónvarp, útvarp og blöð
geri oft mikið úr hækkunum á
landbúnaðarvörum þá er minna
um að skýrt sé frá því hvernig
verðið verður til og hvernig það
skiptist frá bónda til neytanda. Ef
við tökum t.d. dilkakjöt þá er
niðurgreiðsla á því núna 19,25 kr.
á kg og hefur aldrei verið lægri,
hlutfall af útsöluverði um 5-8%.
16. október kostaði 14 kg
lambsskrokkur, sem keyptur var
niðurbrytjaður úr kjötborði í
miðlungsdýrri búð í Reykjavík
3.743 kr. Heildsöluverð var þá
2.628 kr. en verð til bónda 2.187
kr. Ef við skoðum þetta aðeins
nánar þá var verð til bónda 156
kr. á kg, slátur- og heildsölu-
kostnaður 56 kr. á kg, smásöluál-
agning um 80 kr. og verslunar-
eigandinn fær því meir en helm-
ing af verði til bóndans. Nú liggur
í verðinu til bóndans fjárfesting,
vinna hans og fjölskyldunnar í
heilt ár ásamt fjármagnskostnaði
og flutningi á lambi á sláturstað,
en kaupmaðurinn fær kjötið að
búðardyrum, ber það inn, brytjar
og selur og greiðir eftir 6 vikur.
Fyrir þetta þarf hann eðlilega að
fá greitt en að þetta séu eðlileg
skipti á fjármunum því neita ég
Erindi Magnúsar á Lága-
felli um Daginn og veg-
innfrá20. jan.
Síðari hluti
algerlega. Það er stutt síðan
smásöluálagning var gefin frjáls á
kjöti en á þeim tíma hefur hún
margfaldast þvert ofan í kenning-
ar markaðshyggjumanna, sem
segja að frjáls álagning lækki
vöruverð. Reynslan sýnir annað.
Þetta með frjálsu álagninguna
kemur víða við. Óbrytjaður salt-
fiskur er með hámarksálagningu.
Hann hækkaði á síðasta ári um
38% en brytjaður saltfiskur er
með frjálsa álagningu og hann
hækkaði á sama tíma um 83% í
framfærsluvísitölu, sem er vegið
meðaltal hækkana frá Verðlags-
stofnun, sem sagt meira en helm-
ingi meiri hækkun álagningarinn-
ar, sé hún frjáls.
Ég vil því fara fram á það við
sjónvarp og blöð næst þegar þau
birta töflur um hækkanir á land-
búnaðarvörum, að þær sýni
greinilega hvað hver aðili fær í
sinn hlut: bóndi, vinnslu- og
heildsöluaðiljar og síðast en ekki
síst smásalinn.
Undirlægjuháttur
Dvöl svokallaðs varnarliðs og
áhrif þess á íslenskt þjóðlíf og
efnahagsmál hafa lengi verið um-
deild og ekki er ég talsmaður
aukinna áhrifa hersetunnar. Þó
finnst mér undirlægjuháttur
stjórnvalda í tíð núverandi ríkis-
stjórnar slíkur, að ekki verði
lengur við unað þegjandi.
Mér finnst ferðir Geirs á fund
bandarískra stjórnvalda í sam-
bandi við flutninga til hersins
bera meira svipmót af bæna-
skrám íslendinga til danska kon-
ungsvaldsins á öldinni sem leið
heldur en samskiptum tveggja
fullvalda ríkja. Hersetan er stað-
reynd, hvort sem okkur líkar bet-
ur eða verr. Því hljótum við að
krefjast þess, að stjórnvöld gæti
hagsmuna íslendinga undan-
bragðalaust. Við getum ekki búið
við það, íslendingar, að erlent
herlið skipi hér fyrir verkum á
friðartímum og Bandaríkjamenn
haldi uppi siglingum til landsins í
krafti bandarískra einokunarlaga
frá 1904, á sama tíma og vefengd-
ur er réttur okkar til að beita
lögum um varnir gegn búfjár-
sjúkdómum, (gin- og klaufa-
veiki), frá 1928, á þeim forsend-
um að fallin sé hefð á þessa flutn-
inga vegna þess að lögunum hafi
ekki verið beitt þann tíma, sem
varnarliðið hefur dvalið hér. Ég
sé engin rök mæla með því að
hefð gildi ekki jafnt um íslensk
lög og bandarísk. Því finnst mér
þessi málflutningur alveg út í
hött. Ég tel að undanbragðalaust
eigi að stöðva allan innflutning á
hrábúvöru til hersins, við eigum
svo mikið í hættu ef eitthvað ber
útaf. Okkar búfé er búið að lifa
svo lengi í einangrun, að margir
þeir sjúkdómar, sem erlendis eru
landlægir og gera lítinn skaða,
gætu gert mikinn usla hér. Þó að
heppnin hafi verið með til þessa
þá getur alltaf útaf borið og það
er of seint að byrgja brunninn
þegar barnið er dottið ofaní. Þar
að auki erum við með umfram-
framleiðsiu á búvörum, sem
markað vantar fyrir og ég get
ekki séð að efnahagslíf okkar
verði svo mikið háðara dvöl hers-
ins þó að þessi sala fari fram,
heldur en það er nú þegar.
Ég veit ekki betur en heitt vatn
og rafmagn sé selt á Völlinn, auk
margs annars, sem sjálfsagt þykir
og sjálfsagt er í samskiptum
þjóða. Hitt gengur ekki að her-
liðið haldi sig hér sem herraþjóð
og segi okkur fyrir verkum. Við
verðum að bera höfuðið það hátt
í þessum samskiptum að banda-
rísk stjórnvöld óvirði ekki ís-
lenska ríkisstjórn með mútuboð-
um, eins og gert var í sumar í
sambandi við herflutningana.
Búvörulögin
Á sl. sumri tóku gildi ný lög um
stjórn búvöruframleiðslu hér á
landi og leystu af hólmi gömlu
framleiðsluráðslögin. Segja má
að þessi lagasetning hafi verið
orðin mjög brýn. Eðlilega eru
skiptar skoðanir um ágæti þess-
ara laga, en þó held ég að mestu
skipti hvernig til tekst um fram-
kvæmd þeirra. Þrátt fyrir
augljósa agnúa eru í lögunum
mörg góð nýmæli og möguleikar
til raunverulegrar stefnumótunar
í landbúnaði.
Það, sem mér finnst mestu
muna fyrir okkur í bili eru ákvæði
um staðgreiðslu þess hluta bú-
vöruverðsins, sem ríkissjóður
hefur samið um kaup á. Það
tryggir mun betur en áður, að við
bændur fáum það kaup, sem okk-
ur ber, og gerir næstum útilokað
að ganga á okkar kauplið, skorti
einhversstaðar á að fullt verð ná-
ist í vinnslurásinni. Það tel ég
mikla framför frá eldri lögum.
Eins má nefna stórauknar tekjur
Framleiðslusjóðs og þá jafnframt
raunverulega möguleika hans á
stuðningi við ný atvinnutækifæri í
sveitum. Höfuðgallinn á fram-
kvæmd laganna til þessa er hvað
illa hefur gengið að ákveða fram-
Ieiðslurétt hvers svæðis og hvers
bónda. Sá dráttur er óþolandi.
Á jarðræktarlögunum voru
einnig gerðar nokkrar breytingar
á síðasta vetri. Þar vil ég fyrst til
nefna það nýmæli, að skjólbelta-
rækt fær nú beinan fjárstuðning.
Þá má nefna að stuðningur við
kornrækt er óbreyttur. Mín
skoðun er sú, að þessir tveir
þættir geti sameiginlega orðið
landbúnaðinum mikil lyftistöng á
komandi árum, ásamt ræktun
orkuskóga sem ekki hefur verið
mikið rædd hingað til.
Þannig finnst mér, að þrátt
fyrir tímabundna erfiðleika og
rauðvínspressu getum við horft ‘
vonglöð fram á veginn.
mf/mhg.
Markaðurinn er sameign bænda
Svæðin
Það eru náttúrlega skiptar
skoðanir á þessu hér um slóðir,
sagði Kristófer Kristjánsson
bóndi á Köldukinn í Aust-
ur-Húnavatnssýslu þegar blaðið
innti hann eftir því, hvernig
bændum litist á fullvirðisreglu-
gerðina.
- Húnvetningar hafa nokkuð
almennt, að ég hygg, verið
meðmæltir því, að komið yrði á
héraðakvóta. Þeir eru ánægðir
með að hann skuli nú loksins
kominn, að hluta til. Náttúrlega
eru sum atriði þessarar reglu-
gerðar ákaflega vafasöm en
kannski hefur verið erfitt að finna
nokkurt fyrirkomulag, sem í
heild sinni hefði verið skárra.
Þegar á heildina er litið, er hlutur
okkar ekki langt frá því, sem bú-
Sveitirnarþurfa að halda sínum hlut
ast mátti við í upphafi. Þrátt fyrir
20% samdrátt eiga bændur hér að
vera nokkuð öruggir. Og þeir
sem eru innan við 75% búmarks-
ins fá ekki á sig skerðingu. Þegar
allt kemur til alls verða bændur
hér ekki svo mjög hart úti því hér
hefur mjólkurframleiðslan dreg-
ist saman allt frá árinu 1980.
Annmarkarnir eru svo þeir, að
rétturinn er miðaður um of við
framleiðslu síðasta árs. Það kem-
ur harkalega við þá, sem af ýms-
um ástæðum voru með fremur
Iitla framleiðslu á síðasta ári, og
auðvitað eru þeir til hér. Þetta
kemur einnig tilfinnanlega við
þá, sem hafa verið að fjárfesta í
byggingum hafa búmark en eru
ekki komnir af stað með neina
verulega framleiðslu. Þetta er
þeim mun verra, sem svigrúmið
er lítið til þess að koma til móts
við þessa menn.
Tal um verulega fækkun
bænda og að færa framleiðsluna á
færri hendur vekur ekki mikla
hrifningu hér. Auðvitað má búast
við að bændum fækki eitthvað.
Sú hefur þróunin verið undanfar-
in árin. En æskilegast teldi ég að
sú fækkun yrði sem minnst úr
þessu. Sveitirnar þurfa að halda
sínum hlut. Og þar er ýmislegt
annað hægt að stunda en hinar
hefðbundnu búgreinar. Loðdýra-
ræktin fer t.d. mjög vaxandi og
þykir álitleg búgrein, þótt þar
geti auðvitað gefið á bátinn eins
og í öðrum atvinnurekstri. Nú,
ýmiss konar iðnað og þjónustu-
störf er Iíka hægt að stunda til
sveita. Að þessu og fleiru þarf að
hyggja og hefði þurft að gera fyrr.
Ekki fellst ég á þá skoðun, sem
á hefur bryddað, að ákveðin
framleiðsluvægi „eigi“ ákveðna
markaði. Og það er kannski ekki
hvað síst ástæðan til þess að tekin
er upp framleiðslustýring að
markaðurinn allur er sameign
bænda.
-mhg
Páll Lýðsson
Betri kostur að „setja menn á“
- Jú, ég var nú einn af þeim
mörgu, sem tóku til máls á þeim
mikla bændafundi, sem haldinn
var í Njálsbúð í Landeyjum nú
nýlega, sagði Páll Lýðsson, bóndi
í Litlu-Sandvík. Það, sem ég
ræddi þar einkum um, var hvað
mér sýndist að mundi gerast í
framleiðslumálum okkar bænda
á næstu mánuðum og hvernig
draga mætti úr skaðvænlegum af-
leiðingum þess eða jafnvel koma í
veg fyrir þær.
Nú er ekki lengur hægt að dylja
vandamálin eða fresta því að tak-
ast á við þau, þar sem komin er
staðgreiðsla á búvörum. Það er
ekki hægt að færa hluta af sumar-
verði mjólkurinnar yfir á vetrar-
mánuðina. Mér sýnist allt benda
til þess að mjólkurskortur verði
Verði sveitunum greitt högg nú hefnirþað sín seinna
þegar líða fer á árið. Ef menn
„þurrka“ sig upp fyrri hluta ársins
næst haustmjólkin ekki upp.
Önnur hlið þessa máls snýr svo
að kjötinu. Sláturfélag Suður-
lands sat uppi með 150 daga
birgðir af nautgripakjöti áður en
bændur fengu tilkynninguna um
samdráttinn. Frá 2.-17. febrúar
var 147 kúm slátrað á Selfossi á
móti 48 á sama tíma í fyrra. Og ég
tel engan vafa á því að þetta
birgðavandamál eigi enn eftir að
aukast.
Þegar auga er rennt til úrbóta
kemur mér einkum fernt í hug:
f fyrsta lagi er nauðsynlegt að
auka niðurgreiðslur til þess að ná
upp sölunni. Frekari hækkun bú-
vöruverðs til neytenda þýðir bara
sölusamdrátt. Þar þurfa þveröf-
ugar aðgerðir að koma til.
í annan stað þarf að lengja
þann aðlögunartíma, sem bænd-
um er veittur, úr þessum 7 mán-
uðum uppi í eitt til eitt og hálft ár.
Svona vandamál verða ekki leyst
með einu hnífsbragði.
Þá þarf í þriðja lagi að leitast
með öllu móti við að lækka til-
kostnað við búreksturinn.
Og loks þarf svo að taka tillit til
þeirra sem staðið hafa í fram-
kvæmdum fram yfir fullvirðis-
réttinn.
Nú, menn geta náttúrlega
þvegið hendur sínar og sagt, að
þeir, sem í mestum erfiðleikum
eiga, skuli bara hætta þessu
hokri. Einhverjum kann að þykja
þetta þægileg afgreiðsla en varla
þeim sem í eldinum standa. Jarð-
ir seljast ekki því enginn kaupir
arðlausa eign. Bankarnir geta
auðvitað hirt þær en þær nýtast
þeim bara ekki. Og er þá ekki
betri kostur að „setja menn á“?.
Annars held ég að þessi offra-
mleiðsla sé tímabundið fyrir-
brigði. Og það skyldu menn hug-
leiða, að verði sveitunum greitt
högg nú hefnir það sín seinna.
-mhg
8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Miövikudagur 26. febrúar 1986
Miðvikudagur 26. febrúar 1986 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 9