Vísir - 07.08.1970, Blaðsíða 13

VT5M R . Fostudagur 7. ágffsT íw»,
flestir virðast gleyma að roskið fólk
Tízkukóngar hafa oft verið
gagnrýndir fyrir að framleiða
fatnað, sem einungis tággrannar
unglingsstúlkur geta borið. Feit
lagnar konur og eldri konur
hafa orðið algerlega útundan.
Nú á seinni árum virðist þó
vera farið að hugsa öriítið um
eldra og feitlagnara fólk, og í ár
er greinilegt að unglingadýrkun
in er mjög að þverra. Klæðn-
aöurinn sem almenningur í dag
velur sér, er yfirleitt fremur
vfður, einfaldur og sýnir ekki
mjög* mikið af líkamanum.
Sömuleiðis er stutta tízkan á
undanhaldi, svo að konur eru
ekki lengur gamaldags, þótt þær
gangi i pilsum niður á kálfa.
Efnin eru hlý og mjúk mjög
hentug fyrir fólk sem komið er
yfir táningaaldurinn.
Þessi fatnaður, sem mest ber
á f dag, er sem sagt ekki fyrir
ákveðinn aldursflokk eða þyngd
ahflokk. Skyrtublússukjólar og
buxnadragtir eru mjög klæði-
legar flíkur, ekki síður fyrir
rosknar eða feitlagnar konur
en fyrir táningana. Hér á síð-
unni sjáum við nokkrar útgáfur
af fallegum tízkuklæðnaði og
sýningarfólkið er ekki tvítugt
og tízkuskólagengiö, heldur er
það komið undir sjötugt. Þessi
fatnaður sem það klæðist, er
eiginlega „aldurslaus", enda sjá
um viö að hann klæðir þetta
roskna fólk mjög vel. Við sjá-
um skyrtublússukjóla, síðar
peysur, kápur með hettu, úlpu
og buxnadragt, allt jafnklæði-
legt á móður, dóttur og dóttur
dóttur.
Og það eru ekki bara full-
orönu konumar, sem geta geng.

ið í tfzkuklæðnaöi. Við sjáum
safarijakka á þessum roskna
herramanni og það getur víst
enginn neitað því, að hann vng
ist' um áratugi við að klæöast
þessum fatnaði. Þykkar, síðar
peysur eru líka mjö.g hentugar
fyrir roskinn karlmann og
sömuleiöis úlpan meö sjóarasniö
inu? Ef til vill fær einhver hug
mynd að gjöf handa ömmu eða
afa við að skoða þessar myndir,
en við verðum þó að minna á,
að þvi miður vantar mikið á, að
algilt sé að roskið fólk klæðist
svipaö og þau sem viö sjáum
hér á myndunum.

Fjölskvldan og Ijeimilid
i
„Sástu til mín?“
Það brá fyrir áreitni í röddinni,
án þess Elie gerði sér þó grein
fyrir því.
„Ekki með vissu. Mér þótti sem '
■ ég sæi einhverja hreyfingu fyrir
innan gluggatjöldin. Á meðan ég i
' var að finna lykilinn minn, leit
ég inn um skráargatið, og það ;
var enginn á ganginum."
Elie starð; á hann án þess að |
“ mæla orð, og það var sá rúm-
enski, sem virtist eiga í vandræð
um með aö koma orðum að því,
»3m hann vildi segja, því að
hann stamaði og hikaði.
„Hvað varstu að gera?“
v Og það var engu líkara en |
hann óttaðist svarið.
„Ég stal bita af tyrkneska sæl
gætinu", hreytti Élie framan f
hann um leið og hann reis úr
sæti sínu.
Enn Iét hann ekki verða af þvi
að kveikja.
„Þú áttir ekki það eitt erindi."
Nú beið hinn þess sýnilega að
hann viðurkenndi að hann hefði
verið að svipast þar um eftir pen
mgum. Tilhugsunin hlevpti ólg
andi reiði í Elie, en rödd hans
var þó tiltölulega róleg, þegar
hann svaraði:
„Ég las bréfin þín. Bréfin frá
móður þinni. Það var til þess,
sem ég laumaði inn í herbergið
þitt eins og þjófur. Sælgætismol
ann tók ég einungis til að breiða
yfir það fyrir sjálfum mér. Ég
Ias bréfin. Vflt-u að ég lofi þér
að heyra hvað í þeim stóð?“
Michel svaraði hvísllágt og •
næstum óttasleginn, en hafði
ekki augun af hinum f rökkrinu:
„Nei“
Hann hafði ekki búizt við
slíkri geðshræringu, ekki heldur
því, sem hann skynjaðj að lægi
á bak við orð pólska piltsins.
„Það var þetta, sem ég stal
frá þér. Því aö ég stal frá þér. Þú
skilur það ekki. Það skiptir ekki
máli Andartaki síðar komstu til
mín og vildir gerast vinur minn.
Þá vissirðu þetta. Reyndar ekki
um bréfin. Þú hélzt, að ég hefði
farið inn í herbergið til að stela
peningum. Vegna þess að ég er
fátækur, og ef til vill hungraður.
Vegna þess aö ég geng enn I
sömu gömlu fötunum og ég átti
í Vilna. Þú vildir fá að taka í
hönd mér. Þú kenndir í brjóst
um mig.“
Michel hreyfði sig ekki, en
kreppti finguma að borðrönd-
inni.
„Ég hef ekki neina þörf fyrir
peningana þína og enn síður fvrir
meðaumkun þína. Ég get komizt
af án vkkar allra, ég þarfnast
hvorki þín. frú Lange, né , . .“
Hann var að því kominn að
nefna nafn Louise, á svipaðan
hátt og reiður maður tvinnar sam
an nafn guðs og djöfla sér til
útrásar.
Hann þarfnaðist Louise ekki
13
heldur. Hann hafði aldrei þarfn
azt kvenmanns.
„Þú varst að leita ráða hjá
mér af tungumýkt þinnL enda
þótt þú vissir hvað gerzt hafði.
Ég er viss um að þú hefur dreg-
ið út skúffurnar, þegar þú komst
inn í herbergið, til aö fuilvissa þig
um ....“
„Ég leit ekki ofan í skúffurn-
ar.“
„Ég Ias bréfin.“
„Það vorú ekki nein lejmdar-
mál í þeim.“
„Ég stal frá þér.“
Hann tók snöggt viðbragð, eins
og maður, sem freistar að kom-
ast úr sjálfheldu, kveikti Ijósið
og þeir störðu hvor á annan í
miskunnarlausri birtunni, báðir
jafnskömmustulegir, vöruðust að
horfa hvor í annars augu eins
ob fvrir sameieinlega sekt.
Það var ekki einungis að
rökkrið væri horfið. Það voru líka
viss geðhrif sem höföu gripið þá
andartak og síðan horfið og skil
ið þá eftir þrotna að allrj hugs-
un; allt var sagt, ekkert til að
taka sér fyrir hendur, svo þeir
stóðu þegjandi og hreytfingarlaus-
ir.
Þegar Elie loks hreyföi sig, var
það til að bæta kolum á eldinn
óg skara i hann, og síðan leit
hann á klukkuna. Michel hreyfði
sig hins vegar ekki, en varð fyrri
til að rjúfa þögnina.
„Ég vildi gjarna vera vinur
þinn“, sagði hann og lagði á- 1
herzlu á hvert atikvæði.
„Þrátt fyrir það, sem ég hef !
játað fyrir þér?“
„Þrátt fyrir það“.
„Ég vildi óska að ég hefði
ekki játað neitt".
„Þess vildi ég ekki óska. Ég <
þekki þig betur fyrir bragðið. i
Kannski þekki ég þig enn betur ‘
áður en lýkur“.
„Til hvers ætlastu af mér?“
„Einskis. Þú hjálpar mér ein- '
ungis viö að venjast hlutunum".
Elie næstum spurði:
„Hvaða hlutum?“ ,
En hann vissi svarið. Michel j
þurfti bersýnilega að venjast um
hverfinu. Sér í lagi þurfti hann *.
að venjast lífinu. I einu af bréf ;
unum hafði hann Iesið setnlngu, .
sem afhjúpaði margt:
„. Ef faðii binn vissi að ég ’
skrifaði þér annan hvern dag og i
færi með þig eins og barn .
Tvö stór og dökk augu, líkt og
t hundi sem leitar húsbónda
störöu á hann og ef til vill var :
það nú hann. sem hafði ástæð; >
til að kénna meðaumkunar, eða
var þaö löngun til að verða yfi> ,
sterkari?
„Við gætum reynt“, sagði hann
og leit undan. !
Og Rúmeninn brá á gaman, rétt
eins og drengur sem reynir ,að
smokra sér úr vandræðum.