Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1937, Blaðsíða 14

406
LESBÓK MORGUNBLAÐSIISiS
Þá segir ennfremur:
„R®ðustóll var reistur úr trje
á hól einum skamt frá aðaltjald-
inu. Var hann prýddur veifum og
lyngfljettum, en þar út frá til
beggja handa voru sett á háum
stöngum merki ýmsra þjóða,
Norðmanna, Svía, Þjóðverja,
Englendinga og Bandaríkja-
manna úr Vesturheimi, en -and-
spænis, yfir á hrauninu gnæfði
dannebrogsfáninn“.
Fljótt á litið ber ekki á þessum
viðbúnaði á myndinni. En þegar
að er gáð sjest til hans lengst til
hægri á myndinni. Ræðustóllinn
hefir staðið uppi undir brekkunni
vestast á grasfletinum, og sjást
þar mannvirki á myndinni, þó
ógreinilegt sje, fánarnir sennilega
blaktað meðan myndin var tekin
og því komið óskýrt út á mynd-
inni. En eftir lýsingunni virðist
dannebrogsfáninn hafa verið all-
fjarri þessum stað, eða austan við
hátíðasvæðið, þar sem hraunið rís
austan við vellina.
Lýsingin í „Frjettum“ á viðbún-
aðinum á Þingvöllum endar
þannig:
„Þessi var hinn helsti viðbún-
aður er gerður var til hátíða-
haldsins á Þingvöllum. Var hann
reyndar eigi mikill nje viðhafn-
arlegur, sem vert hefði verið við
slíkt tækifæri. En mjög var öllu
haganlega og snildarlega fyrir
komið. Fyrir viðbúnaði þessum
stóð Sigfús ljósmyndari Eymundar
son, með aðstoð hins ágæta lista-
manns og fornfræðings Sigurðar
málara Guðmundssonar. Höfðu
þeir viljað gera allan fyrirbúnað-
inn miklu veglegri og stórkost-
legri, en fje til þessa fjekst ekki,
og fyrir þá sök fórst það fyrir“.
Hátíðarræður og kveðjur út-
lendra manna voru flestar flutt-
ar af ræðustólnum, en aðalveislan
er konungur sat árdegis þ. 7.
ágúst var í aðaltjaldinu á árbakk-
anum, og hliðartjöldunum. Þar
voru 160 manns undir borðum.
Hátíðin og fundahöld á Þing-
völlum stóðu að þessu sinni í 4
daga, frá 5.—8. ág. Er vitaskuld
ekkert hægt að segja um það, hve-
nær á þessum tíma myndin hafi
verið tekin, nema ef ráða má af
konungstjöldunum á túninu, að
myndin sje tekiu eftir að konung-
ur kom úr Geysisförinni að kvöldi
þess 6. ág., en tjöldin hafi ekki
verið þarna meðan konungur var
eystra, en hann kom bæði á aust-
ur- og vesturleið til Þingvalla.
En þetta er ólíklegt. — Til-
tölulega fátt fólk sjest á mynd-
inni, en flest var þar, meðan kon-
ungur var þar að kvöldi þess 6.
og þ. 7. ág. Því þá „skifti þúsund-
um, segir í „Frjettum“, og álitið,
að aldrei hafi verið eins margt
manna á Þingvöllum og þá, frá
því á dögum Jóns Arasonar, til
þess dags.
Hjer skal eigi orðlengt um þessa
hátíð, því ekki er ætlað að rifja
n pp þann merka viðburð, að öðru
leyti en því, sem þessi gamla mynd
gefur tilefni til. Þó liún sje ófull-
komin og ekki sem skýrust, mun
hún gefa mönnum greinilegri hug-
mynd um viðbúnaðinn, en nokkur
lýsing hefir áður gert. Og þess-
vegna er hún hjer birt.
En þjóðhátíðin 1874 er svo
hjartfólginn viðburður öllum Is-
lendingum, svo mikil tímamót
runnu þá upp í sögu þjóðarinn-
ar, að endurminningarnar um
hana geymast með þjóðinni sem
helgur dómur.
Maður hafði orðið fyrir öku-
slysi, bíll ók á hann og fekk
hann sár á höfuðið. Þetta gerðist
í Danmörku. Sveitamaður, sem var
sjónarvottur að slysinu var kallað-
ur sem vitni í rannsókn málsins.
Dómarinn spurði hann hve stórt
sárið hefði verið, en vitnið átti
erfitt með að gera grein fyrir því.
— Yar það á stærð við krónu-
pening ?
— Nei, það var stærra.
— Var það á stærð við tveggja-
krónupening ?
— Nei, Það var minna. Það var
svnoa svipað eins og kr. 1.35, sagði
maðurinn.
*
Eitt af dagblöðum Kaupmanna
hafnar birti um daginn eftirfar-
andi auglýsingu:
„Frænka mín er veik og hún
þarf að fá meðul, þessvegna hefi
jeg ákveðið að selja nýju villuna
mína, sem hefir 9 herbergi, og er
útbúin öllum nýtísku: þægindum".
Vísnabókin og
sr. Sigfús Guðmundsson
Síra Sigfús Guðmundsson, höf-
undur kvæðis þess, sem hjer
er prentað, var um langt skeið
prestur á Þóroddsstað í Kinn og
dó þar 1597. Hann var bróðir
síra Ólafs á Sauðanesi, liins al-
kunna sálmaskálds. Síra Sigfús
var alla æfi fátækur maður, og
bendir þessi vísa, sem sagt er að
hann hafi kveðið, þegar hann
kom að Stað, til þess, að honum
hafi þótt þar köld aðkoma og
uggur verið í honum um afkom-
una:
Nú er Fúsi kominn í Kinn,
kunnugur manni öngum.
Hver mun leiða höldinn inn
með hópinn sinn,
svo rekkurinn ekki roti sig
í göngum 1
Það er því engin furða, þó að
hann hefði opin augun fyrir mis-
jöfnum kjörum mannanna. En inn
í heimsádeilur hans er jafnan
ofið nokkurri gamansemi og
heimspekilegri athugun lífsins,
svo að aldrei verður úr þeim
tómt víl og bölsýni. — Það, sem
eftir síra Sigfús liggur af kveð-
skap, er ekki mikið að vöxtum.
Það er nærri því alt prentað í
Vísnabók Guðbrands biskups frá
1612. En ' þau kvæði gera það
fyllilega rjettmætt að telja hann
eitt af bestu skáldum sinnar ald-
ar. — Kvæðið, sem hjer er birt,
er tekið eftir Vísnabókinni, sem
nú er nýútkomin í nákvæmri
endurprentun frumútgáfunnar.
Þessi frumútgáfa er nú orðin svo
fágæt, að eimmgis fáein eintök
eru til í bókasöfnum, en ekkert
mun vera í einstaks manns eigu.
Jafnvel síðari útgáfan (frá
1748) er í fárra manna höndum.
Vísnabókin hefir verið afarvin-
sæl hjer á fyrri öldum, og enn
í dag er hún ótæmandi upp-
spretta til þekkingar á kveðskap
íslendinga fyrir og eftir siða-
skiftin og ætti að vera í höndum
hvers manns, sem kynnast vill
sögu íslensks skáldskapar og
menningarsögu þjóðarinnar.