Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1937, Blaðsíða 19

lesbók morgunblaðsíns
411
Yf irnáflúrleg fyrirbrigði
Eftir William Martin Hurst.
JEG trúi ekki á yfirnáttúrleg
fyrirbrigði og hefi aldrei
gert. En þó hafa tveir svo merki-
legir atburðir hent mig um æf-
ina, að jeg finn enga skýringui á
þeim.
Kannske þið finnið einhverja?
*
Fyrir nokkrum árum síðan var
jeg staddur í litlum bæ í Suður-
Portúgal, í Algarvehjeraðinu, sem
var þá lítt kunnugt Portúgölum
norðan Tagus-ár.
Konan mín og jeg höfðum ekk-
ert sjerstakt fyrir stafni þenna
dag. Við ákváðum því að fara í
ökuferð og skoða okkur um.
Leigðum við okkur bifreið og
ókum af stað. Lá leið okkar gegn
um mörg smáþorp.
Jeg var töluvert kunnugur í
norðurhluta landsins, en hafði
aldrei komið til Algarve. Alt kom
mjer ókunnuglega fyrir sjónir þar
suður frá, þorpskirkjurnar, trjen,
gróðurinn og jafnvel klæðaburð-
ur fólksins.
Eftir nokkurra stunda akstur
komum við að litlum bæ, sem
stóð á hæð einni. Þá fanst mjer
alt í einu eins og jeg kannaðist
við mig á staðnum. Mjer fanst
jeg þekkja kirkjuna, mörg hús-
in og jafnvel bugðurnar á veg-
inum.
En þetta var harla einkenni-
legt, þar sem jeg hafði aldrei á
æfi minni komið á þessar slóðir
fyr.
Jeg spurði ökumanninn, hvað
bærinn hjeti, og svarið var
„Estoi“.
Við hjeldum áfram upp hæð-
ina. Við hverja bugðu fanst mjer
jeg þ’ekkja landslagið betur og
betur. Varð mjer kynlega við og
bað manninn að nema staðar.
„Það er skrítið“, sagði jeg við
konu mína. „Jeg kannast vel við
mig hjerna, og þó hefi jeg ald-
rei, mjer vitandi, komið hingað
áður. Og ekki nóg með það, held-
ur þykist jeg líka vita, hvað við
eigum eftir að sjá.
Til þess að reyna, hvort þetta
Svona var myndin af mjer,
sem munkurinn tók.
sje rjett hjá mjer, ætla jeg að
biðja bílstjórann að aka upp
þessa hæð, framhjá kirkjunni og
beygja síðan til hægri.
Þá komum við, að því er jeg
held, von bráðar að litlu hliði,
og síðan inn í mjó trjágöng.
Öðrumegin við þau eru aldintrje
og espitrje, en hinumegin hár
múrveggur, prýddur leirpottum,
með suðrænum, blóðrauðum blóm
um. Við enda trjágötunnar mun-
um við koma að háu og skraut-
legu járnhliði, sem mun standa
opið. Vinstra megin við hliðið mun
um við finna lítið skógarhús autt.
Við förum út úr bifreiðinni
við hliðið, göngum um landar-
eignina og beygjum til hægri. Þá
förum við eftir bugðóttri hliðar-
götu og sjáum þá fyrir framan
okkur inn á milli blómstrandi
runna, breiðar steintröppur, sem
liggja upp til beggja handa, en
sameinast aftur. Þá sjáum við
aðrar steintröppur, sem liggja
sitt til hvorrar handar niður á
breiða steinstjett. Og þar niðri
sjáum við fallegt hús frá 17. öld,
alt umvafið trjám. Líklega er
þarna mannlaust, nema einhver
sje til þess að gæta hússins.
Hægra megin við stjettina held
jeg að við finnum nokkur hunda-
byrgi og litla götu, sem liggur
inn að fögrum appelsínu trjá-
lundi“.
Konan mín fór að hlæja og
dró dár að mjer. En jeg bað bíl-
stjórann að aka áfram.
Og viti menn! Aður en leið á
löngu, komum við að trjágöng-
unum, sem jeg hafði lýst. Vegg-
urinn með leirpottunum var þar
— og blómin blóðrauðu líka!
Sama er að segja um hliðið,
tröppuálmurnar, stjettina og
gamla, fallega húsið. Og hunda-
byrgin og hinn fagra appelsínu-
trjálund!
Gömul kona, sem var hjá skóg-
arhúsinu, sagði mjer, að þessi
litla höll væri um 300 ára göm-
ul. Hertogarnir af Carvalhal
hefðu átt þar heima, en nú væri
hún eign greifans af Estoi, sem
sæist þar þó sjaldan.
*
Þegar jeg kom til borgarinnar
aftur, fór jeg að reyna að fá
myndir af höllmni, en það reynd
ist ómögulegt. Það höfðu aldrei
verið teknar neinar myndir af
henni. Eftir því að dæma gat ekki
verið, að jeg hefði sjeð staðinn á
myndum og kannast við hann þess
vegna. Þar var því enga skýringu
að finna á þessu undarlega fyr-
irbrigði.
Ekkert af fólki mínu hafði svo
mikið sem heyrt getið um Estoi,
og eftir því, sem jeg veit best,
þekki jeg engan, sem þangað hef-
ir komið.
Það eina, sem jeg hefi getað
grafið upp, er það, að ein ætt-
móðir mín átti heima einhvers-
staðar í Portúgal fyrir mörgum
mannsöldrum og ól þar allan sinn
aldur.
Þetta var sagan um fyrri at-
burðinn.
Hin er svona:
¥
Nokkrum árum síðar, þegar
jeg var í sumarleyfi í
Karamaniahjeraði í Tyrklandi,
lenti jeg á stað, sem heitir Eski
Adalia. Þangað fór jeg með segl-
skipi frá Mersin, til þess að skoða