Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1937, Blaðsíða 16

408
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
liún vissi fyrirfram að alt væri
þýðingarlaust sem hún gerði. Að
síðustu lyfti hún liöfðinu, hægt
og virtist horfa um stund upp í
svartan geiminn. En hann sá að
augu hennar voru hálflokuð, —
hárið fjell frá liáu og björtu enn-
inu, og audlitið var livítt eins og
nár, einnig hinar fögru varir. Það
fór skjálfti um grannan líkama
hennar, og svo laut hún aftur
höfði, liægt og stillilega, eins og
hún beygði sig undir einhverja
þunga en óhjákvæmilega örlaga-
byrði, eins og húu hefði gefið upp
alla von.
Svo gekk hún hægt til baka
sömu leið, niður Pósthússtræti, og
hann fylgdi henni sem fyr. Þau
nálguðust höfnina, — hann var
ákveðinn í að stöðva hana, hafa
tal af henni, og hjálpa henni að
komast þangað sem hún átti
heima. En hann var eins og lam-
aður, hann gekk í einhverjum
draumi. Þau komu að Steinbryggj-
unni, — hún var altaf að smá-
hægja á sjer, — og svo vaknaði
hann skyndilega upp af þessu
leiðslumóki við að hún var horf-
in. —
í einu vetfangi var hann frammi
á bryggjusporðinum; hann hafði
ekki heyrt er hún fjell í sjóinn og
vatnið við bryggjuna var spegil-
sljett þegar hann lýsti yfir það
með vasaluktinni sinni. Það hreyfð
ist ekki gára á sjónum. Það var
ómögulegt að hún hefði kastað
sjer út, hún hlaut að hafa slopp-
ið frá honum á einhvern annan
hátt, — þó hann reyndar vissi að
það var ómögulegt, því hann
hafði starað á hana alveg þangað
til hún hvarf fyrir augum hans.
Hann slökti á luktinni og stakk
henni í vasa sinn. Myrkrið hjúp-
aðist um hann, þjettara en áður.
— Jeg verð að fara upp á stöð
og segja frá þessu, hugsaði hann;
það verður að leita að stúlkunni!
— En hann hafðist ekkert að;
deifðardrunginn seig yfir hann
aftur, hann var alla nóttina að
hugsa um þessa undarlegU konu.
Honum fanst hún vera einhvern-
staðar nálægt sjer í myrkrinu.
Hann sagði engum það sem fyr-
'ir hann hafði borið. Næstu nótt
var hann á sömu slóðum, og þeg-
ar hún kom var eins og þungri
byrði ljetti af honum. Hann
fylgdi henni eftir sömu leið og
fyr; alt liið sama endurtók sig.
Og þegar hún hvarf honum á
bryggjunni í þetta sinn, vissi
hann að ekki þýddi að leita henn-
ar.
Nú var þriðja nóttin, — jóla-
nótt. I dag var Frelsarinn fædd-
ur og borgin hafði haldið jólin
hátíðleg. Aftur var orðið hljótt
og myrkt.
Húu kom litlu síðar en fyrri
næturnar. Og það var eins og
meira af henni dregið, hún reik-
aði í spori er hún gekk. — Þau
staðnæmdust sem fyr við kirkju-
tröppurnar; brimgnýr í fjarska,
og svartur himin yfir þögulli
skuggaborg. Þau voru ein í yfir-
gefnum heimi og fyrir framan
þau voru þessar votu dökku
tröppur upp að lokaðri kirkju-
hurð. Og meðan hann stóð þarna
og horfði á hið fagra, álúta höf-
uð konunnar ókunnu, sá stirðnaða
örvæntingu hennar og vonleysið
í svipnum, þá var sem ný djúp
skynjun vaknaði í huga nætur-
varðarins unga. Þau voru þarna
svo ein — ein eins og mannsins
sál, er þráir í fjötrum efnisins
eitthvert sokkið dýrðarland sem
Guð hefir látið hana gleyma.
Þau voru systkini í þessari dauða-
dimmu nótt, og frammi fyrir þess-
ari lokuðu hurð. — Hann gekk
feti nær og lyfti höndum sínum.
I sama bili var eins og myrkrið
í kringum þau viki frá. Hún lyfti
höfðinu, og rjetti úr sjer eins og
byrði hennar ljettist; svo tók hún
hikandi eitt skref áfram, upp
tröppumar. Hanu fylgdi henni,
gaf henni þrótt af vilja sínum
til hjálpar; í öllum hug hans var
ekkert nema hin djúpa ósk um
lausn og gleði handa henni. Hann
glejrmdi sjálfum sjer, gleymdi öllu
nema því eina. Skjálfandi og titr-
andi hjelt hún áfram síðustu spor-
in; en nú bar hún höfuðið hátt,
hárið fjell frá hvítu enninu. Svo
lyfti hún báðum höndum sínum
og snerti krossinn á kirkjuhurð-
inni. —
Nóttin var ekki lengur ríki
dauða og myrkurs. Næturvörður-
inn ungi hörfaði nokkur skref aft-
ur og fjell ósjálfrátt á knje á
neðsta steinþrepinu; hann fann
að gleðin sem gagntók hann var
máttugri en svartnætti allra
geima, því á þessari stundu hafði
hann megnað að afmá sjálfan sig
í ósk um annars gleði. Það var
heilög jólanótt og frelsi boðað
öllum mönnum.
Ljett og björt kom hún niður
tröppurnar, af hvítu andliti henn-
ar lýsti gleði og styrk. Hún nam
staðar fyrir framan hann og
beygði sig niður að honum. Hann
sá að hún brosti, og að hálflukt
augu hennar ljómuðu; svo fann
hann snertingu kaldra vara henn-
ar á enni sínu. — Þegar hann
leit upp var hún horfin.
*
Nokkrum dögum síðar fanst lík
ungrar konu í höfninni. Það upp-
lýstist að hennar hafði verið sakn-
að síðan fyrir jól; alt virtist
benda á að hún hefði fyrirfarið
sjer. — Næturvörðurinn ungi sá
líkið þegar komið var með það
í land. Hann þekti hana undir
eins. Enn var gleðisvipur á stirðn-
uðu andlitinu og leyndardóms-
fult bros um hinar fögru bleiku
varir.
Gestgjafinn: Hvað á þetta að
þýða, að setja „sjúss“-glasið á
stólinn.
Gesturinn: Sjáið þjer til, „sjúss-
inn“ yðar er svo veikur, að jeg
setti hann í stólinn til þess að
hann gæti hvílt sig ögn.
— Hversvegna komuð þjer of
seint á skrifstofuna í morgun.
— Jeg datt niður allan stigann
heima hjá mjer.
— Það hefði þá átt að flýta fyr-
ir yður!