Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1937, Blaðsíða 18

410
LESBÓIC MORGÚNBLAÐStNS
fyrstu stundu, að systuruar litlu
fengju ekki að venjast á neina
ósiði.
*
Ef Emilie var óþæg að sofna á
kvöldin og vildi skríða upp úr
rúminu, fekk hún hvorki skell nje
skammir hjá barnfóstrunni; held-
ur lagði hún hana hvað eftir ann-
að með sömu þolinmæðinni aftur
niður í rúmið, uns Emilie litla
varð sjálf leið á leiknum og gaf
sig svefninum á vald.
Hefði hún fengið líkamlega
liirtingu, hefði hún kannske sett
alt húsið á annan endann, fundið
til óljósrar ánægjukendar yfir, og
fvrir bragðið laugað til að byrja
aftur á sama leik.
Eins er líklegt, að hún hefði
endurtekið bragðið daglega, ef
henni hefði verið komið upp á
það, að hún væri tekin upp, hamp-
að og hossað í svefn.
*
Ef Yvonne vildi ekki borða
grautinn sinn á morgnana, var
ekkert veður gert út af því. En
þegar fór að líða á daginn og hún
vildi fá eitthvað að borða, áður
en komið var að venjulegum mat-
artíma, var því ekki sint, heldur
var henni vendilega leitt það fyr-
ir sjónir, að þetta væru afleið-
ingar þess að borða ekki morgun-
matinn sinn.
*
Ef Annetta hrekkjaði Cecile, þá
var hún ekki barin. Heldur var
hún með mestu ró og stillingu
sett í „skammarkrókinn“. Þar
fekk hún að dúsa í einrúmi og
hugsa um hinar heldur óþægilegu
afleiðingar óþægðarinnar.
í hverju einstökn tilfelli var
sama refsing höfð við sömu yfir-
sjón.
*
Þessi fáu dæmi eru tilfærð hjer,
til þess að sýna, hvernig agi og
reglusemi hafa hjer haldist í
hendur við uppeldi þessara að-
dáunarverðu barna. Án þess hefðu
þau varla náð þeim undraverða
þroska, sem raun ber vitni um.
Gleggsta sönnunin fyrir ágæti
þess uppeldis, sem þau hafa hlotið,
eru börnin sjálf.
Næst er að segja frá hinni and-
legu þroskasögu fimmburanna.
Reynd kenslukona, sem hefir
hlotið mentun í barnauppeldi í
bestu skólum þeirrar tegundar í
Kauada, kennir fimmburunum
daglega nokkra stund tvisvar
sinnum á dag. Sú kensla er eins-
konar undirbúningur undir smá-
barnakenslu. Telpunum er m. a.
kent að spila, teikna og móta
hluti úr leir.
Jeg vildi óska, að jeg gæti með
orðuin lýst því, hvernig þessar
vndislegu telpur eru aldar upp.
Þetta er líklega í fyrsta skifti í
mannkynssögunni, sem fimm litl-
ar mannverur eru hreint og beint
meðhöndlaðar á vísindalegan liátt.
Hver stund dagsins er hnitmið-
uð niður. í fyrsta skifti fer hjer
saman ströng vísindamenska og
mannúðleg ljúfmenska. Og ár-
angrinum er fylgt með eftirvænt-
ingu og umhyggjusemi.
*
Fimmburasysturnar eru elsku-
legar, þægar og blíðar við fóstr-
ur sínar, foreldra og systkini. Þær
hafa yndi af því að hjálpa hver
annari við það að klæða sig, eða
leysa verkefni, sem fyrir þær eru
lögð. Ef einhver þeirra meiðir sig
og fær skrámu, hlaupa hinar all-
ar til og „kyssa sárið“; þær ætla
bókstaflega að gleypa litlu syst-
ur sína í sig með blíðu.
En þegar það kemur fyrir, að
einhver þeirra gerir einhvern ó-
skunda, og er sett í skammar-
krókinn, þá sýna hinar það ber-
lega, að þeim mislíkar við söku-
dólginn, og hann verður að iðrast
yfirsjóna sinna.
Skammarkrókurinn reynist yf-
irleitt vel. Dr. Dafoe hefir aldrei
leyft líkamlega refsingu; engu að
síður eru telpurnar fyrirmyndar-
börn. Þær eru eins hamingjusam-
ar og börn ein geta verið. Aginn
og hinar ströngu lífsreglur, sem
þær hafa orðið að láta sjer lynda,
hafa aðeins aukið á lífsgleði
þeirra.
Það er skemtilegt að sjá, hvern-
ig umgengni þeirra við foreldra
og systkini er. Þau mega koma
til þeirra hvenær sem er, bæði á
barnaheimilið og leikvöll fimm-
buranna, nema þegar næmur
sjúkdómur, er þeir gætu smitast
af, gengur í nágrenninu. Þá má
enginn koma til fimmburanna.
*
Þessar yndislegu Dionne-systur
eru nú samt einu sinni þannig
settar, að þeim mun varla veit-
ast sú ánægja, er fylgir lífi í
friði og ró. Þær eru heimsbörn,
börn, sem allur heimurinn hefir
dálæti á og fylgist með. Þess
vegna verða þær að hafa til að
bera meira jafnaðargeð, skap-
festu og sálarþrek en alment ger-
ist. Það verður að móta skapfei’li
þeirra og sálarlíf þannig, að þær
geti mætt framtíðinni með
djörfung, því að hún verður á-
reiðanlega alt annað en auðveld
fyrir önnur eins undrabörn og
Dionne-fimmburarnir eru.
— Á að skifta í miðjunni?
— Nei, á höfðinu!
Tollþjónn: Þjer sögðust ekki
hafa neitt tollskylt meðferðis, og
þó er hjer full kista af bókum.
Ferðamaðurinn: Já — en jeg
hjelt að hugsanir væru tollfrjáls-
ar!