Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1980, Blaðsíða 16

I London — París
Rómalestinni
Frh. af bl. 3.
Mörgum árum síðar skrifaöi ég skáld-
sögu um íslenskan saungvara Garðar Hólm
sem ekki saung nema í eitt skifti og það var
yrir móöur sinni daufri og blindri. Af öllum
slenskum saungvurum ósammælanlegum
/ið alt annað var Eggert Stefánsson
blæsanlegastur í formúlu. Einusinni sagði
tann uppúr þurru: „Ég gerði aðeins eina
/illu og hún var sú að sýngja. Garðar Hólm
saung aldrei."
Einginn íslenskur saungvari hefur náð
3VÍ að verða eins elskaður dáður og virtur
3f löndum sínum, og svo öllum erlendum
nönnum sem kyntust honum, og þessi
slenski sonur sólar. Á sjötugsafmæli hans
leima í Reykjavík keptust ráðherrar bisk-
jpar prófessorar læknar listamenn kaup-
nenn sjómenn bændur dagsbrúnarmenn
3g miljónamæringar um að vera fyrstir til
ið árna honum heilla. Veislan stóð látlaust
tuttuguogfjóra klukkutíma. Ég hitti hann
>einast í Róm í vor leið. Hann var sami
^.itórhöfðínginn og ævinlega. Þau buðu mér
il kvöldveröar í glæsilegu veitíngahúsi
isamt embættismanni úr ítalska utanríkis-
áðuneytinu. Eggert var þá búinn að fá
íeilablæðíngar nokkrum sinnum. Hann
iagði: „Mér líður ágætlega en ég er ekki
Jins briljant og ég var". Menn hneigðu sig
»amt ennþá og snarsnerust í kríngum hann
ivar sem hann kom.
Á sólardaginn 21. desember síðastliðinn
/iku áöuren hann dó sendi ég honum
íkeyti aö vanda: Eggert Stefánsson, Schio
lálægt Vicenza. Árna þér góðrar endur-
(omu sólar. Frá okkur öllum.
Rætt viö
dr. Sturlu
löktu og gróðurlausu holt, sem eru einskis
/iröi, nema fyrir kindurnar að liggja þar í
leimspekilegum hugleiöingum. Þar þarf
naðurinn að koma til. Þar þarf að friða og
girða.
Ef þessi holt væru vaxin skógi, væru þau
blíkt meira augnayndi og gagnsamari líka,
:.d. til eldiviðarsöfnunar, þó ekki væri
neira. En þar mundi líka allt lífríki auðgast,
oæði aö plöntum og dýrum og þá er mikið
:engiö. Enginn mælir því mót, að fuglar eru
nönnum bæði til gagns og yndisauka og
Dað er vissulega mikið gefandi fyrir þrasta-
söng í lundi.
í gróöurvinjunum, sem eftir eru á
jppblásturssvæöunum, fækkar fuglum og
Dlöntum eftir því sem vinin minnkar,
Dangaö til komið er að lágmarksflatarmáli.
sá hverfa fuglarnir alveg, því þá er þar
ivorki fæði né næöi. Um leiö og slík svæöi
sru friðuð og afköst og fjölbreytni gróöur-
endisins eykst, taka fuglar sér þar aftur
bólfestu.
Að vísu hafa heyrst raddir um að við
jppgræðslu sanda veröi þeir að mýrlendi,
sngum til nota. Þetta er mjög sjaldgæft.
Reynslan hefur sýnt, aö með tímanum
verða þeir að valllendi eða mólendi, nema
k einstaka stað, þar sem vatnsstaðan er
iá. Fyrir rúmum 15 árum var sáð korni og
grasi á svartar auðnir á Rangársöndum. Nú
sr þar fjölskrúöugur móagróður með;
-narg-hundruðfalt fjölbreyttara skordýralíf>.
Dg íbúar þar eru mófuglar og hagamýs.
Meö áburðargjöf og frædreifingu er
náttúrunni hjálpaö til að mynda svörð sem
ar nógu þéttur til að halda næringarefnum
í efsta jarðlaginu. Gróðurinn gat ekki fyrr
numið yfirboröið vegna þess að uppþornun
ag útskolun var of mikil og gróöurinn náði
3kki aö festast. Viö verðum því í mörgum
tilvikum að hjálpa hinu náttúrlega lífríki til
að nema landið á ný. Þetta gengur hraðar
með áburðargjöf öðru hverju. Þegar svörð-
jr hefur myndast, tekur við af sjálfsdáöum
allskonar innlendur gróður.
ASTRIKUR OG GULLSIGÐIN
Eftir Goscinny og Uderzo. Birt i samráði við Fjölvaútgáfuna
NU ÞURFUM V/Ð Bf\RA*ToG ÞAÐ VERÐUR
A£> F/NA/A JÖTUNHAU6\ £/</</ AUÐVELT.
/NN ÞAR SFM CrRÁP- T /
RÍKUR 06 VANR/KUR —rm—nrfífc
. MÆLA séRMOT.. _/v/M W ■ JT/S.
N
ííIV 1 —3=-/* / 1
LANGAR VKKUR
AB KVNNfiST(///
LJUFA L/F/ t
. BCR6/NN/ ?
NEt, OKKUR LAN&AÐI AB l
KVNNASTJÖTUNSTE/NA' Á
pysJUM/ ^
[nnturl/f
| Urns/u
ALlTINItl-
FALIU'
H*Æ i
aiiieer.
EN ÞVt M/ÐUR ERU
EKK/ NE/NAR FORN-
6RAF/R í BOR&/NN/!
^ (ANDVARP)
þekkja ekk/
. bautaste/na.
"' éG ÞYK/STÞO
V/SS UM.AD T/L-
SÉ E/N!
EF ÉO BVRJA AB HU6SA,
R'AMAR M/6 / AD E/N-
HVER HAF/ SA6T MÉR,
Af> ÞAB SE JÖTUNGRÖF
HERNA VESTUR í
BÚLANDASKÓG/NUM
SKAMMT FR'A..
Nt / « þar er alltmorK
* • ANDI AF ÚLFUM 0(,\
RJEN/NGJUM. ÞANGAÐ FER A
ENGtNN LEtÐSÖGUMABUR.^KuS'.
VtÐ LEtBSþSUMAN)
T/L AB VtSA OKK-
. UR VE6/NN! J
^ V/LJIÐ/ EKKt hJELPUR^
SKOÐA N/ETURL/F/P/
LÚTESÍU. HRÆB/LLEGT 06
ALLT /NN/FAL/P ÖKEYPlS.f
KJARAPALLABOD
V/Ð VERPUM ÞA BARÁ
AP F/NNA LtPP A EJ6/N
SPVTUR ÞENNAN SKÓ6
FVR/R VESTAN B0R6/NA/
[ EtNN E/NASrn
/ BAUTASTE/NN'.
veslingarnirt/
NEt,
TAKK FYR/R
Dæmi þessa hefur fólk víöa fyrir augun-
um og sem betur fer hefur áhugi almennt
farið vaxandi á landgræöslu og á því að
uppblástur sé heftur og vonandi verður svo
áfram.
Einstaka hjáróma raddir segja að vísu,
að nú sé nóg aö gert — varið hafi verið
nógu miklu af almannafé í uppgræösluna
og menn vísað til offramleiðslu á landbún-
aðarvörum, sem er tímabundið vandamál
og kemur þessu máli lítið við. Víst er, að
mikið er óunnið, ef koma á gróðurríki
landsins í viöunandi horf og stöðva upp-
blástur. Það hlýtur alltaf að koma landinu
til góða í framtíðinni, að gróðurfar þess sé
aukið."
„Hverjar eru helstu orsakir upp-
blástursins í dag?“
„Ofbeit á þar tvímælalaust mesta sök og
ill meðferö á landinu. Nú hafa komiö upp
þau sjónarmið, að þetta sé bændum að
kenna, eignarétturinn hafi veriö þeirra, en
nú eigi að taka ráöin af þeim og gera jaröir
að þjóðareign. Ég tel þetta rangt sjónar-
mið. Landið verður best meðhöndlað í
höndum einstaklinga. Bóndinn býr sínu búi
mann fram af manni og vill ekki ónýta
landið. Hins vegar hefur hann ekki alltaf
aðstöðu til að haga beitinni á afrétti eins og
skyldi, vegna þess að hún er ekki nóg
hólfuð. Sambærileg við stöðu bóndans er
sú staöreynd, að góður veiðimaður er besti
dýrafriðunarpostulinn og fyrr á öldum voru
það landeigendur í Mið-Evrópu, sem beittu
sér upphaflega fyrir lögum og reglugerðum
um dýrafriöun. Eins er bóndinn alltaf í
nánari og persónulegri tengslum við jörð-
ina en einhver stjórnskipuð nefnd í Reykja-
vík."