Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1982, Blaðsíða 11

Á Bislet í Osló medan yfir stóð keppni við Norðmenn og Dani, sem íslendingar unnu og er það einhver frækilegasta
frammistaða af þeirra hálfu, fyrr og síðar. Hér hafa þeir hallað sér utan í Gunnar Huseby, Magnús Jónsson, síðar
óperusöngvari, Torfi Bryngeirsson, sem er fyrir miðju, og Haukur Clausen.
Úr Noregsferð KR-inga 1949. Myndin er tekin í Haugasundi. Frá vinstri: Trausti Eyjólfsson, Þórður Þorgeirsson,
Friðrik Guðmundsson, Torfi Bryngeirsson, Gunnar Huseby, Sfgurður Björnsson, Sveinn Björnsson og framan við
hann Eggert Sigurlásson, þá norskur fararstjóri og Brynjólfur Ingólfsson, sem var fararstjóri hópsins í Noregsferð-
berg var sterkur í stönginni og
ég þurfti virkilega að taka á
honum stóra mínum til að vinna
hann.
Sem sagt; hér varð að velja og
það var algerlega mín ákvörðun;
ég átti bæði fyrsta og síðasta
orð þar um. Og um þá ákvörðun
mína að velja heldur langstökk-
iö varð heldur enginn ágreining-
ur.
Þegar kom að úrslitakeppn-
inni, var lítilsháttar m^tvindur
orðinn og ekki eins hagstætt að
stökkva og áður. Ég fór samt
strax í fyrsta stökki yfir 7
metra. Hollendingur, sem talinn
var sigurstranglegur og búinn
að ná 7,50, fór 7,20 í fyrstu til-
raun og virtist halda að það
væri talsvert vænlegt til sigurs
við þessar aðstæður. í annarri
tilraun náði ég mjög góðu
stökki, en teygði mig heldur
langt og datt afturábak úr
niðurkomunni. Það var svo í 5.
tilraun, að ég náði 7,32 eða 12
sm framfyrir Hollendinginn,
sem varð annar — og í síðustu
tilraun fór ég aftur framúr hon-
um og stökk þá 7,30 m.
Við gátum fylgzt með tölun-
um, sem komu upp á töfluna og
mér brá ónotalega þarna undir
lokin, þegar ég sá einn stökkva
og síðan töluna 7,44 koma upp á
töfluna. Mér þótti það samt
skrýtið; stökkið virtist ekkert
sérstakt. Tvær mínútur eða svo
liðu; þá munu einhverjir hafa
séð, að mistök höfðu átt sér stað
og upp kom leiðrétting: 6,44.
Mér létti stórlega.
Á sama tíma vann Ragnar
Lundberg stöngina með 4,30 og
ekki þori ég að fullyrða að ég
hefði gert betur — um það er
engin leið að segja. Lundberg
taldi sig hinsvegar hiklaust hafa
unnið í fjarveru minni, því aðra
þurfti hann ekki að óttast."
„Hér heima varö mikil hrifn-
ingaralda, þegar þetta spurö-
ist?“
„Við vorum að minnsta kosti
allkátir sjálfir. Og það er rétt að
þessi frammistaða þótti lofs-
verð. Við heimkomuna tók
Sveinn heitinn Björnsson forseti
á móti liðinu og Gunnar Thor-
oddsen, sem þá var borgarstjóri
í Reykjavík, hafði móttöku. Ekki
má ég heldur gleyma því, að
heiðursvörður úr minni vakt í
lögreglunni stóð við landgang
flugvélarinnar. Mínir menn í
löggunni voru hæstánægðir og
ég fékk heillaóskaskeyti frá Sig-
urjóni lögreglustjóra.
Eftir á finnst mér, að þessi
sigur sé ein stærsta stund í lífi
mínu. Og ég mundi hiklaust
taka þátt í þessu aftur, væri ég
orðinn ungur í annað sinn og
ætti völina."
„En fieiri stórar stundir munu
hafa orðiö hjá þér þetta sama
ár?“
„Rétt er það. Ég staðfesti ráð
mitt og kvæntist um haustið.
Konan mín heitir Jóhanna Pét-
ursdóttir og er úr Reykjavík.
Við hófum okkar búskap í ris-
íbúð við Laugateig og þótti gott
þá. Nú búum við í einbýlishúsi,
sem ég byggði í Blesugróf;
keypti þar gamalt hús, reif það
og byggði nýtt. Við fluttum þar
inn 1980. Fjögur börn eigum við,
sem öll eru uppkomin. Þau hafa
ekki reynt að feta í fótspor mín í
langstökki og stangarstökki, en
synir okkar hafa þess í stað ver-
ið í knattspyrnu og leika báðir
með Fram.“
„Einhverntíma á árunum á
meöan afrekin í Bríissel voru
enn í fersku minni, flaug sú
fiskisaga, að Evrópumeistarinn
í langstökki væri nú orðinn út-
gerðarmaöur f Vestmannaeyj-
um.“
„Sú fiskisaga var ekki alveg út
í bláinn. Ég hætti í lögreglunni
1955 og við fluttumst þá til
Vestmannaeyja. Þar fór ég í út-
gerð í bili; við keyptum 12 tonna
bát, bróðir minn og ég, og við
gerðum hann út í þrjú ár. Öðru
hvoru var ég sjálfur á sjó og lík-
aði það alltaf vel.“
„Var gott að koma aftur til
Eyja?“
„Já, það var viðkunnanlegt að
eiga þar heima að nýju; maður
féll inn í þetta umhverfi á fyrir-
hafnarlausan hátt. Og svo fór,
að við bjuggum í Eyjum í 14 ár,
eða til ársins 1969. Á þeim árum
byggðum við einbýlishús — og
niður á það eru 50 metrar núna.
En sem sagt; ég hætti útgerð
eftir þrjú ár og var eftir það
verkstjóri hjá Einari ríka. Að
sjálfsögðu var gott að vera flog-
inn, þegar ósköpin dundu yfir
1973 og síðan þá hef ég ekki
kannazt við mig til fulls í Eyj-
um. Það, sem ég vildi helzt finna
þar, er ekki lengur til og kemur
aldrei aftur. Margt fullorðið fólk
á erfitt með að sætta sig við það.
Eftir að við fluttum til
Reykjavíkur ’69, vann ég um
tíma við verzlunarstörf, en
stofnaði eigið fyrirtæki í árs-
byrjun 1974. Það heitir Búi-
byggingarvörur. Þetta er um-
boðs- og verktakafyrirtæki og
verzlun í þeim skilningi, að sem
verktaki útvega ég efni. En það
er ekki venjuleg smásala. Uppúr
þessu fór ég að sérhæfa mig í
pappa- og asfaltþökum; bæði
nýlagningum og viðhaldi. Nú er
farið að nota mikinn þakhalla
og járn miklu meira en áður var
gert á einbýlishús til dæmis, en
asfaltþök eru áfram notuð á
stærri byggingar."
„Þú lifir sumsé að hluta á
þessum stóru mistökum, að
þjóð, sem býr við aðra eins úr-
komu og veðurfar skyldi nokk-
urntíma láta sér detta annað
eins glapræði í hug og fiöt
þök.“
„Ég vil ekki meina, að það sé
glapræði. Pappaþök og flöt þök
hafa ekki gott orð á sér; rétt er
það. En það er ekki á sanngirni
byggt. Sjáðu til; járn er gott og
blessað, sé þakhallinn nægur. En
stundum er verið að láta það á þök
með of litlum halla og þá lekur
alltaf. Af mörgum slíkum húsum
hef ég rifið járnið og gengið frá
pottþéttu pappaþaki. Og það er
heldur ekki sama, hvernig verkið
er unnið. Hjá þér hafa þeir, sem
húsið byggðu, annaðhvort ekki
kunnað sitt fag, eða verið vísvit-
andi að svindla með þvi að sleppa
loftrásunum. Fúsk í þessu efni er
jafn slæmt og í hverju öðru. Það
er dýrt að gera pappaþök úr garði
eins og þarf á íslandi, en þá er það
líka bezta þak, sem völ er á. Þessi
margfrægi húsleki stafar næstum
alltaf af vitlausum frágangi í upp-
hafi.
Sé rétt að öllu staðið, er við-
haldið sára lítið, en gott að endur-
nýja slitlagið ofaná eftir svo sem
15 ár. I fyrra var ég að endurnýja
inni.
slitlagið í fyrsta sinn á 27 ára
gömlu húsi og aldrei hafði það lek-
ið dropa."
„Sumarið er auðvitað vertíð-
in í þessari atvinnu?"
„Það liggur í hlutarins eðli, að
vorið og sumarið er háannatími
og maður dregur ekki af sér þeg-
ar þurrt er. Lofthiti verður að
minnsta kosti að vera yfir þrem-
ur stigum vegna asfaltsins og
það verður að vera þurrt á með-
an lagning eða viðgerð fer fram.
Að vetrinum er ekkert hægt að
gera langtímum saman; þó er
oft verið í einhverskonar björg-
unarstarfi vegna þess að húsleki
er að gera einhverjum lífið leitt.
Vinnutíminn er oft æði langur á
sumrin, því margir kalla á sama
tíma og halda þá, að þeir séu
einir í heiminum."
„Það fer víst ekki á milli
mála að þetta er erfiðisvinna.
Ertu farinn að þreytast?”
„Ekki finn ég það hið
minnsta, enda er ég stálhraust-
ur og verður aldrei misdægurt.
Kannski er maður einum of
værukær og latur við að hreyfa
sig þegar lítið er að gera og þá
eru aukakílóin fljót að gera vart
við sig. Eins og er get ég ekki
sagt, að ég sé í neinu sporti og
geri ekkert sérstakt til að halda
skrokknum í lagi, nema hvað ég
nýt þess að fá mér hressilega
göngutúra. Svo það er líklegt, að
maður mundi ekki stökkva mjög
langt í langstökki núna, —
mundi líklega hrópa húrra fyrir
sjálfum mér, ef ég næði út í
gryfjuna,"
„Hvenær kcpptir þú síðast?“
„Það var á þjóðhátíð í Eyjum
1957 eða ’58, — þá í stangar-
stökki, Valbjörn var þá uppá sitt
bezta. En í þetta síðasta skipti,
sem ég keppti, stökk ég 3,50 m,
en fékk þá einhvern sting í
gegnum mig og þorði ekki að
reyna við hærra.“
Frh. bls. 12.
11