Morgunblaðið - 10.01.2004, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 10. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gyða Hjálmars-dóttir fæddist að
Mánaskál í A.-Húna-
vatnssýslu 3. sept-
ember 1913. Hún
lést á Garðvangi í
Garði 30. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Anna Guðmunds-
dóttir, f. 24.8. 1884,
d. 13.1. 1964, og
Hjálmar Þorsteins-
son, f. 5.9. 1886, d.
20.5. 1982 frá Hofi á
Kjalarnesi. Systkini
Gyðu voru 12 og eru
tvær systur eftirlifandi, Auður,
f. 1914 og Ása, f. 1924.
Gyða giftist 25.12. 1934
Kristni J. Guðjónssyni, f. 10.6.
1912, d. 3. 6. 1982. Börn þeirra
eru: Erla, f. 24.10.
1931, Hjálmar, f.
1.1. 1933, Þórir, f.
19.11. 1934, Hlöð-
ver, f. 12.6. 1938,
Högni, f. 26.7. 1939,
Guðjón, f. 25. 5.
1943, Hulda, f. 18.6.
1947, Sverrir, f.
4.12. 1949, d. 27.3.
1972, Sæunn, f.
11.6. 1953 og Garð-
ar, f. 6.2. 1955, d.
7.4. 1971. Barna-
börnin eru 26, tvö
þeirra eru látin,
langömmubörnin
eru 47, eitt er látið og langa-
langömmubörnin eru 2.
Útför Gyðu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Gyða amma hefur kvatt
okkur.
Minningar mínar um hana eru að-
allega tengdar þeim tíma er amma
og afi bjuggu á Grund í Höfnum.
Amma ólst upp í stórum systkina-
hópi og ól sjálf tíu börn. Hún var því
vön að hafa margt fólk í kringum sig.
Oft var gestkvæmt í stóra eldhúsinu
hjá ömmu enda notuðu þau stórt
borðstofuborð þar svo nægt pláss
væri fyrir alla. Það kom í hennar hlut
að hafa til matinn og sjá til þess að
alltaf væri nóg til.
Ég dvaldi mörg sumur hjá afa og
ömmu suður í Höfnum. Þetta var
sveitin mín. Ekki mikið af dýrum
nema hann Snati, fjaran, klettarnir,
fiskibátar og svo var það kanasjón-
varpið sem var ansi spennandi þá.
Það var alltaf gott að vera þar. Hjá
þeim var einhver blanda af frjáls-
ræði og festu.
Á jóladag kom öll fjölskyldan sam-
an hjá afa og ömmu í Höfnunum. Það
voru ekki jól í huga þeirra nema að
hafa allan hópinn þennan dag. Ég á
mjög ljúfar minningar frá þessum
degi sem einkenndist af ilmi af
hangikjöti, kassa af rauðum eplum,
kössum af ölflöskum, s.s. appelsíni,
malti, sinalco og kóka kóla, samveru
með frændfólki og síðast en ekki síst
þegar við dönsuðum í kringum jóla-
tréð í stofunni.
Amma vildi alltaf hafa snyrtilegt í
kringum sig og lagði mikið upp úr
því að hafa góð rúm og góðar sæng-
ur, helst dúnsængur til að sofa með.
Sjálf vildi hún alltaf vera vel til höfð.
Hér áður saumaði hún talsvert af
fatnaði og gerði það afar vel. Ég man
eftir rauðu buxnadressi sem hún
saumaði á mig eftir nýjustu tísku ár-
ið 1970 sem ég átti að nota í mína
fyrstu ferð til útlanda. Amma var af-
kastamikil handavinnukona. Það eru
ófáar útsaumaðar myndir sem til eru
eftir hana, allar jafn fallegar.
Líf ömmu snérist um fjölskyldu
sína og afkomendur. Hún fylgdist vel
með öllum hvar sem þeir voru hér á
landi eða erlendis, hvað þau voru að
starfa og nema.
Það var henni mikið áfall þegar
hún missti syni sína, Garðar og
Sverri sem féllu frá í blóma lífssins.
Nú er barátta ömmu lokið. Ég vil
þakka henni fyrir allt. Guð veri með
Gyðu ömmu.
Gyða Þórisdóttir.
Amma mín var sterk kona. Það má
eiginlega líkja henni við klett í hafinu
sem stormurinn fékk ekki haggað.
Ég hef heyrt margar sögurnar af
henni sem ungri konu með allan
barnaskarann og lítil efni, en henni
tókst að gera mikið úr litlu.
Ég á góðar æskuminningar um
ömmu í stóra eldhúsinu í Höfnunum,
þar sem amma og afi bjuggu hluta af
ævinni og þangað fórum við alltaf á
jóladag þar sem stórfjölskyldan
safnaðist saman og borðaði hangi-
kjöt, síðan var dansað í kringum jóla-
tréð.
Hún var mikil handavinnukona.
Alltaf sá maður hana með eitthvað í
höndunum enda listakona á því sviði.
Á veggjunum hjá afkomendum
hennar má sjá fallegar myndir eftir
hana.
Svo hafði ég gaman af því hvað
hún vildi alltaf vera fín, með vel lagt
hárið og vel snyrt.
Síðast þegar ég sá hana þá átti
hún 90 ára afmæli og gleðin skein úr
augum hennar því að þá rættist
hennar ósk um að fá að sjá þennan
stóra hóp afkomenda sinna.
Ég sé hana þannig fyrir mér, fal-
lega konu þrátt fyrir aldur, með fal-
legu gullfestina sína sem afi gaf
henni.
Nú er þessi hetja farin frá okkur á
betri stað og mér þykir gott til þess
að hugsa að nú hefur hún fengið að
hitta afa og syni sína Garðar og
Sverri sem dóu á besta aldri.
Guð geymi þig, elsku amma.
Gerður.
Nú er hún elsku amma Gyða búin
að kveðja og eftir sitjum við og látum
hugann reika til fortíðar, þegar við
fórum reglulega til ömmu og afa í
Höfnunum og síðar á Hringbrautina
í Keflavík, þangað streymdu ætt-
ingjarnir ávallt um helgar og á öðr-
um hátíðisdögum og var glatt á
hjalla og uppdekkað borð og tilheyr-
andi. Þetta breyttist ekki fyrr en
amma fór á Hlévang og þaðan á
Garðvang. Hún spilaði oft vist við
vini sína á Hlévangi og hafði gaman
af, einnig var hún ávallt að sauma út
fallegar myndir og erum við systurn-
ar mjög þakklátar fyrir að hafa feng-
ið mynd eftir hana til minningar.
Ömmu fannst fátt mikilvægara en að
fjölskyldan hittist reglulega og sá til
þess ef hún átti þess kost, síðast þeg-
ar hún hélt veglega upp á 90 ára af-
mælið sitt í Sjávarperlunni þann 3.
september síðastliðinn. Allt fram til
síðasta dags fylgdist hún með af
áhuga, öllu því sem var að gerast hjá
börnum og barnabörnum, og var
ávallt þakklát ef hún gat tekið þátt í
því. Amma var ekki hrædd við að
deyja og fannst okkur stundum
skrítið hvað hún gat talað um það
eins og ekkert væri, því hún var svo
viss um hvað tæki við og gat vart
beðið eftir að faðma drengina sína
tvo sem dóu svo ungir og afa og alla
hina ættingjana. Við minnumst
hennar með þakklæti fyrir þá um-
hyggju og hlýju sem hún hefur um-
vafið okkur og fjölskyldur okkar í
gegn um tíðina, og teljum víst að hún
hafi fengið góðar móttökur í nýjum
heimkynnum.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Kveðja
Helga Margrét og Kristín
Mikaelína Hreinsdætur.
Elsku amma, þegar þetta er skrif-
að er nýtt ár hafið og nýtt tímabil,
tímabil þar sem þú ert ekki lengur á
meðal okkar afkomenda og viljum
við minnast þín í fáeinum orðum.
Við eigum margar góðar minning-
ar af þér og minnumst við helst hve
góð þú varst við okkur.
Þú tókst alltaf svo vel a móti okkur
þegar við komum í heimsókn út í
Hafnir og síðar á Hringbrautina þar
sem þú og afi áttuð svo falleg og hlý-
leg heimili. Alltaf fengum við góðar
veitingar þar á meðal súkkulaðikök-
una þína sem alltaf sló í gegn og ekki
var það verra þegar við fengum að
gista líka. Það voru ófáar stundinar
sem við áttum saman í sófanum hjá
þér á meðan þú prjónaðir og sagðir
okkur sögur sem við fengum aldrei
leiða á.
Varst þú mikil handavinnukona og
eigum við öll fallega muni eftir þig
sem okkur þykir mjög vænt um og
munu varðveitast sem minning um
þig.
Vitum við að afi og drengirnir þín-
ir tveir munu taka vel a móti þér.
Viljum við votta öllum vinum og
vandamönnum okkar samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Garðar, Ásta Björg, Rakel,
Kristinn og Anna Sveinborg.
GYÐA
HJÁLMARSDÓTTIR
✝ Hjörleifur Gísla-son fæddist í
Langagerði í Hvol-
hreppi, Rang., 16.
apríl 1913. Hann lést
á heimili sínu á
Hvolsvelli 27. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Guðrún Hall-
dórsdóttir, f. 15.3.
1878, d. 3.7. 1961, og
Gísli Gunnarsson, f.
1.11. 1868, d. 14.2.
1954. Systkini Hjör-
leifs eru öll látin en
þau voru Jón Alex-
ander, Halldór, Júlía, Aðalheið-
ur, Ingibjörg, Guðrún Ingibjörg
og Ingólfur. Uppeldissystkin eru
Ingibjörg Sveinsdóttir, látin,
Hulda Sigurlásdóttir og Baldur
Sigurlásson, látinn.
Hjörleifur kvæntist 6.1. 1935
Ragnheiði Ágústu Túbals, f.
13.12. 1907, d. 17.2. 2001. For-
eldrar hennar voru hjónin Guð-
björg Aðalheiður Þorleifsdóttir,
f. 27.7. 1870, d. 1958, og Karl
Túbal Magnússon, f. 30.12. 1867,
d. 1946. Börn Hjörleifs og
Ágústu eru: 1) Guðbjörg Kar-
lotta, f. 23.8. 1940, maki Hörður
Björgvinsson, f. 25.6. 1940. Börn
þeirra eru Hjörleifur, f. 27.6.
1961, maki Þórunn Alexand-
ersdóttir, f. 21.2. 1963, þau eiga
þrjú börn, og Ragnheiður Björg,
f. 10.5. 1964, maki Ásgeir Arnar
Jónsson, f. 23.4.
1964, þau eiga tvær
dætur. 2) Júlí Heið-
ar, f. 21.2. 1942,
maki Auður Helga
Jónsdóttir, f. 5.7.
1940. Dætur þeirra
eru: Margrét, f.
22.2. 1964, maki
Andrés Guðbjörn
Kolbeinsson, f. 22.7.
1960, og eiga þau
tvö börn; Anna
Berglind, f. 27.8.
1968, maki Halldór
Kristinn Viðarsson,
f. 19.4. 1965, og
eiga þau tvo syni. Þá átti Júlí
fyrir dótturina Guðbjörgu, f.
23.11. 1961, sem ólst upp hjá
þeim Hjörleifi og Ágústu. Maki
hennar er Kristinn Jónsson, f.
2.4. 1960, og eiga þau fimm
börn. Móðir Guðbjargar er Sig-
ríður Konráðsdóttir, f. 20.2.
1937.
Hjörleifur og Ágústa áttu sitt
fyrsta heimili í Vestmannaeyj-
um, en 1937 hefja þau búskap á
Búðarhóli í Landeyjum. Árið
1946 flytjast þau í Fljótshlíðina,
að Efri-Þverá og til Þorlákshafn-
ar 1960, þar sem Hjörleifur
stundaði sjómennsku og fleiri
störf. 1985 flytja þau á dvalar-
heimilið Kirkjuhvol á Hvolsvelli.
Útför Hjörleifs fer fram frá
Breiðabólstað í Fljótshlíð í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Á hátindi jólahátíðarinnar hófst
undirbúningur tengdaföður míns að
sinni hinstu för, sem hann að vísu
taldi sig sjálfur löngu ferðbúinn til.
Á jóladag var ljóst að hverju stefndi
og kveðjustundin rann upp þriðja
dag jóla, langri ævi lokið.
Hjörleifur Gíslason var fæddur
og uppalinn í Langagerði í Hvol-
hreppi, næstyngstur barna þeirra
mætu hjóna Guðrúnar Halldórs-
dóttur og Gísla Gunnarssonar, sem
þar bjuggu. Eins og önnur börn
þess tíma fór hann fljótt að taka til
hendinni og hjálpa til við bústörfin,
eftir því sem aldur og kraftar
leyfðu. Síðar var hann í vinnu-
mennsku á ýmsum stöðum og var
eftirsóttuur til allra starfa fyrir
dugnað og ósérhlífni. Alla sína
starfsævi var það hans háttur að
geyma ekki til morguns það sem
gera mátti í dag.
Hinn 6. janúar 1935 kvæntist
Hjörleifur Ágústu Túbals, frá Múla-
koti í Fljótshlíð, og var þeirra fyrsta
heimili í Vestmannaeyjum, þar sem
hann stundaði sjómennsku, sem
honum féll vel, en forlögin ætluðu
honum ekki það hlutskipti að sinni.
Þau fluttu upp á fasta landið og hófu
búskap á Búðarhóli í Landeyjum,
þar sem börnin þeirra tvö fæddust.
Árið 1946 flytja þau að Efri-
Þverá í Fljótshlíð, en þar búa þau til
ársins 1960 að þau flytja til Þorláks-
hafnar, þar sem kynni okkar hófust.
Á þeim tíma var Þorlákshöfn enn
ungt samfélag og smátt í sniðum.
En þar var vinnan og margir voru
sem litu þangað hýru auga í von um
góða afkomu. Allir unnu að sama
takmarki, að koma sér þaki yfir höf-
uðið og samhjálpin var einstök. Að
loknum venjulegum vinnudegi var
oft farið í steypuvinnu eða annað til
að aðstoða náungann við byggingu
nýrra húsa, sem launað var með
samskonar hjálp þegar á þurfti að
halda.
Þau Hjörleifur og Ágústa byggðu
sér hús á Oddabraut 21 og komu
upp fallegum garði, sem ýmsir töldu
fráleitt að hægt væri að gera í fok-
sandinum í Þorlákshöfn.
Hjörleifur tók bílpróf á þessum
tíma og eignaðist sinn fyrsta bíl árið
1964, og átti bíl alla tíð eftir það
meðan heilsan leyfði. Nú gátu þau
hjón látið eftir sér að nýta sumar-
leyfin og ferðast um landið sitt,
nokkuð sem ekki gafst tækifæri til
áður.
Síðar áttum við þess kost að fara
með þeim í tvö skipti í utanlands-
ferðir, sem þau nutu vel og endur-
lifðu í myndum sem teknar voru.
Hjörleifur vann lengi vel við sjó-
mennsku, en síðar í fóðurblöndu
SÍS og starfsævi sinni lauk hann
sem bryggjuvörður í Þorlákshöfn.
Í árslok 1961 tóku þau hjón son-
ardóttur sína þá tveggja mánaða
gamla og ólu hana upp, sem telja
verður nokkuð í lagt hjá manneskj-
um á þeirra aldri.
Árið 1985 flytja þau hjón á dval-
arheimilið Kirkjuhvol á Hvolsvelli
og voru fyrstu íbúar þar, komin á ný
nálægt æskustöðvunum. Sonardótt-
irin var orðin búsett í Fljótshlíðinni
og hefur það eflaust verið ástæða
þess að ákveðið var að á Hvolsvelli
yrði þeirra síðasta heimili. Vel-
gengni og hagur fjölskyldunnar var
þeim alla tíð ofarlega í huga.
Allt til hins síðasta fylgdist Hjör-
leifur vel með hvernig gengi hjá
barnabörnunum, og búskapurinn á
Staðarbakka var honum afar hug-
leikinn. Oft var tekinn upp síminn
til að kanna hvernig gengi með
sauðburðinn, eða hvort ekki væri
kominn tími til að fara að bera á
túnin.
Konu sína missti Hjörleifur í árs-
byrjun 2001, eftir langvarandi
heilsuleysi, en eftir fráfall hennar
var sem hann missti allan þrótt og
lífsvilja.
Sérstakar þakkir skulu starfs-
fólki á Kirkjuhvoli færðar fyrir góða
umönnun þeirra Ágústu og Hjör-
leifs sem gekk að ýmsu leyti lengra
en aðstæður heimilisins leyfðu.
Að leiðarlokum vil eg þakka
tengdaföður mínum góða viðkynn-
ingu á 43 ára samleið og bið góðan
Guð að blessa minningu hans um
ókomin ár
Hörður.
Afi minn hefur núna fengið hvíld-
ina sem hann var búinn að bíða eft-
ir.
Brosið, glettnin, hlýjan, iðjusem-
in, hláturinn, tóbakslyktin, vasa-
hnífurinn, smáflöskur, dugnaður-
inn, stoltið, kókglasið, góðsemin,
bílferðir, spilin, músahræðslan,
gjafsemin, birtan, öryggið. Þetta
ásamt svo mörgu öðru geymi ég í
hjarta mínu sem minningu um góð-
an og traustan mann, afa minn.
Það er svo mikið sem kemur upp í
hugann, eins og þegar hann var að
kenna mér að leggja kapal og þegar
maður var kominn í strand og þurfti
að forfæra spilin til að geta haldið
áfram þá sagði afi að þetta væri
ekki að svindla, afar svindla ekki,
heldur væri maður að bjarga sér.
Afi var ekki mikið hrifinn af mús-
um. Þegar við áttum að fara að ná í
kartöflur út í kartöflukofa þá rölti
hann með manni út að kofanum og
sendi mann inn til að ná í poka á
meðan hann stóð vörð fyrir utan.
Margar nætur gisti ég hjá afa og
ömmu í hjólhýsinu þeirra sem stóð í
landi Múlakots. Það var alltaf mikið
ævintýri að koma þangað. Einnig
man ég eftir þegar ég fór með afa í
heimsóknir til vina hans eins og til
Uppsalabræðra, Sigga á Sámstöð-
um, Sigursteins í Múlakoti, Reynis,
Inga í Strýtu ofl. Stundum fannst
mér afi eiga skrítna vini en þeir
voru allir svo skemmtilegir og það
var alltaf svo gaman að fara með
afa. Hann átti marga góða vini sem
honum þótti vænt um.
Þegar ég var orðin eldri þá var ég
í sumarvinnu á Kirkjuhvoli þar sem
afi og amma bjuggu síðustu æviár-
in. Þegar ég var í pásum þá var gott
að geta skotist inn til afa og ömmu
og fá sér kókglas og kjafta við afa.
Það var alltaf svo gott að vera í
kringum afa, það var svo mikið ör-
yggi og hlýja sem einkenndi um-
hverfið að ógleymdri glettninni sem
hann var laginn við að bæta inn í.
Hann stóð alltaf með manni, maður
átti hann alltaf að og ég veit að ég
mun áfram eiga hann að þótt hann
sé núna kominn á annan stað.
Ég hef alltaf fundið fyrir miklu
stolti af því að fá að bera bæði nafn
afa míns og ömmu minnar, og ég
vona að ég eigi alltaf eftir að bera
það með sóma.
Afi var hjá okkur síðasta aðfanga-
dagskvöld og ég er mikið þakklát að
hafa fengið að njóta þessarar stund-
ar með honum. Hann var eins og
hann var vanur að vera, leit svo vel
út, svo fallegur og hamingjusamur
að sjá. Það virkilega geislaði af hon-
um. Þannig mun ég muna eftir hon-
um, besta vini mínum.
Ég veit að núna er afi kominn til
ömmu og allra vina sinna og bræðra
sem hann hefur þurft að horfa á eft-
ir einum af öðrum. Líklegt finnst
mér að hann og amma séu komin í
eitthvert ferðalag að skoða náttúr-
una eins og þeim fannst alltaf svo
skemmtilegt.
Blessuð sé minning þín, elsku afi
minn, og hvíldu í friði.
Ágústa Hjördís Kristinsdóttir.
HJÖRLEIFUR
GÍSLASON
 Fleiri minningargreinar
um Hjörleif Gíslason bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.