Morgunblaðið - 28.02.2004, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Bjarni Sæmunds-son fæddist 14.
maí 1915 í Eyjarhól-
um í Mýrdal. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Hjallatúni í Vík
21. febrúar síðastlið-
inn. Bjarni bjó með
foreldrum og systk-
inum í Eyjarhólum
til ársins 1924 er
hann flutti til Víkur í
Mýrdal. Foreldrar
hans voru Sæmund-
ur Bjarnason, f. í
Hraunbæ í Álftaveri
4.10. 1880, d. 29.3.
1962, og Oddný Runólfsdóttir, f. á
Suður-Fossi í Mýrdal 19.5. 1886, d.
28.1. 1969. Systkini Bjarna eru
Guðlaug, f. 21.10. 1908, d. 18.3.
1999, maki Sigurbjörn Halldórs-
son, f. 1901, d. 1983, Margrét, f.
19.8. 1910, d. 25.12. 1985, maki Jón
Þórðarson, f. 1907, d. 1973, Guðný
Pálína, f. 20.1. 1912, d. 5. febrúar
1912, Guðrún Pálína, f. 6.7. 1913,
d. 13.1. 2003, maki Holger Peter
Gíslason, f. 1912, Ingólfur Þor-
steinn, f. 3.12. 1916, maki Svala
Magúsdóttir, f. 1920, d. 1973, Finn-
ur Helgi, f. 30.5. 1920, d. 6.4. 1938,
Elín Sigurbjörg, f. 10.9. 1922, fyrri
maki Kjartan Jónsson, f. 1918, d.
2000, síðari maki Grímur Guð-
mundsson, f. 1925, Runólfur, f. 2.7.
1924, maki Sigríður Karlsdóttir, f.
1928, og Guðný, f. 16.8. 1925, maki
Teitur Magnússon, f. 1920.
Bjarni kvæntist 1. nóvember
1936 Huldu Sigurborgu Vilhjálms-
dóttur, f. í Vestmannaeyjum 15.
mars 1917. Foreldrar hennar voru
Jónína Guðlaug Þórðardóttir, f.
1880, og Vilhjálmur Brandsson, f.
1878. Hulda kom að Suður-Vík í
Ágúst Stefánsson, f. 3.10. 1940.
Börn þeirra eru: a) Hulda Linda, f.
3.8. 1960, maki Þorleifur Ingi Ein-
arsson, f. 30.12. 1961, börn þeirra
Arna Rut, f. 7.7. 1981, og Heiðar
Orri, f. 14.7. 1986. b) Róbert Arn-
ar, f. 31.8. 1972, maki Menja Von
Schmalensee, f. 29.2. 1972, dætur
þeirra Isól Lilja, f. 3.7. 1999, og
Sara Rós Hulda, f. 17.3. 2002.
Menja Von á soninn Aron Alexand-
er, f. 8.8. 1995. c) Vignir Örn, f.
6.11. 1974, maki Anna Lísa Bene-
diktsdóttir, f. 10.10. 1977, börn
þeirra Bergdís Lea, f. 11.12. 1996,
og Elín Birta, f. 17.12. 2000. 4) Val-
borg, f. 7.9. 1943, maki Sigurður
Friðriksson, f. 18.11. 1939, d. 10.
ágúst 1984. Börn þeirra eru: a)
Bjarni, f. 2.8. 1969. Börn hans og
Maríu Rebekku Þórisdóttur, f.
28.9. 1970, eru Þórir Gylfi, f. 6.10.
1990, Valborg, f. 27.4. 1994, Svan-
dís Birna, f. 16.1. 1997, og Sigurð-
ur Friðrik, f. 31.3. 1998. b) Andri,
f. 30.11. 1973, sambýliskona
Hrefna Jóna Jónsdóttir, börn
þeirra Rúnar Gauti, f. 15.9. 1995,
og Ingibjörg Helena, f. 13.9. 1999.
5) Egill Bjarnason, f. 20.6. 1952,
maki Sigurlín Tómasdóttir, f. 20.5.
1946. Börn þeirra eru: a) Tómas, f.
27.6. 1970, sambýliskona Una
Björk Unnarsdóttir, f. 13.1. 1972,
börn þeirra Glódís Brá, f. 7.3.
1996, og Unnur Ösp, f. 3.8. 1999. b)
Þorsteinn, f. 3.3. 1973.
Bjarni vann á sínum yngri árum
m.a. í vegavinnu og var nokkrar
vertíðir í Vestmannaeyjum þar
sem hann var háseti á bát. Hann
hóf síðan störf hjá Halldórsverzlun
í Vík og síðan Verzlunarfélag V-
Skaftfellinga og stundaði akstur
vöruflutningabíla í hartnær fjöru-
tíu ár – eftir það hafði hann um-
sjón með frystihúsi Matkaups í Vík
og síðan í byggingarvinnu hjá
Klakki í Vík.
Útför Bjarna verður gerð frá
Víkurkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Mýrdal frá Vest-
mannaeyjum tæplega
ársgömul og var tekin
þar í fóstur. Börn
Bjarna og Huldu eru:
1) Finnur Sæmundur,
f. 18.12. 1937, maki
Anna Jónsdóttir, f.
5.8. 1936. Börn þeirra
eru: a) Bjarni Jón, f.
7.9. 1957, maki Helga
Ólafsdóttir, f. 6.7.
1957, dætur þeirra
Drífa, f. 28.2. 1978,
sambýlismaður Árni
Jóhannsson, dóttir
þeirra Perla Rós, f.
23.5. 2002, og Sigrún, f. 10.10.
1986. b) Jón Ómar, f. 3.6. 1960,
maki Lilja Björnsdóttir, f. 19.10.
1960, börn þeirra Viðar, f. 10.4.
1982, Anna, f. 28.3. 1986, og Unn-
ur, f. 14.7. 1988. c) Hulda, f. 28.1.
1962, maki Bárður Einarsson, f.
31.7. 1960, börn þeirra Einar, f.
23.5. 1981, Finnur, f. 4.5. 1988, og
Oddný, f. 1.3. 1997. d) Rúnar, f.
29.4. 1964, maki Málfríður Rann-
veig Einarsdóttir, f. 10.12. 1972,
dætur þeirra Sara Katrín, f. 7.2.
1995, og Sunna Karítas, f. 7.3.
1999. Rúnar á einnig dótturina
Sigríði Ingu, f. 16.12. 1981. e)
Anna Fía, f. 20.7. 1965, maki Ár-
sæll Jónsson, f. 13.10. 1963, börn
þeirra Ragnheiður Hrund, f. 1.3.
1991, og Jón Finnur, f. 2.12. 1996.
2) Gréta Guðlaug, f. 10.5. 1939, var
gift Pétri Elvari Aðalsteinssyni, f.
30.3. 1939, þau skildu. Börn þeirra
eru: a) Bjarni Elvar, f. 4.11. 1964,
maki Kristín Heimisdóttir, f. 30.11.
1968, börn þeirra Gréta Rut, f. 3.7.
1994, og Heimir, f. 30.10. 1995. b)
Sigríður Ósk, f. 10.6. 1972. 3)
Oddný, f. 24.10. 1940, maki Stefán
„Bjarni Sæm, ég kannast við
hann.“ Þessa setningu hefur maður
oft fengið að heyra þegar maður
hefur staðið frammi fyrir því að
svara spurningunni: Hverra manna
ert þú? Afi Bjarni og nafni var
mörgum kunnugur enda þekktur
fyrir mikinn dugnað og þraut-
seigju. Á tímum báglegra sam-
ganga og hrörlegs bílakosts á okk-
ar mælikvarða sá afi um
vöruflutninga fyrir Verslunarfélag-
ið í Vík í Mýrdal. Ófáar sögurnar
hefur maður heyrt um slíkar ferðir
á milli Reykjavíkur og Víkur en
sumar ferðirnar reyndust svaðilfar-
ir miklar og barst hróður afa úr
slíkum ferðum fljótt um sveitir suð-
urundirlendisins.
Afa kynntist ég ekki almennilega
fyrr en hann var hátt í sextugt.
Á grunn- og gagnfræðiskólaárum
mínum dvaldi ég meira og minna á
sumrin hjá afa og ömmu í Vík á
Víkurbrautinni. Fyrir borgarbarnið
var það mikil tilhlökkun á hverju
vori að komast í sveitina og þegar
hugsað er til baka má segja að eft-
irvæntinguna megi þakka afa að
mestu leyti. Fyrir fermingardreng-
inn úr borginni var það ómæld
ánægja að fara í óteljandi ökuferðir
á Land Rovernum undir dyggri
handleiðslu afa en þessar ökuferðir
okkar afa urðu til þess að á
sautjánda ári þurfti borgarbarnið
ekki að taka nema einn ökutíma hjá
ökukennara. Eða eins og ökukenn-
arinn sagði: „Það mætti halda að
þú hafir ekið alla þína ævi.“ Þegar
afi frétti af þessum orðum öku-
kennarans varð hann stoltur af
stráknum og sá að ökuferðirnar
höfðu skilað árangri þrátt fyrir að
ég hafi ekki mikið getað séð upp
fyrir mælaborðið og í annan stað
keyrt í gegnum girðinguna á Vík-
urflötinni einn bjartan sumardag.
Afi var sagður þrjóskur og skap-
maður mikill en aldrei hafði ég séð
hann í slíkum ham fyrr en þennan
tiltekna sumardag þegar girðingin
lá sundurtætt á grasflötinni. En
alltaf var amma skammt undan og
kunni greinilega tökin á honum. Afi
var fljótur að sjá að sér. Svo ekki
sé minnst á þrjóskuna. Afi gat
þrjóskast á Toyotunni út í sand-
fjöruna sem var eingöngu fær jepp-
um og juðast á kúplingunni svo
undir tók í hrapinu og gúmmílyktin
þvílík að maður hélt að verið væri
að brenna gúmmískósóla inni í bíln-
um.
Þeir sem þekktu afa vita að hann
var bílamaður mikill og þurfti
reglulega að komast rúntinn sinn
ella varð hann viðþolslaus á kvöld-
in. Undir það síðasta fækkaði bíl-
túrunum en alltaf þrjóskaðist hann
sína leið á Toyotunni þrátt fyrir
elliburð.
Elsku afi. Þegar ég sit hér og
hripa niður þessar línur er mér
hugsað til allra þeirra eftirminni-
legu tíma sem við og amma áttum
saman á mínum yngri árum. Þessir
tímar eru vel geymdir í minning-
unni.
Ávallt hefur mér fundist yndis-
legt að koma í Víkina og heimsækja
ykkur á Víkurbrautina og nú undir
það síðasta á dvalarheimilið í Hjal-
latúni þó að hin síðari ár hafi liðið
lengri tími á milli heimsókna hjá
mér. En börnin mín fjögur minna
mig reglulega á þær góður stundir
sem þau hafa átt í Víkinni hjá
ömmu og afa og eitt máttu vita, afi,
að þau sakna þín og hafa mikið ver-
ið að spyrja síðustu daga.
Elsku amma. Ég, María og börn-
in sendum þér okkar innilegustu
samúðarkveðjur og megi Guð gefa
þér aukinn styrk til að leiða þig í
gegnum sorgina. Við syrgjum öll
afa Bjarna.
Bjarni Sigurðsson.
Hvað er betra en að sofna, þegar
maður er orðinn þreyttur? Sjálf-
sagt hefur afi verið hvíldinni feg-
inn, en skrokkurinn var orðinn
langþreyttur. Hugurinn hvarflar
aftur til æskuáranna, þegar flutn-
ingabílstjóri með 50–60 kindur
taldist tómstundabóndi. Það var
alltaf tilhlökkunarefni fyrir borg-
arbarnið að fara austur í Vík og fá
að vera með í heyskapnum eða
fylgjast með sauðburði hjá honum
afa. Og löngu síðar þegar ég var
fluttur austur á land, var alltaf
notalegt að koma við í Víkinni á
leiðinni í bæinn. Skipti þá engu
hvað klukkan var; það kom ósjald-
an fyrir að kótilettunum og grænu
baununum væri rennt niður um
miðnætti, ef svo bar undir. Afi og
amma höfðu alltaf tíma.
Fyrir rúmu ári fengu afi og
amma svo íbúð á elliheimilinu, þar
sem á aðdáunarverðan hátt hefur
verið um þau hugsað. Bíllinn stóð
við útidyrnar, svo daglegum bíltúr-
um var haldið áfram. Það var þá
helst að Víkurbúar þyrftu að vara
sig, þegar sá gamli hélt af stað.
Andlegum þrótti hélt hann til
hinstu stundar. Hann fylgdist með
fréttum; jafnt almennum sem því
sem gerðist innan fjölskyldu og
vinahóps. Gladdist yfir því sem vel
gekk og var oft stoltur af stórri
fjölskyldu, sérstaklega þeim sem
næst honum stóðu í Víkinni.
Hann kvaddi mig innilega síðasta
skiptið sem við hittumst og verð ég
að líta á það sem okkar hinstu
kveðju. Sökum starfa erlendis næ
ég ekki að fylgja nafna mínum til
grafar, en ég veit að Bjarni Sæm
tekur því ekki illa.
Bjarni, Kristín, Gréta Rut
og Heimir.
Hann afi langi er nú búinn að
kveðja. Bjarni Sæmundsson eða
Bjarni Sæm eins og hann var
löngum kallaður er farinn frá okk-
ur, en hann og amma langa voru
okkur mikils virði eins og ættingjar
eru manni jú alltaf. Þeir voru nú
ekki ófáir dagarnir sem kíkt var á
Víkurbrautina í tíukaffinu, en þar
sagði maður fréttir og fékk fréttir
úr Víkinni og margt bar nú þar á
góma. Sá gamli fylgdist vel með því
sem um var að vera í Vík og ná-
grenni og þá sérstaklega fylgdist
hann með ferðum sauðfjárins í Vík-
urhömrum og fóðrun á útigangandi
dýrum í Mýrdal, hann afi var mikill
dýrakarl í sér. Hann afi var alltaf
eins frá því að ég man eftir mér og
erfitt er að lýsa þróttinum og
þrautseigjunni í þessum afskaplega
góða manni, það var alveg ná-
kvæmlega sama hvað honum datt í
hug að framkvæma, hvort sem það
var að mála húsið, slá garðinn eða
laga bílinn, það þurfti að gerast
núna eða jú helst í gær. Hann var
alltaf á fullu og í vinnu vissi hann
ekki hvað orðið að hlífa sjálfum sér
þýddi og það eru ekki nema fjögur
ár síðan það varð einhver smávægi-
leg breyting á því, en þá vorum við
Finnur bróðir bara beðnir um að-
stoð í staðinn, ásamt fleirum og það
var jú alveg sama sagan það varð
að klára framkvæmdina helst í
gær. Þetta einkenni Bjarna afa alla
hans ævi, hann vildi ekki láta neitt
sitja á hakanum og vildi drífa í að
klára hlutina.
Fyrsta minning mín um hann afa
var á frystinum hjá Matkaupum í
Vík, þá var ég kannski þriggja-
fjögurra ára og hann var á fullu í
að saga kjöt og koma því í poka og
setja inn á frysti, það var alltaf
gaman að koma við hjá honum og
eiga létt spjall, allavega svona þeg-
ar hann mátti vera að því, en þar
var stundum mikið að snúast og
mikið um að vera. Þá átti afi
Landroverinn sinn, þann hvíta.
Þegar afi settist svo í helgan stein
var hann langt í frá hættur að
vinna, hann gerði upp Landrover-
inn, á vorin var hann svo lagstur á
hnén, hvort sem var úti í kart-
öflugarði eða heima í garði að
hreinsa í kring um trén, hann var
alltaf að gera eitthvað. Enda bar
húsið hans og ömmu, á Víkurbraut-
inni, alveg þess merki og alltaf var
jafn glæsilegt um að litast á þeim
bænum. Það rann mikið bílstjór-
ablóð í æðum Bjarna Sæm, og hann
gat keyrt og keyrt allan liðlangan
daginn ef því var að skipta. Hann
vann sem bílstjóri í fleiri, fleiri ár
hjá Verzlunarfélaginu í Vík og það
voru nú ekki alltaf góðir vegir og
auðveldir flutningar milli Víkur og
Reykjavíkur en í þessu stóð karlinn
í mörg herrans ár. Það var nú
margt brallað í þá tíð sem ekki hef-
ur fengist og mun sennilega ekki
fást uppgefið héðan af, en þessir
karlar áttu það nú alveg skilið að
lifa lífinu. Bjarni og Hulda voru af-
skaplega glæsileg hjón og það var
alltaf gott að heimsækja þau og
þaðan var erfitt að komast án þess
að fá eitthvað smávegis í gogginn,
þó ekki væri nema einn súkku-
laðimoli, en oft voru nú ekki allir
sammála um umræðurnar og kunni
amma sér nú oftar hófs í þeim um-
ræðum. En nú er karlinn jú búinn
að kveðja okkur og eins og alltaf
var hann nokkuð snöggur að því og
var ekkert að bíða með hlutina.
Elsku langamma, Finnur afi, Eg-
ill, Valborg, Gréta og Oddný, ég
votta ykkur og aðstandendum ykk-
ar samúð mína.
Einar Bárðarson.
Látinn er í Vík í Mýrdal Bjarni
Sæmundsson, fyrrverandi bílstjóri,
mikill öðlingur og tryggur Vík-
urbúi. Bjarni var einn af tíu börn-
um Oddnýjar Runólfsdóttur og Sæ-
mundar Bjarnasonar í Vík.
Fækkað hefur í hópnum, tvö létust
ung, og nú eru fjögur eftir af þeim
átta sem upp komust. Þegar Oddný
lést voru bræðurnir þrír, Runólfur,
Ingólfur og Bjarni, allir búsettir í
Vík en systurnar fimm, Guðlaug,
Margrét, Guðrún, Elín og Guðný,
voru allar brottfluttar. Þær fengu
gamla húsið til umráða, oftast kall-
að Ömmuhús, þótt það heiti víst
formlega Eyjarhóll.
Í þessu litla húsi, sem áður rúm-
aði stóra fjölskyldu, eiga afkom-
endurnir nú athvarf og löngum var
Bjarni sá sem hafði auga með hús-
inu, hélt því hlýju og notalegu. Við
vorum örugg um húsið því við viss-
um að hann gætti þess vel. Fyrir
það ber að þakka.
Bjarni setti sinn svip á plássið í
Vík og það var bjart í kringum
hann. Hann var svipgóður og svip-
sterkur og það sópaði að honum.
Bjarni var sérlegur sagnamaður,
sagði lifandi og skemmtilega frá
smáu sem stóru, og var hnyttinn í
tilsvörum. Oft fékk hann okkur til
að veltast um af hlátri þegar hann
sagði sögur og hermdi eftir af góð-
látlegri glettni. Víkin verður ekki
söm eftir að hann er farinn.
Bjarni var farsæll bílstjóri á
flutningabílum milli Víkur og
Reykjavíkur um langa hríð og
ógleymanlegt var að fara með hon-
um í bíl austur í Vík sem krakki.
Hann var hafsjór af fróðleik og
þekkti hvern krók og kima á leið-
inni, veginn, bæina og mannfólkið.
Mamma vildi helst fara austur með
Bjarna, hún treysti honum best.
Þeim svipaði mikið saman, mömmu
og Bjarna. Í æskuminningunni er
Bjarni snöggur og keikur þar sem
hann kom oft í Þingholtsstræti til
að gista hjá foreldrum mínum eftir
erfiða ferð í bæinn.
Það er ekki hægt að minnast
Bjarna nema Huldu sé getið, þau
voru svo samhent hjón, og þegar
annað var nefnt fylgdi hitt alltaf
með í sömu setningu, menn
skruppu til Bjarna og Huldu. Þau
voru höfðingjar heim að sækja og
þar voru alltaf kræsingar á borð-
um, og ef vel hittist á var fýlaveisla
eða að boðið var upp á krík af
lunda sem Bjarni hafði sjálfur
veitt. Heimili þeirra var alltaf
hreint og fínt og garðurinn þeirra
fallegur og vel snyrtur. Þar var
Bjarni að verki mörgum stundum
og hélt garðinum í góðri rækt með
fallegum blómum.
Vík er sérstakur og fallegur
staður. Kirkustæðið er einstakt en
þó er kirkjugarðurinn á enn stór-
kostlegri stað, þaðan sér vítt yfir,
til Reynisdranga í vestri og Vík-
urbaðstofu í austri og í suðri sér
langt til hafs. Þar mun okkar kæri
vinur hvíla í friði og þaðan má aka
áfram um þá óendanlegu vegi sem
þá taka við.
Við sendum Huldu og börnum
þeirra fimm og fjölskyldum þeirra
hjartanlegar samúðarkveðjur með
þakklæti fyrir margar samveru-
stundir í Vík.
Þóra Jónsdóttir, Björn G.
Björnsson og fjölskylda.
BJARNI
SÆMUNDSSON
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Við vottum ykkur öllum inni-
lega samúð.
Elín Sæmundsdóttir
og fjölskylda.
HINSTA KVEÐJA
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi,
mánudegi eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á
föstudegi. Berist greinar hins vegar ekki innan hins tiltekna skilafrests
er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmark-
að getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist á réttum
tíma.
Birting afmælis- og
minningargreina