Tíminn Sunnudagsblað - 17.04.1966, Blaðsíða 15

urinn hafi legiö á hliðinni fjórar eða
fimm mínútur. En svo kom, að Heks-
an rétti sig við. Þeir félagar töldu,
að þar myndi einkum hafa orðið til
bjargar, að í ganginum við vélarhús-
ið var bundin bauja allstór, en í
stjórnborðsgangi að framan var olíu-
fat úr eik, rammlega bundið. Þetta
hvort tveggja leitaði vitanlega úr kaf
inu. En það höfðu þeir til marks um,
hversu flatur báturinn hafði legið, að
toppljósið var dautt, þegar Heksan
rétti sig við.
Nú létu þeir Kristján og Kristinn
út legufæri, svo að hægar ræki, en
Magnús fór að reyna að koma vél-
inni í gang. Þetta var glóðarhausvél
eins og allar vélar þá, og þurfti
Magnús því að kveikja á lampa til
þess að hita vélina. Slík gangsetning
gat naumast tekið skemmri tíma en
tíu mínútur. Bátinn rak upp á meðan,
og þegar vélin fór í gang, var hann
farinn að höggva niður með hælnum.
Vélin var snúin í gang, og var hand-
fangið takki, sem átti að skreppa sjálf-
krafa inn í svifhjólið, þegar honum
var sleppt. En í þetta sinn stóð hann
á sér og hélzt úti. Rakst hann í kálf-
ann á Magnúsi og reif fótinn og marði
Magnús lét sem ekkert væri, en bað
þá félaga sína að sleppa legufærun-
um, svo að ekki yrði töf að þeim.
Þeir Kristinn og Kristján drógu samt
inn keðjuna, jafnskjótt og báturinn
færðist áfram og náðu inn akkerúiu,
ón þess að töf yrði að. Þeir Péturs-
synir voru hraustmenni, rammir að
afli, og það var Kristján líka.
Geysir á sjávarbotni
og f jórir menn drukknaðir.
Nú héldu þeir félagar upp undir
hlíðina. Þar ló þá tuttugu og tveggja
smálesta bátur, Sóley frá ísafirði, og
fengu þeir á Heksunni að hanga aft-
an í henni, þar til dagaði: Veður var
þá tekið mjög að lægja. Og það var
logn á sundunum, þegar þeir fóru
þar inn um morguninn. Rétt við Norð-
urtangann fundu þeir félagar lóða-
belg á floti. Þeir fóru að honum og
sáu, að hann var fastur við bát, sem
þar lá sokkinn ó botninum. Ekki var
dýpra en svo, að þeir sáu fyrir síð-
unni. Þetta var Geysir, og þekktu
þeir á Heksunni hann þegar. Þeir.
fóru inn á ísafjörð, og Magnús lét
lækni búa um fótinn. Síðan fóru þeir
aftur út í Hnífsdal á Heksunni, enda
hentaði Magnúsi ekki að ganga mik-
ið eins og á stóð.
Geysir var tekinn upp einhvern
næsta dag. Lík þeirra Guðmundar,
Lúðviks og Alberts voru í lúkarnum,
en Þorsteinn Ólason hefur aldrei
fundizt.
Eftir þetta voru þeir Magnús Pét-
ursson og Kristján Sigurðsson mjög
samrýndir.

/ } > ' ' •:
o.v.' . ■ . . ■ ■ ■ *.*.• ■ / ■ <•■ ■ v
<* < "jé &
- í-'■ ...

:
iiipaptiiil
— • v
,« I

I •'«Vv '•• •'•••"
; . , ' • ...'<•'■
v > + V ♦•+♦* 'Í. **>*■«♦*<*
I - ■ gí ’ --'V^ V* " „
II vví*V-t*'V\'
l' ' ' i V . • • /- - 4 4
%í-' *** ■**'/&,*** „
, -....................:
;
■ ■ ■ . > ■■ : , "■"■■■ 1 ■■'
^ 1 ■: -
• • J. J: •••• • ■■ ... ... ■■

0% «;
• v' m
' - J , -;
$.......... i
-

, $1§| p m ; % % m
.
, œ ,,, , í
. -1 '
: ' ■ ■ ■■■■;:
; ■ ■* • ■ ■ ' ,
iiii -, ■■ V;|í !*•: i: »;ii:
................
v f i * •, '>S. '-,AM 'jv
, ‘ ,• 1- c‘.v ' ' 'r+4**'
VV' A,*-‘ 4 *V S ■r *'< < ’tr

JlNi' 'XI
mm
v'.-:

Magnús Hj. Magnússon, fyrirmynd Kiljans að Ljósvik-
Ingnum, var í Skálavik snjóflóðsveturinn. Hann orti
kvaeSi það, sem hér blrtlst „tll ekkjunnar Jóhönnu Hálf-
danardótfur frá Breiðabóll", «r hún fluttist -úr byggðar-
laglnu vorið ‘1910.

T1» 1« N — SUNNUDAGSBLAÐ
327