Tíminn Sunnudagsblað - 17.04.1966, Síða 20

„Hinn sári, nístandi grátur hélt áfram — þaS var eins og grátur lítillar telpu.
að við höfum ekki kunnað að meta
hann. Þvílíkur dýrgripur."
Hljómsveitin lauk við marsinn,
og stundarkorni síðar tók hún að
leika fjörugan vals, því að dansleik
urinn var að hefjast.
„Guð minn góður, er ekkert hægt
að gera?“ stundi Olga ívanovna.
„Nikolay, þú ert læknir og ættir
að vita, hvað á að gera. Þú hlýtur
að vita, að ég get ekki afborið að
missa hann! Ég lifi það ekki af!“
Læknirinn, sem vissi ekki, hvern
ig hann átti að tala við syrgjandi
konur, andvarpaði og gekk hægt um
gólf í dagstofunni. Það varð þrúg-
andi þögn, sem var rofin við og við
af gráti og tilgangslausum spurn-
ingum. Hljómsveitin var búin að
leika marsúka og polka og annan
marsúka. Það dimmdi meir. Þjón-
ustustúlkan var búin að kveikja á
lampanum í stofunni við hliðina
og læknirinn hélt enn á hattinum sín
um og virtist vera að reyna að segja
eitthvað. Olga ívanovna fór nokkr-
um sinnum til sonar síns, sat hjá
honum í hálftíma og kom síðan aft-
ur inn í dagstofuna. Öðru hverju grét
hún og barmaði sér. Tíminn þokað
ist áfram með kveljandi hægð.
Það var eins og kvöldið ætlaði aldrei
að líða.
Um miðnætti, þegar hljóm-
sveitin hafði leikið síðasta lagið,
bjóst læknirinn til að fara.
„Ég kem aftur á morgun," sagðl
hann og þrýsti kalda hönd móður-
innar. „Farðu nú að hátta.“
332
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ