Tíminn Sunnudagsblað - 25.10.1970, Blaðsíða 11

um bókmenntir I gamla fyrir-
íestrasalnum, baðandi út öllum
Öngum og brýnandi raustina I ótal
tóntegundum, æðandi um gólfið
bak við ræðustólinn eins og l.jón
í búri. Vakti hann vissulega at
hygli. Danir segja um Bukdal, að
hann sé festlig. Sífellt þykir það
Viðburður í Askov, þegar Bukdal
heldur fyrirlestur, bæði á júlínám-
skeiði og á öðrum tímum. Ekki
sízt hafa ræður hans á nýársmót
um skólans þótt magni þrungnar.
Matur var hæði mikill og góð-
ur. Að máftíð lokinni sungu allir
sálmvers. Það hefur nú verið af
lagt með samþykki allra kennara
við skólann, en skólastjóraskipti
urðu í október 1968, er Knud
Hansen hætti eftir 15 ára starf,
en við tók Harald Engberg—Ped-
ersen cand. polit.
Kvöld eitt var okkur boðið til
ungfrú Else Bartholdy, sem Tengi
var söngkennari í Askov. Hún er
fædd 1895. Else lét okkur syngja
nokkur dönsk erindi við píanóleik
Sigrúnar Ragnarsdóttur, seytján
ára stúlku úr Keflavík, dóttur
Ragnars og Bjargar, sem fyrr hafa
verið nefnd. Meðal erinda, er við
sungum, var þetta:
Uden dine blikke,
leve kan jeg ikke,
dþdens kalk vil jeg drikke.
Og sem keðjusöng (kanon) sung
um við:
Mange, mange tak for kaffen.
Ég kvað og söng þarna nokkuð
hjá Else BarthoTdy, samkvæmt
beiðni. Eise var hér, sem oft áður
á ferð í sumar. Gat þó ekki, treysti
sér ekki til, að fylgja okkur í
austurveg 17. júlí, því miður, en
þá var hún einmitt stödd hér á
landi.
Mánudaginn 20. júií héTdum við
íslendingarnir kvöldveiziu fyrir
nokkra kennara í Askov og konur
þeirra, einnig fyrir Jþrgen BukdaT
og frú hans, Magnhild 0dvin Buk-
dal. Þá komu tii veizlunnar í boði
okkar íslenzk læknishjón frá Kod
ing, Einar Valur Bjarnason o g
Jakobína Hjálmarsdóttir, kona
hans. Ö1 var veitt mjög ósleitilega
og neytt að sama skapi fram eftir
nóttu. Eftir að gestirnir voiái farn-
ir, héldum við íslenZkir áfram
gleðskap góða stund og sungum
nokkuð hátt. Því var það, að þegar
ég morguninn eftir mætti Kömmu
Laursen, forstöðukonu Askov
húss, að hún sagði um leið og ég
bauð henni góðan dag: I holdt
længe ud. Ekkert annað. Svona
eru Danir. Þeir kunna þá list að
segja mikið í fáurn orðum.
Fimmtudagskvöldið 16. júlí var
okkur boðið á skemmtun í land-
búnaðar og mjólkurbússkólanum í
Ladelund, skammt frá Askov.
Aldrei gleyrni ég þeirri stund, er
við gengum að skólanum í kvöld-
húminu. Fjölda logandi kerta
hafði verið raðað meðfram heim
keyrslunni og einnig meðfram
veggjum skólans, er að okkur
sneru. Margvísleg skemmtiatriði
fóru fram á sviði. Síðan stlginn
dans í rúmgóðum salarkynnum.
Okkur karimönnunum. kvæntum
jafnt sem ókvæntum, leizt vei á
margar dönsku stúlknanna, enda
lögulegar hvar sem á var litið.
Skýringar tel ég nú ek'ki þurfa
fTeiri.
vn.
Ferðalagi fram haldið.
Að loknu hófi á Laugarvatni var
elkið til Þingvalla. Var þar víða
farið um, skoðaðar búðir lögréttu-
manna, og fleira markvert á þess
um merkasta sögustað ísienzku
þjóðarinnar. Hér talar sagan og
minningin sínu máli. Kvöddum við
Hþjlund og fjölskyldu hans við út
sýnisskífuna á Almannagjá. Héldu
þau síðan til baka að Laugarvatni,
með Gerði, og gistu þar í boði henn-
ar þar næstu nótt. Fóru þau á§amt
Gerði inn í Veiðivötn á Land
mannaafrétti daginn eftir, laugar-
daginn 18. júlí. Var slíkt stórkost •
legt fyrir hina dönsku stéttubúa.
Fleiri ferðir fóru þau hjón, m.a
til Keflavíkur í boði Ragnars og
Bjargar, einnig á einkaheimili vina
hér í bænum. — Heim tiT Dan
merkur héldu hjónin þriðjudag-
inn 21. júlí. Héldu annars til á
Ránargötu 21, hjá frú Ástu Jóns
dóttur gestgjafa. Bauð hún mér,
er ég áður fór þess á leit við hana
að fá að hitta hjónin í húsi henn-
ar, að borða með þeim síðasta
morgunverðinn, er þau snæddu
þarna. Þá ég það með þökkum.
Stuttur fundur að vísu, en góður.
Og innan skamms var komin tími
til hreyfings. Út á flugvöll skyldi
halda, en vélin átti að leggja af
stað klukkan ellefu.
Og nú eru þau komin í herra
garðinin sinn í Ho á Jótlandi. Sæk-
ist nú Hþjlund vonandi verk sitt,
samning bókarinnar um græn
lenzkt þjóðlíf. Vegni þeim öllum
vel, og sú er ósk obkar vlnA þoirra,
að þetta verði ekki eina og eiðAsta
ferð þeirra til fslánds.
Svo koma vísurnar mínar í ís-
lenzkri þýðingu:
Hve dásamleg er Danaströnd,
það drýpur í vorn hug.
Og mjög vel Biávand man
vor önd
og mjúkan Jótlandsbug.
Og Kattegat svo kyrrt og biítt,
með kæru beltin sín,
vér elskum það, svo undurfrítt,
það æ í minning skín.
Við vorum ung og frjáls og frí
og fjörið hafði vöid.
f Hpjlunds inni í Askovbý
við áttum fagurt kvöld.
Af fyrirTestrum fengum við
þar feikiiega gnægð.
Við munum Bukdals mærð
og klið.
Hann mikla elur frægð.
Við drukkum, átum ekta mat,
sem orð fá tæpast lýst.
í matsalnum þar margur sat.
Ég man ég söng þar víst.
Hjá Bartholdy ei brast oss
hljóð.
Ég bæði söng og kvað
um kaleik dauðans ástaróð,
já, ennþá man ég það.
Úr Askovhúsi er hér mynd,
sem ekki gleyma má:
Við undum þar við ölsins lind
og ástir, söng og þrá.
Og síðla skip var sett í naust.
Vér supum þétt á stút.
Fólk heyrði vora háu raust,
vér héldum lengi út.
Svo ókum við til Ladelund
í ljúfri kvöldsins prakt.
Ei gleymist þessi glaða stund.
Ég get of lítið sagt.
Við mimnumst stúlkna
margra þar,
við rnenn þeim brostum við.
Hið fagra og ijúfa finnur svar,
og flest á eina hlið.
Með blíðum söng ég bið
mér hljóðs.
Nú brosir veröld hlý.
Og ykkur við nú óskum góðs.
— Til fslands fljótt á ný!
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
827