Íslendingaþættir Tímans - 01.02.1975, Side 3

Finnbogi J. Lárusson
frá Hvammi í Dýrafirði
A jóladag lézt í Borgarspitalanum I
Reykjavik Finnbogi Július Lárusson,
eftir 2ja vikna legu. Þar sem enginn
vissi fyrr en þá, hve alvarlegan sjúk-
dóm hann var meö, kom dauðsfall
hans mjög á óvart, Þvi aö þaö er svo
stutt siöan Finnbogi gekk hér um glaö-
ur og reifur, og þó aö hann hafi i fjölda
ára kennt sér þess meins, sem að lok-
um varð honum aö bana, þá haföi þaö
ekki veriö hans vani að kvarta eöa
bera sig illa.
kosiöinær fjögurra áratuga þjónustu I
Noröurlandi.
t dag sækir fjöldi vina gömlu Valla-
fjölskyldunnar enn heim á staðinn, en
margir, sem þar vildu gera kveöju
Ingibjargar, heftir af riki vetrarins.
Úr f jarlægð blessum vér minningarn-
ar á staðnum, sem hún elskaði og
þökkum undrunarlegt fyrirdæmi
hennar i sorg og gleði. — Og þá vin-
áttu, sem svo var trú, að ekki fölnar,
þótt leiöir skiljist. Minningin um ljós
hennar lýsir skammdegið i söknuöi
vinanna, og vissan um, aö sál hennar
missir ekki birtu sinnar við komandi
eiliföarinnar, þvi aö henni voru báöir
heimar jafn kærir.
Ungi maðurinn frá Kaupmannahöfn,
sem kvæntist prófastsdótturinni á
Völlum, er nú einn sins liðs á íslandi,
þá hallar út degi. Hann veit, að dreng-
irnir hans lifa I eilifð Guðs, og hann
hugsar tiöum þangað i dulrænni skynj-
un. Þar eru þær nú einnig báðar, frú
Solveig, sem ávallt reyndist honum
svo nærgætin og góð, og Ingibjörg,
sem hann dáöi og elskaöi hverja stund,
svo aðhann undi bezt i landi hennar og
átthögum. Pétur Holm er oröinn ein-
fari á jöröinni. En hann er sáttur við
hlutskipti sitt fjarri ættfólki og fööur-
landi, og kviöalaus friöur staöfastrar
trúar á framhaldslifið gefur honum
fullt jafnvægi og veitir gleði hins sæla
fyrirheitis. Þannig hefur hann öðlazt
blessun hins andlega samfélags him-
insins i sorgum jarðarinnar.
Friður Guðs, sem er æöri öllum
skilningi, sé meö honum og ástvinum
hans þessa heims og annars.
Mælifelli, 11. desember 1974
Agúst Sigurösson
Islendingaþættir
Finnbogi Lárusson var einn af þeim
öldnu íslandssonum, sem með trúfestu
og jafnaðargeði hafði unniö hörðum
höndum fyrir brauði sinu og f jölskyldu
sinnar. Og i þá daga þótti gott að hafa
ofan I sig og á, og undi þá fólkið hag
sinum vel og var jafnvel hamingju-
samara en við, sem virtumst búa við
allsnægtir nútimans.
Finnbogi var fæddur 14. febrúar 1902
að Hæsta-Hvammi i Dýrafirði, og þar
ólst hann upp og bjó þar einnig allan
sinn búskap með konu sinni, Agústu
Þorbjörgu Guöjónsdóttur, hinni ágæt-
ustu konu. Þeim Agústu og Finnboga
varð 5 sona auðið. Eru þeir Kristján,
vélstjóri, kvæntur Rósu Þorsteinsdótt-
ur, ljósmóður, og eru þau búsett i
Grindavik, Svanberg, vélstjóri,
kvæntur Minný Pétursdóttur, búsett á
Akranesi, Kristinn Lárus, vélstjóri,
kvæntur Ullu Ryggstein, búsett i
Reykjavik, Ólafur, skipstjóri, kvæntur
Róshildi Georgsdóttur, búsett hér i
Gindavík og Kristmundur, skipstjóri,
kvæntur Þórdisi Pálsdóttur, búsett i
Garðahreppi. Agústa var ekkja, þegar
Finnbogi kvæntist henni, og átti hún
son fyrir, sem heitir Jón Arnason,
kvæntur Bjarneyju Hagalinsdóttur, og
eru þau búsett á Akranesi.
Ég hygg, að mesta gæfan I lifi þeirra
hjóna Agústu og Finnboga hafi verið
drengirnir þeirra, sem allir eru miklir
dugnaðarmenn og reyndust foreldrum
sinum alla tið einstaklega góðir, og
launuöu þeim þannig þá miklu um-
hyggju og alúð, sem þau hjónin lögðu
við uppeldi þeirra.
Agústa veiktist fyrir u.þ.b. 6 árum
og fór á sjúkrahús I Reykjavik en þar
lézt hún fyrir 2 árum. Fluttist þá Finn-
bogi hingað til Grindavikur til
Kristjáns sonar sins, og Rósu. Þar sem
ég og fjölskylda min erum tiöir gestir
þar, veit ég með vissu, að þar leið hon-
um vel, enda rausn og góðvild Rósu
ljósmóður I garð þeirra, sem á ein-
hvern hátt þarfnast aðhlynningar,
löngu kunn. Og auk þess búa Óafur og
Róshildur I næsta húsi við þau, og þar
átti hann sama góða athvarfið.
Ég get ekki látið hjá liða að minnast
skemmtilegs atviks siöan i sumar, er
við hjónin og tvær dætur okkar, ásamt
Rósu, Kristjáni og börnum þeirra, fór-
um á þjóöhátiöina I Vatnsfiröi. Svo lá
leiðin til Þingeyrar, og þar sem við
vissum, að Finnbogi var I sumarleyfi i
gamla, góða húsinu inni i Hvammi, þá
ákváðum við að heimsækja hann, og
bauð hann okkur gistingu, sem við og
þáðum. ógleymanleg verður okkur
þessi heimsókn i litla húsið hans Finn-
boga. Þarna snerist hann um allt með
sólskinsbros á vör. Þarna var kola-
eldavélin góða, þar sauð i katlinum,
kaffiilmur var um allt hús, og þarna
voru flestir hlutir enn á sinum staö,
eins og þau hjónin höfðu skilið viö þá,
þegar þau fyrir mörgum árum hættu
þar búskað. Það þurfti ekki annað en
horfa framan i Finnboga til þess að
komast að raun um, hve dýrmætir
þessir hlutir voru honum og hve ljúfar
minningar voru tengdar þeim. Þetta
var Hvammurinn hans, þarna haföi
hann unað ævi sinnar daga.
Ég og fjölskylda min þökkum Finn
boga fyrir mjög góða kynningu og vel-
vild alla tið i okkar garð, og ég veit,
að allir, sem hafa kynnzt honum,
munu sakna hans.
Sonum hans og tengdadætrum,
ásamt barnabörnum, sendi ég minar
beztu samúðarkveðjur.
Margrét Sighvatsdóttir.
3