Íslendingaþættir Tímans - 01.02.1975, Blaðsíða 16

Sjötugur: Eiríkur Stefánsson
Eirikur Stefánsson fæddist á Refs-
stöBum I Laxárdal, Austur-Húna-
vatnssýslu. Eirikur missir fööur sinn I
bemsku. Ekkjan á þá i öröugleikum,
ein meö barnahópinn sinn, sjö alls...
En drottinn leggur likn meö þraut.
Hjálp býöst, hendur framréttar, til aö-
stoöar.
Svanfriöur Bjarnadóttir bregður búi
og flyzt austur á Þelamörk, i Eyja-
fjaröarsýslu, þar sem aðstoðar var aö
vænta. Fyrst aö Asi, svo aö Skógum I
sömu sveit. Þar bjó hún, og börnin
hjálpuðu til eftir mætti, enda atorku-
söm og hjálpfús. Þarna ólst Eirikur
upp. Efni ekkjunnar eru smá, en börn-
in þroskast og allt blessast vel, enda
kröfurnar þær, i þá daga, aö hafa i sig
og á, (það er föt og fæöi), einnig skýli
yfir höfuöiö.
Eirikur helypir heimadraganum um
tvitugsaldur. Byrjar skólaferil sinn á
Eiöum. Þar er Eirikur viö nám I tvo
vetur. Skólastjóri á Eiöum er þá sr.
Asmundur Guömundsson, er seinna
varö biskup.
Aö loknu námi I Eiðaskóla stundar
Eirlkur barnakennslu, árið 1928 til
1932. — Giftir sig og fer að búa, og er
bóndi I sex ár. Eirikur hugöist mennt-
ast meira en orðið var. Nú komu kröf-
ur um kennsluréttindi viö sögu I
kennslumálum, og ber þaö sizt að
lasta. Eirikur Stefánsson hættir
búskap áriö 1938 fer i kennaraskólann
1939 og útskrifast áriö 1940. Kennara-
ferill Eiriks Stefánssonar er óslitinn
siöan. Á Húsavik nyröra I 3 ár, á Akur-
eyri I 15 ár. Þaöan flyzt hann suöur til
Reykjavikur, þá oröinn ekkjumaður.
Eirikur selur Ibúö sina á Akureyri og
kaupir einbýlishús IReykjavik. Þá var
einkasonur hans, Haukur Eirlksson,
kvæntur Þórnýju Þórarinsdóttur
búsettur I Reykjavik. Fluttu þau hjón-
in meö börn sin til Eiriks I hús hans,
nr. 32 viö Karfavog. Þar býr Eirikur
enn meö tengdadóttur sinni, en hún er
oröin ekkja. Hún missti mann sinn 33
ára aö aldri. Hún var þá 32 ára gömul.
Þaö var mikiö áfall fyrir Eirik,
tengdadóttur hans og börnin, að hinn
ungi, velmenntaöi og hugþekki maöur,
skyldi flytjast yfir landamærin svona
ungur, en aö sliku er ekki spurt. Þá
gekk Þórný meö fimmta barn sitt
(Hauk Hauksson) sem nú er 11 ára.
„Drottinn gaf og drottinn tók. Bless-
aö sé nafn drottins.” Þessi spöku orö
hafa sitt gildi. — Ég hygg, aö I húsinu
nr. 32 viö Karfavog hafi þessara oröa
veriö minnzt og þau yfirveguö, vand-
lega og metin.
Eirikur Stefánsson hefur reynzt
Þórnýju tengdadóttur sinni sannur
vinur i raun. — Hygg ég, aö þau styöji
16
og styrki hvort annaö i lifsbaráttunni,
enda er þess full þörf. Eirikur hefur
reynzt barnabörnum sinum þarfur
leiöbeinandi og sannur vinur.
Eirikur kenndi viö Langholtsskól-
ann. Hann er nú hættur þar sem fastur
kennari, en kennir þar enn eitthvaö i
stundakennslu. Margir kannast viö
barnatimann i útvarpinu, sem oft er
stjórnaö af Eiriki Stefánssyni kenn-
ara. Sá Eirfkur, sem þar um ræöir er
sá sami Eirikur, sem hér er ritað um.
Þá læt ég lokiö þessum fáu sundur-
lausu oröum, Eirikur, vinur minn. Ég
þakka velvild þina og góö kynni. Þú
afsakar, hve þessi orö min birtast
seint, en fyrir þvi eru rök, sem þér eru
aö nokkru kunn.
Hér fylgir og meö afm ælisljóö til þin.
Þórarinn E. Jónsson.
Heill sé þér á heiðursdegi.
Hyllum þig meö gleðibrag.
Beinn þú gengur vors á vegi,
vinur minn, — og tekur lag.
Sjötlu árin slzt þig beygja,
sést enn lltt, aö beygir af.
Þú munt llka öruggt eygja
augnamiö, sem drottinn gaf.
Sigur þeim, er sæmdar leita.
Sigra mun hverja þraut.
Strengja kló, ei stefnu breyta,
stýra beint og heröa skaut.
Þannig muntu heillum halda
halur roskinn, fram um veg,
Bátnum sigla um bárufalda
blessun fyigi margvlsleg.
Sjötlu árin segja fleira
en segir frá I þessum brag.
Einnig llka öllu meira,
en ég nefni hér I dag.
Geng ég þó um götuslóöa,
gæti aö, — um farinn veg.
Minninguna, mæta, góöa,
mér sem birtist unaösleg.
Af harösporunum heizt má ráöa,
hafir gengiö fjallaveg.
Ungur fetaö fram til dáöa,
framsækinn, en margvlsleg
reynslan hlaut á vegi veröa,
var I sókn þinn hugur þá.
A strangri leiö má hugann herða.
A heljarslóö ei guggna má.
Misstir ungur mætan fööur
mæddi þungur róöurinn.
Þó um fleyiö léki lööur,
lúöist eigi kjarkurinn....
Ariö liöu, — ævisporin,
eru mörg, sem fyrr er tjáö.
Sálin þin llk sólu, á vorin,
sendir hlýju yfir láö.
öruggt störfin unnið hefur
öll, meö trúnaöi og dyggö.
Treyst er þeim, sem traustiö hefur,
trygglyndur viö heimabyggö.
Bóndi varst og bjóst, i Skógum.
Bóndans störfum heill sé gjörö.
Þú af kostum nægta nógum,
náöir til aö erja jörö.
Kennari um áratugi
eftir lætur spora fjöld.
Barna vannstu vinarhugi,
vinsæll fékkstu þakkargjöld.
Þolgóöur á þrautastundu,
þurftir oft aö stilla lund.
Kennararnir fleiri fundu
falið pund I kennslustund.
Þarna vannstu verk, er sagöi
vinum litlum átta til.
Trúmennskan þar ljúf til lagði
leiftursýn — þess happaspil.
Börnin ungu, oft þau geyma
innst I sálu dulið fræ.
Seinna á ævi glögg ei gleyma.
Geislinn nær um timans sæ.
Ileill og blessun, fegurö, friöur
fegri þlna mildu lund.
Til þln streymi náöin niður,
njótir þess á gleðistund,
er felst I þvl, — er fögnuö veitir,
Fórnarlund er stundum smáö.
Þolgæöiö oft blessun breytir.
Bænin vekur hjálparráö.
Ileill, sé þér, um ævi alla.
öll við fögnum, hér i dag.
Glaðri stundu gleymum varla.
Gleöjumst nú og tökum lag . . .
Látum sigur-söngva óma.
Sigurtákn, er gleöi ber. —
Látum milda fegurö fróma
finna leið til heiöurs þér.
Þórarinn Elis Jónsson.