Íslendingaþættir Tímans - 01.02.1975, Blaðsíða 5

Þorleifur Guðjónsson
skipstjóri
7. desember s.l. fór fram frá Vest-
mannaeyjakirkju útför Þorleifs Guö-
jónssonar skipstjóra.
Hann fæddist 23. júni 1926, og dó
24. nóvember 1974. Hann fæddist
aB Reykjum i Vestmannaeyjum. Hann
var sonur hjónanna Bergþóru Jóns-
dóttur frá Steinum undir Eyjafjöllum
og Guðjóns Jónssonar frá Björnskoti
undir Eyjafjöllum, sem lézt árið 1967,
og var Þorleifur einn af tiu börnum
þeirra. Hefur fjölskylda þeirra ætíð
verið kennd við Reyki.
A sextánda ári hóf hann sjómennsku
sina.sem hann stundaði til dauðadags.
Rúmlega tvitugur að aldri gerðist
hann skipstjóri og var það löngum eft-
ir það, bæði á bátum annarra og sinum
eigin.
Nú siðast átti hann bát með Hauk
Jóhannssyni úr Vestmannaeyjum, og
er nú skarð fyrir skildi við lát sam-
eignarmanns hans og vinar. Kunnugir
segja mér að samband þeirra hafi ver-
ið mjög náið og gott, og svo vinsælir
voru þeir hjá sjómönnum, að aldrei
voru vandræði með að ráða menn á
bátinn.
Það var mikil gæfa fyrir systur mina
Rannveigu Unni, þegar leiðir þeirra
Leifs lágu saman haustið 1967. Þau
gengu I hjónaband 1. júni 1968 og lifðu
saman I ástriku hjónabandi þar til
leiðir skildu að sinni. Hann hefur nú
siglt fleyi sinu til annarrar strandar og
býr allt I haginn fyrir okkur hin, sem
förum þangað einnig.
Leifur, mágur minn, var svo góður
drengur og mikill atorkumaður að
mig langar til þess að rif ja upp nokkr-
ar minningar, sem ég, og allir, sem
fengu að verða honum samferða ein-
hvern hluta ævinnar, hljótum að eiga.
Allir, sem kynntust honum fengu eitt-
hvaðfrá honum, sem gerði þá meiri og
betri menn. Ég átti þvi láni að fagna
að mega heimsækja systur mina og
mág til eyjanna fögru nokkrum sinn-
um áöur en gosið varð þar. Hann sýndi
mér alla sögufrægustu og fegurstu
staði Heimaeyjar og benti mér á allar
heimildir, sem til voru um eyjarnar I
bókahillunum sinum, svo aö segja má
islendingaþættir
að eftir hverja ferð hafi ég fengið
meiri fróðleik um eyjarnar, og sögu
þess fólks sem þar bjó. Það var einnig
óvenjuleg reynsla að kynnast fjöl-
skyldu Leifs, þvi að enginn vafi leikur
á þvi að óviða er að finna eins sam-
rýnda og trygga fjölskyldu.
„Dáinn, horfinn.” — Harmafregn.
Hvilfkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og llfið þjóöa?
Hvað væri sigur sonarins góða?
Illu draumur, opin gröf.
Nei, ég vil ei hæöa hinn
lifandi föður alira anda,
ástina þina, verkin handa,
dýröina þina, drottinn minn.
Fast ég trúi: Frá oss leið
vinur minn tii vænna funda
og verka frægra, sæll að skunda
fullkomnunar fram á leið.
Ósjálfrátt koma mér i huga þessi er-
indi úr eftirmælum þjóöskáldins góða,
Jónasar Hallgrimssonar um vin sinn
og samstarfsmann Tómas Sæmunds-
son, þegar kær vinur og góður drengur
kveður okkur svo skyndilega. Sá, sem
við kveðjum i dag var hrifinn burt i
miöju starfi, hann hafði búiö sig undir
ævistarfið og byggt upp framtiðar-
heimilið, eftir að þurfa að yfirgefa
það, eins og allir aðrir ibúar Vest-
mannaeyja, þegar gosið hófst.
Við vinirnir og ættingjarnir, kvödd-
um hann oft, þvi að sjómaðurinn er
oftast lengi að heiman til þess að afla.
Sjóferðir hans urðu allar farsælar, þvi
að hann kom alltaf með alla sina
skipshöfn heilu og höldnu að landi aft-
ur. Ég álit það bezta aflann úr hverri
ferð sem farin er.
AB lokum votta ég aldraðri móður,
eiginkonu, systkinum og öðru venzla-
fólki mina dýpstu samúð.
Hvil I friði vinur, haf þú þökk fyrir
allt og allt.
Margrét Sigþórsdóttir.
f
Fæddur 23.6. 1926.
Dáinn 24.11. 1974.
Við albirtu hásumars leit Þorleifur
fyrsta dagsins ljós. Var hann sjötta
barn foreldra sinna Bergþóru Jóns-
dóttur frá Steinum A-Eyjafjöllum og
Guðjóns Jónssonar frá Selalæk á
Rangárvöllum. Þau hjón bjuggu
lengst af I Eyjum. Þar stóð hús þeirra
Reykir, sem þau og börn þeirra voru
og eru jafnan kennd við. 10 urðu börnin
og er Þorleifur það fjórða I systkina-
hópnum, er kveður þetta lif. Eftir lifa
Jóhanna og fimm bræður, Guðmund-
ur, Guðbjörn, Magnús, Þórhallur, Ar-
mann og Haukur. Eru þau systkin öll
nýtir og gegnir borgarar.
Bergþóra stendur nú á áttræðu,
Guðjón andaðist 1967, eftir langan og
oft strangan vinnudag. Þeim hjónum
var sjálfsbjargarviöleitnin i blóð bor-
in. Fátækt og erfitt árferði var oft
þeirra fylgifiskur. Metnaður þeirra
var að leggja sig fram og bæöi nutu
5