Íslendingaþættir Tímans - 01.02.1975, Blaðsíða 14

Þeir hvitu svanir syngja
i sárum ljóð sin hlý,
þó bjartar fjaðrir felli
þeir fleygir verða á ný.
Já, nU eru fjaðrasár þin gróin eins
og heiðasvananna, og er isa fer að
leysa á heiðavötnunum og ilmur
heiðagróðursins berst með vestan-
blænum niður I dali og byggö, þá munu
hvitu svanirnir hefja flugið inn til
heiða og þú munt fylgjast með ferðum
þeirra: þvi nú ert þú fleyg sem þeir og
getur notiö þeirrar djúpu þagnar og
kyrrðar, sem rikir inn við heiðavötnin.
Allt svo bjart og broshýrt minnir mig á
þig. Allar minningar um Guðrúnu
Finnbogadóttur frá Fögrubrekku eru
bjartar og fagrar.
Ég vil þakka þeim hjónum Sigriði og
Páli, hve vel þau bjuggu að foreldrum
og tengdaforeldrum slnum. Slfk um-
hyggja og nákvæmni er sérstök og
ómetanleg. Sú ianga og mikla hjúkrun
sem Halldór naut á heimili þeirra svo
árum skipti, er aðeins framkvæman-
leg, ef kærleikur og fórnarlund er fyrir
hendi. Enn fremur vil ég þakka þeim
hjónunum fyrir þann hlýhug og vináttu
þeirra, sem ég naut hvert sinn er ég
kom á heimili þeirra að Lönguhlið 19,
en þangað kom ég oft meðan Halldór
liföi. Ég fann þaö glöggt, að þar var ég
velkominn. Ég vil votta þér, Sigriður
Halldórsdóttir, og manni þinum, Páli
Axelssyni, og börnum ykkar dýpstu
samúö mina.
Brandur Búason
t
Sælir, þeir sem hógvært hjarta,
hafa I lfking frelsarans,
þeir sem helzt með hógværð skarta
hlutdeild fá f arfleifð hans.
Gunna amma er dáin, en þó er svo
erfitt aö trúa þvi. —
Hún var fædd á Fjarðarhorni I
Hrútafirði, þann 8. mai 1899, og var
dóttir hjónanna, Sigriðar ólafsdóttur
og Finnboga Jakobssonar. Tveggja
ára að aldri fluttist hún ásamt foreldr-
um sinum og systrum að Fögru-
brekku.
Þann 6. júli 1922 giftist hún Halldóri
Ólafssyni frá Kolbeinsá, og bjuggu þau
á Fögrubrekku.
Skömmu seinna tóku þau föður minn
Jóhann Valdimar Guðmundsson, I
fóstur ársgamlan. Nokkrum árum siö-
ar eignuðust þau dóttur sem skfrö var
Finnboga Sigriöur og var hún jafn-
framt eina barn þeirra.
14
Ario 1944 létu þau af búskap á
Fögrubrekku, og fluttust til Borðeyr-
ar, en þaðan til Reykjavikur árið 1947,
til Sigriöar dóttur sinnar og tengda-
sonar, Páls Axelssonar. Hjá þeim
hjónum og þremur börnum þeirra,
bjuggu þau til æviloka.
Gunna amma var alla tið lifsglöð,
hógvær og rólynd. Enda sást það bezt I
veikindum Dóra afa, á hverju sem
gekk var hún alltaf jafn sterk og dug-
leg. Hún missti mann sinn þann 10.
september árið 1972, sem eftir langt
veikindastriö fékk loksins hvildina. A
siastliðnu ári fór hún að finna til þess
sjúkdóms sem að lokum leiddi hana til
dauða. Þótti það bæði mér og öðrum
ömurlegt að horfa á þessa hraustu og
sterku konu, sem Gunna amma hafði
alltaf verið,hraka svona dag frá degi.
Að morgni þess 20. desember var
okkur sagt að hún væri dáin. Ég biö
Guð að varðveita minningu hennar um
alla eilifð.
Við viljum votta dóttur hennar,
tengdasyni og barnabörnum okkar
dýpstu samúð.
Ef ég dey á undan þér,
eftir runnið skeiðið.
Fram til grafar fylgdu mér,
en felldu ei tár við leiðið.
—G.G.—
Fyrir mina hönd, foreldra minna og
systkina:
Guðrún Jóhannsdóttir.
t
1 desember sl. var jarðsett frá Foss-
vogskirkju, Guðrún Finnbogadóttir
frá Fögrubrekku f. Hrútafirði.
Guðrún var fædd á Fjarðarhorni i
Hrútafirði, en ólst upp á Fögrubrekku
hjá foreldrum sinum, sem þar bjuggu,
ásamt systrum sinum tveimur og
þremur fóstursystrum.
Arið 1922 giftist Guðrún Halidóri
Olafssyni frá Kolbeinsá I Hrútafirði,
og bjuggu þau á Fögrubrekku til árs-
ins 1944, þar til Halldór missti heilsuna
og þau urðu að bregða búskap. Flutt-
ust þau þá til Borðeyrar um tima, en
árið 1947 fluttu þau til Reykjavíkur og
áttu þar heima siðan. Héldu þau
Guðrún og Halldór þar heimili I félagi
við einkadóttur sina og tengdason, og
hygg ég, að samhugurinn og
samheldnin á þvi heimili hafi verið
meö eindæmum, og umhyggja og til-
iitssemi ungu hjónanná I garð hinna
eldri einstök. Mann sinn mistti Guðrún
árið 1972 og hafði hann átt viö van-
heilsu að striða um margra ára skeið.
Þau Guðrún og Halldór ólu upp einn
fósturson, Jóhann Valdimar, strætis-
vagnsstjóra i Reykjavik, og held ég að
megi fullyrða, að hann og fjölskylda
hans hafi litið á Guðrúnu sem móður
og ömmu og borið til hennar hlýjan
ástúðlegan hug. Fyrir hálfu öðru ári
tók Guðrún að kenna þess sjúkdóms,
sem að lokum dró hana til dauða. Veik
indum sinum tók hún með þvi æðru-
leysi og rólyndi, sem jafnan hafði fylgt
henni, á hverju sem gekk I lifi hennar.
Þetta er I örstuttu máli æviferilssaga
Guðrúnar heitinnar. Hún var ein af
þessum hógværu manneskjum, sem
inna sitt starf af hendi i kyrrþey og af
trúmennsku. Ég hygg hún hafi verið
óframfærin að eðlisfari, en i hópi
góðra vina og kunningja var hún glöð
og reif. Mér er i barnsminni, hvað mér
fannst Guðrún tiguleg kona, þegar hún
hafði iklæðzt islenzkum búningi, spari-
klæðnaði kvenna i þá daga, og sá
tiguleiki fylgdi henni jafnan i minum
augum. Ég var oft gestur á heimili
hennar, bæði norður i Hrútafirði og hér
syðra, og þar var gott að koma. Það
var ekki hvað sizt þessi hljóðláta, fals-
lausa alúð húsmóðurinnar, sem geröi
manni viðdvölina notalega.
Nánustu ástvinum Guðrúnar heit-
innar votta ég innilegustu samúð
mina. Blessuð sé minning hennar.
B.G.
Jón Eyjólfsson
í tilefni jólanna og áramótanna
minnumst við með þakklæti tryggðar
Jóns Eyjólfssonar við dr. Victor
Urbanic og eftirlifandi fjölskyldu hans
i mörg ár.
Dr. Melitta Urbancic.
islendingaþættir