Íslendingaþættir Tímans - 01.02.1975, Blaðsíða 9

þeirra. Sjálfsagt hefur hana einhvern
tina langað að sjá önnur lönd, eins og
er um flesta Islendinga, en hefur farið
dult. Börn og bú gáfu ekki tækifæri til
þess. Hún hafði ánægju af dvölinni i
Sviþjóð. En nokkuð fljótt gerði lasleiki
vart við sig eftir að hún missti mann
sinn. Og sést það oft, að sorg veikir
mótstöðuafl.
Það var mikill sjónarsviptir i
sveitinni að Búrfellsbændunum, sem
bjuggu þar alla tið i góðu tvibýli. Þeir
voru jarðsungnir með hálfsmánaðar
millibili. Óvenju ástrik voru fjöl-
skyldubönd i heimilum þeirra bræðra.
Gestrisni og gleði rikti á þessum
heimilum. Og falleg voru orð Böðvars
Pálssonar um Halldór frænda sinn.
Hann minntist á, hvað gott hefði alltaf
verið fyrir börn að mæta honum. Fjöl-
skylduböndin urðu sterk vegna þess að
þarna var frá upphafi lögð rækt við
börnin. Og voru lika sterkir stofnar i
ættum.
Margar fagrar minningar eigum við
hjónin frá viðkynningu við Búrfells-
hjónin. Páll var skapgreindur maður,
og var hún einnig mjög greind kona og
skynsöm. Hún var i allri sinni hljóðu
ferð einstakur vinur og uppörvunar-
maður prestsins. Og voru þau það
bæði. Hljóðlega nálgast mig ástrik
minnig húsfreyjunnar góðu, Laufeyjar
á Búrfelli. Einu sinni sagði hún mér,
að hún hefði verið i Reykjavik með
pabba sinum, þá 6 eða 7 ára barn.
Hann kom með hana i hús og bað hús-
freyju að geyma fyrir sig barnið, þvi
að hann þurfti mörgum erindum að
sinna viðsvegar. Eitthvert hik kom á
konuna. Þá segir Böðvar og horfði
ástrikt á Laufeyju: „Þetta er nú
uppáhaldið mitt.”
Litla stúlkan úr stóra barnahópnum
varð svo hrifin af þessum orðum föður
sins, að hún sættist alveg á að biða. Og
fhennar hljóðu og djúpu sál i innileika
hjartans geymdust þessi orð hans
pabba, lýstu henni og vermdu hana.
Ég man hvað hún brosti yndislega,
þegar hún sagði mér þetta. Það minnir
mig einnig á hennar ljúfu kyrrlátu
gerð, að hún sagði mér að afar fingerð
°g hæg rigning i kyrru veðri, væri
úppáhalds veður sitt. En ég held, að
hún hafi aldrei sagt mér, að hún kynni
úð leika á orgel. — Systir hennar sagði
mér, að hún hefði oft sést við orgelið,
ef hún var ein I bænum og þá leikið lög
fyrir sig eina, máske lika fyrir börn,
sem voru i bænum. Hún var afar söng-
elsk og vissi mikið um tónverk og
tónskáld. öll hennar handaverk og
húsbúnaður báru verki alúðarinnar
með smekkvisi.
Þá var sárt að sjá, hve mikið
þjáningarstrið hún háði til þess að
•slendingaþættir
deyja. En andlegur styrkur hennar
var mikill. Hún var trúuð kona og
elskuleg móðir og húsmóðir. En Guð
gaf henni hægt andlát eftir
þjáningarnir. „Eins og litill lækur
ljúki sinu hjali.”
Margar fagrar endurminningar eig-
upi við hjónin frá Búrfellskirkju, frá
guðsþjónustunni þar, bæði á vori,
sumrum og vetrum. Og frá heimilis-
hátiðum, fermingum og brúðkaups-
dögum. Og þá einnig frá stórhátiðum
kirkjunnar, og frá hinni almennu
messu. A þeim góðu dögum var
gleðirikt að mæta þeim hjónum.
Ávallt mun klukknahljómur
krikjunnar minna okkur á þau og
meðhjálparans bæn, hans fagra
flutning. Fagurt veður og alkyrt mun
ávallt minna mig á hana, þegar vötn
spegla himinninn I tæru skyggni eða
þegar hljóðar daggir drjúpa. Og ég, ef
lifi, mun minnast þeirra hjóna á fögru
vori eða sumri i blómstrandi byggð.
„Þegar jörðin undir döggvum glóir
græn.”
Megi blessun Guðs vera yfir af-
komendum þessara farsælu mann-
dómsmanna, sem fóru svo vel með
hans fegurstu gjafir, sin efnilegu börn.
Og minntust þess, að börnunum heyrir
Guðsriki til.
Sá ég vindana sverfa
sumarlaufin af trjánum.
Standast þó alla storma
stjörnur á himins tjaldi.
Rósa B. Blöndals.
t
Hinn 6. nóv. s.l. lézt í Landspitalan-
um I Reykjavik Laufey Böðvarsdóttir
húsfreyja á Búrfelli í Grimsnesi, eftir
langa og mjög erfiða sjúkdómslegu.
Með henni er gengin mæt mannkosta-
kona.
Laufey var fædd að útey i Laugar-
dal 24. nóv. 1905. Foreldrar hennar
voru hin merku og vfðkunnu hjón
Böðvar hreppstjóri Magnússon og
kona hans Ingunn Eyjólfsdóttir. Börn
þeirra hjóna voru tólf er komust til
aldurs, ellefu dætur og einn sonur,
Magnús hreppstjóri á Laugarvatni,
sem látinn er fyrir þremur árum, og
nú hefur Laufey verið kvödd af þess-
um heimi, fyrst þeirra systra.
Þegar Laufey var á öðru ári, fluttust
foreldrar hennar að Laugarvatni, þar
sem þau ráku siðan bú með mikilli
rausn um áratugi. Þar ólst hún upp og
dvaldi fram um tvitugsaldur, að þvi
undanskildu að veturinn 1927-1928 var
hún við nám i kvennaskólanum á
Blönduósi, en um vorið vann hún i
gróðrarstöðinni á Akureyri og um
sumarið i kaupavinnu i Eyjafirði.
Á Laugarvatni rikti mikil eining og
ástriki milli foreldra og barna. Og þó
að systkinunum væri haldið að vinnu
eftir þvi sem kraftar þeirra leyfðu,
sem þá var venja, þá gáfust þeim næg-
ar stundir til leikja og skemmtana.
Þau voru söngvin i bezta lagi, svo og
foreldrar þeirra, og léku sum þeirra á
hljóðfæri. Það var þvi oft tekið lagið á
Laugarvatni á þeim árum, og gladdi
það og göfgaði hugi þeirrar æsku, er
þar var þátttakandi. Þar var bóka-
kostur meiri og betri en algengt var á
þeim tima og ljóð aldamótaskáldanna
lesin og lærð. Vandalaust vinnufólk
var þar jafnan og sumt svo árum
skipti. Mun yfirleitt hafa verið litið á
það sem fjölskyldumeðlimi.
Hér hafa verið dregnir upp fáir
drættir I mynd af Laugarvatnsheimil-
inu á æskuárum Laufeyjar og systkina
hennar. Úr þeim jarðvegi var hún vax-
in og þar mótaðist hún til hins látlausa
glæsileika og góðvildar, er einkenndi
lif hennar og alla framkomu til hinztu
stundar.
Hinn 1. des. 1928 giftist Laufey Páli
Diðrikssyni bónda á Búrfelli. Gerðu
þau þann garð frægan I meira en fjóra
áratugi. Ekki munu þau hjón hafa ver-
ið lik að eðlisfari, en þrátt fyrir það
var hjónaband þeirra til fyrirmyndar,
byggt á gagnkvæmri virðingu og
ástúð. Páll var ágætur bóndi og hafði
lengst af forystu i málefnum sveitar
sinnar. Auk þess vann hann mikið að
félagsmálum bænda innan héraðs og
utan. Hann lézt i júnl 1972.
Eftir að Laufey fluttist að Búrfelli
kom fljótt i ljós, að hin unga húsfreyja
mundi skapa þar gott heimili, er yrði
meðal hinna fremstu að myndarskap
og hibýlaprýði. Sú varð og raunin.
Sveitungi hennar sagði eitt sinn: „Sem
húsfreyju tel ég Laufeyju á Búrfelli
vera sóma stéttar sinnar.” Það munu
fleiri viljað hafa sagt. Hin mikla gest-
risni þeirra hjóna var alkunn og
ánægjulegar samræður og hlýlegt við-
mót, er gestir nutu á heimili þeirra,
gleymist ekki. Svipmót heimilisins bar
vott um hugkvæmni og snyrti-
mennsku. En öðru fremur geymist þó
mynd húsfreyjunnar vegna hógværrar
framkomu hennar og göfugmcnnsku,
er lýsti svo vel þeim manni, er hún
hafði að geyma. Ég held, að öllum hafi
liðið vel i návist hennar. A Búrfelli
dvöldu unglingar oft lengri eða
skemmri tima. Tengdust þeir heimil-
inu traustum vináttuböndum, er ekki
hafa brostið, og ber það fagurt vitni
um þann heimilisbrag er þar rikti.
9