Morgunblaðið - 30.03.2005, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MARS 2005 35
MINNINGAR
enginn í frændgarðinum undanskil-
inn.
Þegar ég síðar hleypti heimdrag-
anum og fór til náms í Reykjavík naut
ég ýmiss konar fyrirgreiðslu og at-
hvarfs á heimili hans sem og heim-
ilum bræðra hans, Birgis og Ara.
Starfsævi Daníels skiptist í stórum
dráttum í tvennt. Fyrri hlutann var
hann vélstjóri á ýmsum skipum
Landhelgisgæslunnar og Skipaút-
gerðar ríkisins en síðan gegndi hann
starfi tollvarðar um árabil til starfs-
loka. Sama kostgæfnin einkenndi
störf Daníels á báðum sviðum ævi-
starfsins.
Auk þess var hann um árabil í for-
ystu stéttarfélags vélstjóra og tók
jafnframt þátt í margháttuðu sam-
starfi um hagsmunamál sjómanna-
stéttarinnar. Hvarvetna þótti hann
góður liðsmaður, réttsýnn en þó
fylginn sér.
Í einkalífi varð Daníel gæfumaður,
eignaðist traustan lífsförunaut, tvö
mannvænleg börn og fjölda annarra
afkomenda.
Við Svava sendum þeim innilegar
samúðarkveðjur og biðjum minningu
Daníels blessunar Guðs.
Óli Þorbjörn Guðbjartsson.
Daníel G. Guðmundsson, fyrrver-
andi formaður Motorvélstjórafélags
Íslands, er fallinn frá. Ég kynntist
Daníel fyrst fyrir tæpum 40 árum en
þá sátum við báðir í stjórn Vélstjóra-
félags Íslands. Ég að hefja mín fyrstu
spor í félagsmálum en hann gamal-
reyndur á þessu sviði og tilbúinn að
miðla þekkingu sinni til þeirra sem lít-
ið vissu eða eins og stundum er sagt
um byrjendur ,,blautir á bak við bæði
eyrun“.
Með okkur Daníel tókst strax góð-
ur vinskapur sem haldist hefur síðan.
Við störfuðum saman bæði í stjórn fé-
lagsins svo og í fjölmörgum nefndum
á þess vegum í gegnum tíðina. Minn-
isstæðast er mér samstarf okkar
Daníels í stjórn orlofsheimilasjóðs fé-
lagsins. En við fengum það verkefni,
árið 1978, að vera í forsvari fyrir
byggingu orlofshúsa við Laugarvatn
ásamt Jóni Júlíussyni, sem nú er fall-
inn frá. Orlofshúsa sem gerð voru fok-
held í kringum 1970 en höfðu staðið
síðan að mestu eins og við var skilið á
því herrans ári sökum þess að engir
fjármunir voru til hjá félaginu til þess
að ljúka þessum framkvæmdum eins
og að var stefnt í upphafi.
Á þeim árum var félagið frekar illa
statt fjárhagslega og því þurfti að
vanda vel til hvað varðar samninga við
verktaka svo allt færi nú ekki úr bönd-
um fjárhagslega. Samstarf okkar þre-
menninganna við þessar framkvæmd-
ir var alveg einstaklega gott sennilega
í og með vegna þess að enginn okkar
var þjakaður af hinum svokallaða
flottræfilshætti, þess í stað vorum við
allir meðvitaðir um úr hvaða fjármun-
um við höfðum að spila og pössuðum
upp á að þar væri alltaf borð fyrir
báru.
Vegna framkvæmdanna fórum við
oft að Laugarvatni bæði um kvöld og/
eða helgar til eftirlits eða vinnu við
einstaka þætti framkvæmdanna. Ætíð
var Daníel boðinn og búinn til þátt-
töku og sá ekki eftir sér að taka til
hendinni ef á þurfti að halda.
Frá þessum framkvæmdum á ég
ákaflega góðar minningar vegna þess
að við sem að þessu stóðum náðum vel
saman, þar voru aldrei leiðindi á ferð
því ef eitthvað óvænt kom upp á var
það bara leyst þannig að allir gátu
sæmilega vel við unað.
Við Daníel sátum einnig saman í
mörg ár í stjórn Styrktar- og sjúkra-
sjóðs félagsins. Í þeim störfum var
Daníel passasamur og sjálfum sér
samkvæmur. Hann passaði upp á að
allar afgreiðslur sjóðsins ættu sér
skýra stoð í viðkomandi reglugerð.
Allir sætu við sama borð, allir væru af-
greiddir með sama hætti, enginn
klíkuskapur eða sérhagsmunir látnir
ráða ferð.
Þegar ég horfi til baka yfir kynni
mín af Daníel stendur efir mynd af
vönduðum einstaklingi sem vann öll
þau verkefni sem honum voru falin af
mikilli kostgæfni og trúmennsku.
Hann var einstaklega traustur og
hreinn og beinn. Honum var alltaf
hægt að treysta. Ef hann hét málefni
stuðningi þá stóð hann við orð sín al-
veg sama hvað á gekk í umhverfinu.
Við leiðarlok þakka ég honum stuðn-
ing og drenglyndi frá fyrstu kynnum
með ósk um góða heimkomu handan
móðunnar miklu. Eiginkonu, börnum
og öðrum nákomnum votta ég mína
dýpstu samúð.
Helgi Laxdal.
legt heimili í nágrenni við okkur.
Á þessum árum vann Jón á Toll-
stjóraskrifstofunni. Þegar Iðnaðar-
banki Íslands tók til starfa árið 1953
var Jón ráðinn aðalbókari og skrif-
stofustjóri hans. Var þar hans starfs-
vettvangur upp frá því, þar til starfs-
ævinni lauk 1987.
Jón gekk í Oddfellow-regluna
1943. Hann var ætíð mjög virkur inn-
an reglunnar og má segja að hann
hafi helgað henni flestar frístundir,
enda kjörinn til hæstu embætta sök-
um mannkosta sinna.
Það er ekki alltaf sá sem hrópar
hæst á torgum sem nær eyrum okk-
ar, heldur sá er vinnur verk sín af
hógværð og lítillæti, sá maður ávinn-
ur sér traust og virðingu. Þannig
maður var Jón.
Það er lán hverjum þeim sem er að
feta fyrstu spor sín á starfsvettvangi
í lífinu að lenda hjá góðum yfirmanni.
Dóttir okkar átti því láni að fagna að
starfa undir stjórn Jóns, þau ár er
hún vann í Iðnaðarbankanum. Betri
og réttlátari yfirmann gat hún ekki
hugsað sér. Hann leiðbeindi og sagði
fyrir verkum af sinni alkunnu prúð-
mennsku og nærgætni svo að það
kallaði fram það besta hjá þeim er í
hlut áttu.
Þegar farið var að skipuleggja
svæðið sunnan Melavallarins, má
segja að smábúskapur hafi lagst af á
Grímsstaðaholti. Þar sem áður voru
græn tún, risu virðuleg íbúðarhús.
Mágar mínir Jón og Kristleifur sóttu
um lóð neðst í Eyvíkurtúninu, og
byggðu þar glæsilegt hús, sem er
Tómasarhagi 20. Þar var heimili Jóns
og Dóru þar til þau fluttu í Árskóga 6,
sem byggt var sérstaklega með þarf-
ir eldri borgara í huga.
Jón var mjög fróður um menn og
málefni, hafði stálminni. Var oft leit-
að til hans, eins og flett væri upp í al-
fræðibók. Það var því sárt þegar
hann greindist með Alzheimer en af
þeim sökum varð hann að lokum að
yfirgefa heimili sitt og dvaldi hann á
Landakoti síðustu mánuðina. Það var
hans nánustu huggun að þar fékk
hann alla þá aðhlynningu og um-
mönnun sem hægt var að veita.
Ég og fjölskylda mín munum
sakna Jóns Sigtryggssonar, og minn-
umst hans með hlýjum hug.
Inga H. Jónsdóttir.
Kveðja frá Oddfellowreglunni
Fyrrum stórsír Oddfellowreglunn-
ar, Jón Sigtryggsson, verður nú lagð-
ur til hinstu hvílu saddur lífdaga.
Jón gekk í Oddfellowregluna árið
1943 og hafði því verið félagi okkar í
hartnær 62 ár er hann andaðist. Á því
tímabili gegndi hann flestum þeim
ábyrgðarstörfum sem hægt er að
krefjast af einum félaga og var hið
síðasta að vera æðsti yfirmaður
Reglunnar um átta ára skeið á ár-
unum 1981 til 1989.
Jón var glaðsinna maður, ákveðinn
en sanngjarn í ákvörðunum sínum.
Hann var vel liðinn af félögum sínum
og ávallt með heill félagsskapar okk-
ar að leiðarljósi.
Það var lærdómsríkt að starfa með
Jóni og kynnast því hversu mjög
hann hafði náð tökum á öllu því er
laut að starfsemi Reglunnar. Eftir-
minnilegastar voru þær stundir er
við áttum saman á margvíslegum
ferðalögum hérlendis og erlendis
enda kom þá fram hæfileiki hans til
að uppfræða og gleðja okkur sam-
fylgdarmenn.
Á þessum tímamótum er þakklæti
mitt og félaga efst í huga fyrir liðnar
samverustundir um leið og við Sig-
ríður sendum einlægar samúðar-
kveðjur til Halldóru, eftirlifandi eig-
inkonu Jóns, og fjölskyldu hans.
Genginn er góður drengur og
sannur Oddfellowi. Blessuð sé minn-
ing hans.
Geir Zoëga.
✝ Einar Brandssonfæddist á Suður-
Götum í Mýrdal 1.
janúar 1931. Hann
lést á heimili sínu 18.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Brandur Ein-
arsson, f. 8. ágúst
1889, d. 1. febrúar
1969 og Guðbjörg
Árnadóttir, f. 5. mars
1893, d. 7. október
1956. Systkini Einars
eru Einar, sem lést
stuttu eftir fæðingu,
Árni Hálfdán, f. 6.
okt.1924 og Ólöf, f. 26.maí 1926.
Einar kvæntist 29. maí 1955
Jónínu Vigdísi Ármannsdóttur, f.
26. ágúst 1933. Foreldrar hennar
voru Ármann Jakobsson, f. 30.
júní 1906, d. 22. maí 1991 og
Jóndís Sigurrós Einarsdóttir, f.
18. apríl 1903, d. 12. febrúar
1994. Börn Einars og Jónínu Vig-
dísar eru: 1) Sigurjón Ármann, f.
27. ágúst 1953, maki Steinunn
Kristjánsdóttir, f. 7. sept. 1953.
Sonur Steinunnar er Magnús Örn
Halldórsson, f. 20. febrúar 1976.
Synir Sigurjóns og
Steinunnar eru Ein-
ar Ármann, f. 27.
okt. 1985 og Egill
Árni, f. 7. mars
1988. 2) Brandur, f.
24. febrúar 1955,
maki Lára Ásgeirs-
dóttir, f. 8. júní
1956. Börn þeirra
eru Bára, f. 26. okt.
1978, Vigdís, f. 19.
júní 1981, Erla, f. 15.
mars 1985, og Einar,
f. 24. júní 1993. 3)
Guðni Bergur, f. 4.
júlí 1956, sambýlis-
kona Hrönn Hallsdóttir, f. 22. júlí
1956.
Maki Guðna Bergs var Hulda
Björg Rósarsdóttir, f. 7. ágúst
1958, þau slitu samvistum. Börn
þeirra eru: Magdalena Rós, f. 16.
júlí 1981, Rósar Örn, f. 10. ágúst
1984 og Einar Sveinn, f. 7. janúar
1990. 4) Jóndís, f. 30. des. 1960,
maki Guðmundur Jón Vilhelms-
son, f. 25. sept. 1961.
Útför Einars fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
Vorið nálgast en tilfinningin nú
er ljúfsár, bæði léttir að þungum
vetri sé að ljúka en líka djúp sorg
og söknuður í hjartanu vegna
þess sem ekki verður eins og áður
á komandi sumri. Ástæðan er sú
að sá maður sem mest áhrif hefur
haft á líf mitt hefur kvatt hinstu
kveðju. Það gerði hann eins og
allar aðrar athafnir sem mestu
skiptu í hans lífi með ró og friði
við hlið mömmu. Efst í huga mér
er þakklæti fyrir þá gæfu að eign-
ast slíka foreldra sem þau voru.
Það er ómetanlegt að geta kall-
að fram minningar þegar sökn-
uður er sár. Minningar um mann
sem alltaf var til staðar hvort sem
var í blíðu eða stríðu. Hann hafði
í heiðri gömul gildi sem aldrei úr-
eldast en gleymast samt alltof oft
í hraða dagsins í dag. Að standa
við gefin loforð, vinna vel og af
heiðarleika, sinna sínu og sínum
af kærleika og elskusemi, leysa
málin af ábyrgð og án illinda, allt
þetta var honum eiginlegt. Hann
hefur trúlega aldrei gert sér
grein fyrir því að þetta væru ein-
hverjir sérstakir eiginleikar, hann
bara var svona.
Stuttu fyrir andlátið dreymdi
hann draum. Honum fannst sem
hann væri í erfiðri fjallgöngu og
ætti í basli með að komast á topp-
inn. Þessi dugnaðarforkur hefur
nú náð hæsta tindi og tími er til
að hvílast.
Ég bið Guð að blessa pabba
minn Einar Brandsson og vera
með honum á nýjum stað. Þá bið
ég Guð að vera með mömmu sem
nú kveður um sinn elskulegan
lífsförunaut og megi hann styrkja
okkur öll um ókomna tíð.
Jóndís Einarsdóttir.
Elsku afi. Við sitjum hérna
systkinin og trúum varla að þú
sért farinn en við yljum okkur við
minningarnar sem streyma nú
fram. Fyrsta minningin sem kem-
ur upp í hugann er þegar stór-
fjölskyldan Brandsson fór í hinar
ýmsu sumarbústaðarferðir. Það
skipti engu máli hversu lítill sum-
arbústaðurinn var, öll fjölskyldan
mætti á staðinn og svo var bara
sofið í öllum hornum, aðalmálið
var að fjölskyldan var saman.
Það var alltaf svo gott að koma
í heimsókn til þín og ömmu og
spjalla yfir kaffi og kökum. Þegar
maður vildi komast burt frá borg-
arlátunum var líka alltaf gott að
koma austur upp í bústað til ykk-
ar á Flatirnar og slappa af í
sveitasælunni. Þú varst alltaf svo
mikill sveitamaður og hafðir gam-
an af því að vera úti í náttúrunni.
Það var gaman að sjá hvað þið
amma náðuð vel saman og voruð
alltaf ástfangin.
Þú varst alltaf svo ljúfur og góð-
ur, einn af yndislegustu mönnum
sem við höfum kynnst, alltaf svo
jákvæður og með stórt og fallegt
hjarta.
Elsku amma, megi guð vera með
þér á þessari sorgarstundu.
Elsku afi, við söknum þín meira
en orð fá lýst en erum þakklát fyr-
ir allar þær stundir sem við áttum
saman. Minning þín mun ávallt lifa
í hjörtum okkar.
Þín barnabörn
Bára Brandsdóttir, Vig-
dís Brandsdóttir, Erla
Brandsdóttir og Einar
Brandsson.
Elsku besti afi minn. Núna ertu
kominn á annan og betri stað, von-
andi er yndislegt að vera þar sem
þú ert. Við sem eftir lifum huggum
okkur allavega í sorginni við hugs-
unina um að nú líði þér vel og allt
sé bjart og fallegt. Við hefðum þó
viljað hafa þig miklu lengur hjá
okkur, en svona er víst lífið og
maður fær ekki alltaf það sem
maður vill.
Það eru ekki margir afar sem
eignast þrjá nafna í hópi tíu barna-
barna og þar af einn alnafna. Þú
varst mjög stoltur af því held ég.
Núna eru bara Tvennar, Þrennar
og Fernar eftir, Einar er farinn og
hans verður sárt saknað. Missir
ömmu er þó mestur þar sem þið
voruð óvenju samhent hjón. Þið
gerðuð allt saman og nutuð þess að
vera bara tvö. Það var alltaf svo
gott að koma til ykkar. Svo rólegt
og hlýtt og afslappandi, ekkert
stress. Þannig var allt hjá ykkur.
Allt svo skipulagt og aldrei nein
óreiða eða vesen. Þið gerðuð allt
sem þurfti að gera í svo miklum
rólegheitum en þó var alltaf allt
tilbúið þegar það átti að vera það
og aldrei gleymdist neitt. Ég veit
reyndar að þannig verður það
áfram hjá henni ömmu minni. En
núna skulum við hjálpa henni við
það í staðinn fyrir þig.
Þú gekkst oft um gólf annars
hugar með krosslagðar hendur og
sönglaðir. Þú elskaðir að syngja.
Þú varst líka rosalega duglegur í
vinnu og uppi í sumarbústað hjá
ykkur ömmu varstu alltaf að dútla
eitthvað. Þú varst hörkutól,
kveinkaðir þér aldrei sama hvað
gekk á þó að maður vissi að þér liði
illa. Þannig varst þú bara. Ég trúi
eiginlega ekki að þú sért farinn því
það er svo stutt síðan þú varst
heilbrigður og bara eins og þú hef-
ur alltaf verið. Núna ertu engill á
himnum sem horfir niður til okkar
og hjálpar okkur þegar við þurfum
á að halda.
Elsku afi minn, ég kveð þig með
söknuð í hjarta og von um að nú
líði þér vel. Ég hef minningarnar
til að ylja mér við og mun oft
kveikja á kerti í þína minningu.
Elsku besta amma mín, megi Guð
hjálpa þér og styrkja í sorginni,
hann afi verður alltaf hjá okkur,
ég veit það.
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín
Magdalena Rós.
Kæri vinur og bróðir.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, kom þetta ljóð, Brim-
ströndin heima, upp í hugann. Við
sungum það svo oft saman í kórn-
um okkar, sem þér þótti svo vænt
um.
Handan við fjöllin heimabyggð mín er
hrjóstrugu fjörugrjóti bundin,
úr múgsins hrunadansi hugann þangað
ber.
Því hjörtu sorgmædd tregi sker.
Brimströndin heima hlustar eftir mér
hrollköldum næturskugga vafinn,
í móðurgleði brosir birta þegar fer
og bíður meðan dagur er.
(Höf. ók.)
Elsku bróðir og frændi, við
þökkum þér alla þína vináttu og
hjálp. Megi drottinn varðveita
þig.
Elsku Dísa og þið öll, megi góð-
ur Guð hugga ykkur og styrkja.
Ólöf og Sigrún.
Mig langar að kveðja hann Ein-
ar frænda minn með nokkrum fá-
tæklegum orðum. Hann var nú
uppáhaldsfrændi minn.
Í fyrstu bjuggu Einar og Dísa
hjá foreldrum mínum í Kópavogi,
síðan fluttu þau vestur á Reyk-
hóla og þaðan á Tálknafjörð, en
þar bjuggu þau í nokkur ár. Þar
til langþráður draumur rættist.
Bóndinn Einar Brandsson keypti
jörðina og býlið Traðarholt rétt
austan við Stokkseyri. Það var þá
sem ég fór virkilega að njóta góð-
mennsku Einars og Dísu. Mætti
strax fyrsta sumarið í sveitina, þá
10 ára gömul. Þau urðu nokkur
sumrin sem ég dvaldi hjá þeim og
á ég margar góðar og skemmti-
legar minningar, sem ég rifja oft
upp mér og öðrum til gamans.
Eftir 7 ára búsetu fluttu þau til
höfuðborgarinnar.
Þau hjónin ferðuðust mikið um
landið til margra ára. Og nutum
við hjónin þess að ferðast með
þeim um Vestfirðina ásamt stór-
fjölskyldunni „Brandsson“ sum-
arið ’94. Það var fín ferð þar sem
við dvöldum lengst af á þeirra
heimaslóðum á Tálknafirði, og
nutum góðrar leiðsagnar fyrrum
heimamanna.
Fyrir nokkrum árum fækkaði
ferðalögum, er hjónin réðust í að
byggja sumarbústað austur í
Landsveit, sem nefndur var því
skemmtilega nafni Kotasæla. Þar
naut sín smekkvísi og snyrti-
mennska þeirra hjóna. Hlýlegt
hús á fallega ræktaðri lóð. Oft var
fjör á Flötunum er fjölskyldan
kom saman, grillað og sungið
undir gítarspili langt undir morg-
unn.
Eflaust eruð þið pabbi búnir að
hittast í himnaríki, komið sumar
hjá ykkur og þið mættir á Flat-
irnar. Hver veit? Elsku Dísa mín,
og fjölskyldur, Guð veri með ykk-
ur á erfiðum tímum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Þakka þér, Einar minn, fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mig.
Guð geymi þig.
Þín systurdóttir
Guðbjörg.
EINAR
BRANDSSON