Tíminn - 25.06.1977, Síða 13

Laugardagur 25. júní 1977
13
Hér sést hluti af hinni merkilegu byggingu. Tekiö skal fram aö ekki er eftir aö rifa vinnupallana utan af húsinu. Engar tvær hliöar eru eins, ekki einu sinni á litinn. Ein rauögul,
önnurblá og rör og ieiöslur eru máiuö i öilum regnbogans litum. Glöggt má sjá biöraöirnar fyrir framan húsiö, en svona hefur þaö veriö hvern dag, siöan húsiö var tekiö
til afnota I byrjun þessa árs.
----------------------------------------------------------------------------------------------- -M
hrifningu og Rut
Lg á heimili Griegs
tónlistarráöunautur Atli Heimir
Sveinsson. Grænlezk ljóö eru
flutt i þýðingum Halldóru B.
Björnsson og Haralds Ólafsson-
ar.
Leikhúsgestir i Bergen táruö-
ust þegar dró að leikslokum á
sýningu tnúk hópsins. Perstorff
lýsir sýningunni sem þokka-
fullri og kiminni, og segist ekki
geta hugsað sér efni, sem hæfi
betur leikhúsi, en leikritið um lif
Eskimóa á Grænlandi. „Þetta
var ljóðræn, fjölbreytt og sterk
sýning, einföldi sniðum, en gerð
af hæfum leikurum og góöum
stjórnanda, sem tjá sig á lifandi
hátt með rödd og hreyfingum,”
segir annar gagnrýnandi Jacob
Hafnor i Bergens Arbeiderblad.
t viðtali i helzta blaði Noregs,
Dagbladet, segir Brynja Bene-
diktsdóttir að i fyrstu hafi verið
ætlunin að koma af staö hóp-
vinnu um Afriku á þessum tima
(1972). Hún hafi siðan komizt að
þeirri niðurstöðu, aö vandamál
nágranna okkar, Grænlendinga
stæðu okkur nær. Þó hafi ekki
einungis verið markmiðið aö
búa til leik um Eskimóa og
Grænland, heldur láta tslend-
inga sjá sjálfa sig J spegli.
ínuk fjallar lika um
íslendinga
„Við erum og vorum hernum-
in þjóð, sem á þaö á hættu að
glata menningarlegum sér-
kennum sinum. Þar er um aö
ræöa aðildina að Nató og banda-
risku'herstööina. Eins og Græn-
lendingar vorum viö lengi háöir
Dönum og mér fannst viö margt
geta lært af Eskimóum. Þeir
hafa á allt annan hátten viö lært
að lifa i sátt viö umhverfi sitt.
Við höfum t.d. ekki lært að
klæða okkur eins og þeir. Selur-
inn sér þeim fyrir klæðum og
húsum. Hér hjá okkur hefur fólk
orðið úti á öllum timum. Þannig
tslenzka kammertrióið
var það ekki hjá Grænlending-
um. Þeir björguöust á selveiö-
unum einum saman. Það er full-
komið á allt annan hátt en við
eigum aö venjast, og það skiptir
máli að viö litum ekki á menn-
ingu þeirra sem frumstæöa.
Hún er eiginlega mjög fáguð.
Skutullinn, sem þeir drepa sel-
inn með er t.d. mjög fullkomið
áhald.”
Brynja segirlnúk-hópinn hafa
farið til Grænlands til að heyra
hljóminn i röddum Eskimóa,
taktinn I dönsum þeirra, læra
dansa þeirra og ljóð...
Hljómfallið er kjarni
sýningarinnar og það sem erfið-
ast var að fá rétt.
Brynja og félagar hennar fóru
til austurstrandarGrænlands en
það var ekki fyrr en 1874 að um-
heimurinn komst á snoðir um að
þar lifði fólk. A elliheimilinu i
Angmagsalik hittu þau æva-
fornan angakokk, en svo nefnist
töframaöur eða töfralæknir á
máli Eskimóa. Hittgamla fólkið
á heimilinu var sannfært um að
hann gæti flogiö. Inúk hópurinn
greip til þess ráös að dansa og
syngja fyrir gamla fólkið til aö
vinna traust þess. Það tókst og
gömlu Eskimóarnir kenndu
þeim söngva sina og dansa.
tnúk var m.a. sýndur f fyrra i
sirkustjáldi i Guatemala fyrir
3000 áhorfendur, en leikhúsin
voru hrunin i jaröskjálftum..
Meðal áhorfenda voru fátækir
tndiánar, sem aldrei höfðu
komið i leikhús. Þeir komu til
tslendinganna á eftir og sögðu:
— Þetta skiljum viö. Svona er
þetta hjá okkur. Þeir buðu svo
leikurunum að koma og sjá
hvernig þeir höfðu endurreist
leirkofa sina eftir jaröskjálft-
ana.
Nú á esperantó
tnúkhópnum var boðið að
sýna I Club 7 i Osló, en til þess
vannst ekki timi vegna sýninga
Þessi myndskreyting var með umsögn eins gagnrýnandans um
ínúk
hér heima á Helenu fögru eftir
Offenbach, sem Brynja leik-
stýrir einnig.
Enn er áhugi á að tnúk veröi
sýndur á Grænlandi, en fé skort-
ir til fararinnar. Þessa dagana
er veriö aö æfa Inúk á esperantó
i Þjóöleikhúsinu I þýöingu Bald-
urs Ragnarssonar, en leikritiö
veröur sýnt á alþjóöaþingi
esperantista i Reykjavik i
ágúst. Annars staðar hefur tnúk
alltaf veriö fluttturá Islenzku og
hefur enginn kvartaö yfir að
efni leiksins kæmist ekki til
skila. Svo einfalt og sterkt er
mál leikhússins i þessu verki.
SJ