Morgunblaðið - 12.04.2007, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þorvaldur Lúð-víksson fæddist
á Eyrarbakka 23.
september 1928.
Hann lést 2. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Lúðvík Norðdal
Davíðsson, héraðs-
læknir á Eyr-
arbakka og síðar á
Selfossi, f. 6. júlí
1895, d. 27. janúar
1955 og Ásta Jóns-
dóttir, húsfreyja á
Eyrarbakka og Sel-
fossi, síðast í Reykjavík, f. 31. maí
1892, d. 16. júlí 1987. Systur Þor-
valds eru Anna Sigríður skrif-
stofumaður og húsfreyja í Reykja-
vík, f. 6. ágúst 1920 og Ingibjörg
Kristín bankaritari og húsfreyja í
Reykjavík, f. 28. apríl 1922.
Eiginkona Þorvalds frá 31. mars
1956 var Ásdís Ólafsdóttir hjúkr-
unarkona og deildarstjóri við
geisladeild Landspítalans, f. 29.
júní 1931, d. 3. febrúar 2006. For-
eldrar hennar voru Ólafur Sveins-
son, f. 5. júní 1902, d. 5. mars 1986
og Lilja Júlíusdóttir, f. 12. sept-
ember 1906, d. 10. september 1998,
verkafólk á Siglufirði og síðar
garðyrkjubændur í Víðigerði í
Biskupstungum.
Börn Þorvalds og Ásdísar eru: 1)
Hervör Lilja héraðsdómari, f. 3.
maí 1957, maki hennar var Örn Er-
ur Kristínu Rut Einarsdóttur
bankamanni. Börn þeirra eru: a)
Njörður, b) Hervör, c) Þórlaug og
d) Hlynur.
Þorvaldur ólst upp á Eyr-
arbakka. Hann varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1949
og cand. juris frá Háskóla Íslands
27. janúar 1956. Hann varð héraðs-
dómslögmaður 1956 og hæstarétt-
arlögmaður 1961. Þorvaldur var
kennari við Kvennaskólann í
Reykjavík 1954-1955. Fulltrúi hjá
Magnúsi Thorlacius hrl., í Reykja-
vík frá 1. febrúar 1956 til 1. febr-
úar 1958. Þorvaldur rak málflutn-
ingsskrifstofu í Reykjavík í félagi
við Sigurð Ólason hrl., frá 1. febr-
úar 1958 til 1. maí 1961, en einn frá
þeim tíma til 1. mars 1987. Hann
var framkvæmdastjóri Sjúkra-
samlags Reykjavíkur frá 1. mars
1987 til 1990. Lögfræðingur hjá
Gjaldheimtunni í Reykjavík frá 15.
desember 1990 og gjaldheimtu-
stjóri Gjaldheimtunnar frá 1. mars
1992 til 1998, en eftir það lögmað-
ur félags eldri borgara.
Þorvaldur var í stjórn Lög-
mannafélags Íslands 1958 til 1961.
Í landskjörstjórn frá 1991 og síðar
formaður hennar til 2003. Þorvald-
ur var í fjölda ára í aganefnd
Knattspyrnusambands Íslands og
lyfjaeftirlitsnefnd Íþrótta-
sambands Íslands frá 1989. Hann
var sæmdur gullmerki Knatt-
spyrnusambands Íslands 30. apríl
1992.
Útför Þorvalds verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
lendur Ingason lækn-
ir. Börn þeirra eru: a)
Ásdís Halla laganemi,
dóttir hennar og Loga
Bjarnasonar er Embla
Sól. Sambýlismaður
Ásdísar Höllu er Ei-
ríkur Atli Briem við-
skiptafræðinemi, son-
ur hans er Benedikt
Kristinn. Dóttir Ásdís-
ar Höllu og Eiríks er
Kolfinna Margrét, b)
Örlygur læknanemi,
og c) Hjalti mennta-
skólanemi. 2) Hrafn-
hildur Ásta viðskiptafræðingur,
skrifstofustjóri í umhverfisráðu-
neytinu, f. 29. júní 1958, maki henn-
ar var Yngvi Ólafsson læknir. Börn
þeirra eru: a) Þorvaldur Hrafn laga-
nemi, b) Ólafur Torfi verk-
fræðinemi, c) Nanna mennta-
skólanemi, og d) Jóhannes Kári. 3)
Lúðvík matreiðslumeistari og iðn-
rekstrarfræðingur, f. 28. ágúst
1959, kvæntur Jóhönnu Gunn-
arsdóttur skrifstofumanni. Börn
þeirra eru: a) Salvör Gyða laga-
nemi, b) Iðunn, og c) Þorvaldur. 4)
Ólafur Börkur hæstaréttardómari,
f. 18. maí 1961, kvæntur Ragnheiði
Einarsdóttur lyfjafræðingi. Börn
þeirra eru: a) Ásdís verkfræðinemi,
b) Guðrún Ásta menntaskólanemi,
c) Einar Lúðvík, og d) Signý. 5) Þór-
hallur Haukur héraðsdóms-
lögmaður, f. 7. október 1970, kvænt-
Elsku afi, ég á erfitt með að trúa
því að þú sért bara farinn.
Ég geymi allar minningarnar í
hjarta mínu sem við áttum saman.
Allar skemmtilegu stundirnar með
þér og ömmu. Ég gleymi aldrei þegar
ég flaug til Akureyrar að hitta þig og
ömmu á 70 ára afmæli hennar. Við
fórum um allan bæinn og auðvitað
keyptir þú ís handa okkur í Brynju,
þér fannst hann bestur. Við höfðum
það rosalega gott og mun ég aldrei
gleyma þessari ferð. Mikið var gaman
þegar þú og amma bjugguð hjá okkur
í smátíma sumarið 2000 áður en þið
fluttuð í Bólstaðarhlíðina. Þá borðuð-
um við nú marga snúða saman því þú
varst svo duglegur við að fara í bak-
aríið.
Mér finnst erfitt að hugsa til þess
að þú komir aldrei aftur. Þú verður
alltaf í hjarta mínu.
Núna ertu kominn til ömmu og þar
veit ég að þér líður vel.
Ég sakna þín sárt.
Þín
Iðunn.
Afi okkar var góður og skemmti-
legur maður. Hann var búinn að vera
veikur lengi en honum þótti alltaf
gaman að fá heimsóknir og hann var
aðalgesturinn í barnaafmælum og al-
gjör hetja. Hann hafði mjög gaman af
fótbolta og það var gaman að horfa á
fótbolta með honum, hann var að vísu
alltaf að skipta um stöð en það var
bara persónuleikinn hans, skemmti-
legur og fyndinn. Hann hugsaði mikið
um öll barnabörnin sín og fann upp
mörg rímnöfn um þau. Afi fylgdist vel
með okkur og kom og horfði á okkur
við ýmsar aðstæður, t.d. á tónleika og
fótboltamót. Hann fylgdist líka vel
með litlu systkinum okkur, Þórlaugu
og Hlyni. Nú er afi hjá ömmu sem
hann saknaði svo mikið og nú vaka
þau yfir okkur saman.
Njörður og Hervör Þórhallsbörn.
Mig langar að minnast afa með fá-
einum orðum.
Afi hafði einstakan húmor. Hann
var mikið í því að grínast í okkur
barnabörnunum og ríma. T.d. kallaði
hann okkur börnin, í alvöru Salvöru,
Ásdísi Ól í nýjum kjól, Guðrún Ásta
var sú skásta, Hlyn vin og svo fram-
vegis! Þegar ég minnist afa er ekki
hægt að komast hjá því að nefna sum-
arbústaðinn. Þar eyddu afi og amma
mörgum stundum. Af og til fór afi
einn í dagsferð þangað. Þar hefur
hann ábyggilega verið að hugsa um
grenitrén sín og hlusta á útvarpið í
friðsældinni. En oftast fóru amma og
afi saman og gjarnan eitthvert barna-
barnanna með í för. Það voru góðir
tímar.
Afi og amma voru dugleg að
ferðast. Ég gleymi því aldrei þegar ég
var lítil, þá voru amma og afi eitt sum-
arið að fara til Egilsstaða að heim-
sækja fjölskyldu Barkar. Þar bjó
uppáhaldsfrænkan mín, Ásdís Ól, og
fékk ég að fara með sem leynigestur.
Ég réð varla við mig af spenningi alla
leiðina. Þetta lýsir ömmu og afa vel,
þau voru ávallt tilbúin að leyfa barna-
börnunum að vera með í því sem þau
gerðu.
Reglulega verður mér hugsað til
Sunnubrautarinnar með söknuði.
Margar góðar minningar koma upp í
hugann. Sunnudagsmaturinn, þ.e.
afasúpa og lambalærið ásamt sósunni
góðu. Holan sem maður gisti í á milli
ömmu og afa og kveikt var á útvarp-
inu allar nætur. Boðin á jóladag og
páskadag sem vörðu fram á nótt þar
sem allir meðlimir fjölskyldunnar
skemmtu sér saman. Við Sunnu-
brautarfjölskyldan verðum að vera
dugleg að halda í þessar skemmtilegu
hefðir sem afi og amma sköpuðu í
gegnum árin. Því að þetta eru góðar
hefðir.
Afi var góður maður og duglegur í
sínu fagi. Þorvaldur litli Lúðvíksson
getur stoltur borið nafn hans.
Við barnabörnin erum einstaklega
heppin að hafa átt svona góðan afa og
góða ömmu. Þau gerast vart betri. Ég
kveð þig að sinni elsku afi.
Þín,
Salvör Gyða Lúðvíksdóttir.
Þorvaldur móðurbróðir minn hefur
alla tíð skipað stóran sess í lífi mínu.
Mínar fyrstu minningar honum
tengdar eru frá bernskuárum mínum,
þegar hann dvaldi á heimili foreldra
minna á námsárum sínum. Þegar
Þorvaldur kvæntist 27 ára að aldri og
börnin fæddust, eitt af öðru, varð ég
fastagestur á heimili hans um árabil,
uppnumin af þessum litlu frændsystk-
inum mínum. Þorvaldur rak lögfræði-
stofu á þessum árum og 16 ára að
aldri fékk ég sumarvinnu á skrifstofu
hans, sem þá var í Tjarnargötu, en
flutti síðar á Skólavörðustíg. Var ég
meira og minna viðloðandi skrifstof-
una fram á háskólaár mín.
Það má segja að Þorvaldur frændi
minn hafi verið mikill áhrifavaldur í
mínu lífi. Þannig var það hann, sem
hvatti mig til þess að leggja stund á
lögfræði, þegar ég var í ákvörðunar-
kreppu um framtíðaráform mín.
Einnig var það hann, sem dreif mig
áfram, hvatti mig og studdi, þegar
mér fannst lögfræðin vera að kæfa
mig. Og það var Þorvaldur, sem lagði
mér til prófmálin fjögur, sem ég flutti
til öflunar málflutningsréttinda í hér-
aði.
Þorvaldur var mikill fjölskyldu-
maður og setti fjölskylduna ofar öllum
öðrum gildum. Það voru ekki bara
eignkona hans og börnin hans fimm,
sem nutu þess, heldur fylgdist hann
ekki síður grannt með og tók þátt í lífi
systrabarna sinna. Var heimili hans
ævinlega opið öllum, sem þangað leit-
uðu.
Þorvaldur frændi minn var hávax-
inn maður, grannholda ungur maður,
en þéttist á velli á fullorðinsárum.
Hann hafði einstakt skopskyn, gat
verið stríðinn en aldrei meinfýsinn.
Hann var skarpgreindur og ótrúlega
minnugur á allt, sem hann heyrði eða
las. Þá hafði hann einkar næmt „júrid-
ískt nef“ eða skynjun á hin ýmsu til-
brigði lögfræðinnar og vafðist aldrei
fyrir honum að greina kjarnann frá
hisminu í hverju því máli, sem hann
fjallaði um.
Fyrir rúmum tveimur árum fékk
Þorvaldur alvarlegt heilablóðfall, sem
leiddi til þess, að hann lamaðist og var
algerlega ósjálfbjarga upp frá því.
Réttu ári síðar missti hann Ásdísi, lífs-
förunaut sinn til næstum hálfrar ald-
ar. Var hún honum mikill harmdauði.
Aldrei heyrði ég frænda minn kvarta
yfir þungbærum örlögum sínum,
heldur sótti hann sín lífsgæði í sam-
vistir með fjölskyldu sinni, börnum,
barnabörnum og barnabarnabörnum.
Einhverju sinni, skömmu eftir að
hann fékk heilablóðfallið, heimsótti ég
hann og flutti honum andlátsfregn
kærs fjölskyldumeðlims og hnýtti því
við, að það hefði kannski verið Guðs
blessun að hann fékk að fara, þar sem
hann hefði ekki átt eftir nein lífsgæði.
Þá leit þessi lamaði og mikið veiki
frændi minn á mig og sagði: „Sigga
mín, maður getur aldrei sagt til um
lífsgæði annarra.“ Þó að hann frændi
minn sé nú farinn á annað tilverustig
og hvíldin kunni að vera honum líkn,
þá veit ég, að hann gat hugsað sér að
hafa þetta lengra og njóta þeirra lífs-
gæða, sem hann átti, þ.e. barnanna
sinna og fjölskyldna þeirra.
Ég kveð nú kæran frænda, með
þakklæti fyrir allt það sem hann var
mér og bið honum Guðs blessunar á
nýjum slóðum. Börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra vottum við hjónin ein-
læga samúð okkar. Megi hann hvíla í
friði.
Sigríður Ólafsdóttir.
Sár tilfinning er að kveðja Þorvald,
en ljúft að rifja upp minningar sem
spanna á sjöunda tug ára. Hann kom
ungur í bæinn og þótti sveitó. En hann
var mannblendin félagsvera og það
nýttist honum vel á langri ævi. Fyrst
bjó hann hjá frændfólki sínu og síðan
lengi einn í leiguherbergjum á ótal-
mörgum stöðum í bænum.
Dreifbýlismaðurinn kenndi okkur
saklausum miðbæingum að fóta okk-
ur í varasömu þjóðfélagi; sjá við háði,
gantaskap og blekkingum. Það kunni
hann frá sínu Eyrarbakkalífi. Við vor-
um illa búnir undir lífsbaráttuna og
lærðum margt af tiltækjum hans.
Hann gabbaði mig á okkar fyrsta
degi. Gott ef ekki líka á hinum síðasta.
Böndin okkar á milli treystust þeg-
ar hann bjó undir rjáfri á nýbyggðu
húsi og blasti ljósið úr þakglugganum
frá mér séð yfir Tjörnina. Þar gat há-
vaxinn unglingurinn hvergi staðið vel
uppréttur nema í opnum þakgluggan-
um. Eins og á fleiri stöðum þar sem
hann bjó var lítill friður því félagarnir
sóttu að eins og flugur á skán. Þar var
brallað, skeggrætt, hlegið og slegist
þangað til bankað var á dyrnar og
beðið um hljóð, því verið væri að
kistuleggja ömmuna í húsinu.
Gaman var að setjast upp í Eyr-
arbakka- og Selfossrúturnar til að
heimsækja Þorvald. Þá kynntist ég
þeirri einstöku fjölskyldu, Lúðvík og
Ástu, og síðar systrunum Önnu og
Ingibjörgu, sem tóku mér eins og syni
og bróður, og þeirra traustu menn-
ingu og ættrækni sem voru einkenni
fjölskyldunnar.
Ekki var lítill fögnuður í vinahópn-
um þegar Lúðvík keypti sér Skoda
’46. Bílinn var Þorvaldur stundum
með í bænum langtímum saman, því
foreldrarnir vildu fá hann og okkur
sem oftast til sín. Margar voru akst-
ursæfingar félaganna, sem engan að-
gang áttu að bílum, en tóku samt próf
á 18 ára afmælinu. Tútommunagli
gekk í svissinn og átti bíllinn til að
hverfa. Margar voru ferðirnar út á
land þegar menn ákváðu á þeim dýrð-
ardögum, kannski á miðnætti, að
skreppa í Ólafsvík eða í Dali til að
kynnast kynlegum kvistum.
Stjórnmálin byrjuðu sem gaman en
urðu alvara þegar við gengum inn á
Austurvöll 30. mars og sáum að við
höfðum skipst í flokka og stóðum sitt-
hvorumegin á vellinum. Kalda stríðið
var ekki undiralda, heldur raunveru-
legt. Vinatengsl riðluðust og engir
samir síðan.
En lífið hélt áfram, skemmtanir
urðu fullorðinslegri, heimsóknir urðu
tíðar til hjúkrunarnemanna á Miklu-
braut. Lífið kvaddi dyra. Allt í einu
var einn úr hópnum ekki lengur full-
komlega eðlilegur. Skildi enginn mál-
ið þar til út spurðist að Þorvaldur og
Ásdís væru að stofna bú. Manni stóð
ekki á sama. En það gekk allt vel.
Þegar við bekkjarsystkin hittumst
ekki fyrir löngu var veittur heiður fyr-
ir afkomendafjölda. Þau reyndust sig-
urvegarar.
Svo tók lífsstarfið við. Praxísinn.
Þar eins og hvarvetna var fjör og lífs-
gleði, í hámarki hjá þeim Sigga Óla í
Austurstrætinu. Þorvaldur var vin-
sæll og stóð sig í lífi og starfi. Móðir
mín lenti í hremmingum vegna hús-
leka og vinnusvika. Hún hafði ekki
alltaf verið sátt við grallaraspóann
Þorvald. En í því máli stóð hann sig og
átti hug hennar þaðan í frá.
Snemma varð stjórnmálaáhuga
vart hjá Þorvaldi. Byrjaði það með
andúð á skoðunum Kiljans og Þór-
bergs. Fór svo vaxandi, án þess fylli-
lega mætti skilja hvað væri í uppsigl-
ingu. Reyndist vaxandi íhaldsmaður,
fyrst í hálfkæringi, eins og oft, endaði
í hjólastól á flokksþingi.
Þorvaldur og Ásdís voru hamingju-
söm og áttu barnaláni að fagna. Mátti
sjá þess falleg merki er við hittum
börnin hans á sjúkrahúsunum og syn-
irnir hjálpuðu honum á liðnu ári til að
hitta okkur æskuvinina á vikulegum
kaffifundum.
Þegar félagarnir skiptust á skoðun-
um um heimsmálin fyrir fáum vikum
og þreifuðu á skoðunum hver annars
kvað Þorvaldur upp úr: Góður maður
Búss – og brosti, eins og svo oft áður.
Mátti ekki á milli sjá hvort væri ertni,
glettni, alvara – eða kannski allt í senn.
Hafi Þorvaldur Lúðvíksson þökk
fyrir samflot á tímans straumvatni.
Eggert Ásgeirsson.
Það er næsta víst að skaparanum
hefur þótt það heppileg ráðstöfun að
láta Þorvald Lúðvíksson koma í heim-
inn. Hann vissi sem var að margur
stæði þar höllum fæti, og að einmitt í
þessu barni hans fengju þeir ósvikinn
bandamann.
Sjálfur kynntist ég af eigin raun
hjálpsemi Þorvaldar sumarið 1963, en
Þorvaldur Lúðvíksson
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
AGNES AUÐUNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn
13. apríl kl. 13.00.
Guðni Auðunsson, Alda Þorsteinsdóttir,
Sonja Hilmarsdóttir, Ómar Kristmannsson,
Erna Hilmarsdóttir, Kristinn Stefánsson,
Auðunn Hilmarsson, Guðbjörg Snorradóttir,
Guðlaugur Hilmarsson, Guðbjörg Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðir mín,
GUÐRÍÐUR ERASMUSDÓTTIR
frá Háu Kotey í Meðallandi,
lést þriðjudaginn 10. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helgi Kristinsson.