Morgunblaðið - 12.04.2007, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðbjörg Krist-ín Guðjónsdóttir
fæddist í Heydal í
Mjóafirði í Norður-
Ísafjarðarsýslu 29.
ágúst 1922. Hún
andaðist 3. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guðjón
Sæmundsson bóndi,
ættaður frá Hörgs-
hlíð, f. 14.11. 1881,
d. 15.8. 1957, og Sal-
vör María Friðriks-
dóttir frá Lágadal,
f. 3.5. 1884, d. 3.9.
1964. Alsystkini Guðbjargar voru
Ingibjörg, f. 1920, d. 1941, og Frið-
rik, f. 1921, en með fyrri konu
sinni, Ingibjörgu Runólfsdóttur frá
Heydal, sem dó árið 1918, átti Guð-
jón fimm börn, sem ekki náðu full-
orðinsaldri. Guðbjörg ólst upp í
Heydal til 15 ára aldurs, en þá
eignuðust foreldrar hennar bæinn
Voga í Ísafirði.
Guðbjörg giftist hinn 31. maí
1941 Guðmundi Jóni Ludvigssyni
forstjóra, f. 20.1. 1916, d. 23.8.
1986. Hann var sonur Sigrúnar
Ólínu Guðmundsdóttur, verka-
konu frá Ísafirði, og Ludvigs Arne
Einarssonar, málarameistara í
Reykjavík. Guðbjörg og Guð-
mundur eignuðust sex börn. Þau
eru:
1) Ingibjörg Sigrún hjúkr-
unarfræðingur, f. 8.2. 1942, maki
þeirra eru Vilborg arkitektanemi,
maki Kári Árnason og Kristján
menntaskólanemi. 6) Gunnar Þór
verkfræðingur, f. 20.8. 1961, fyrri
maki Anna Nielsen verkfræð-
ingur. Þau slitu samvistum. Dætur
þeirra eru Hildur Margrét há-
skólanemi, Ólöf Helga versl-
unarskólanemi, Aldís nemi og
Edda Rún nemi. Síðari maki Gunn-
ars er Hrönn Hjálmarsdóttir
starfsmannastjóri. Dóttir þeirra er
Sigurbjörg Ósk.
Barnabarnabörn Guðbjargar
eru 26.
Guðmundur og Guðbjörg hófu
búskap sinn á Ísafirði, en Guð-
mundur var starfsmaður á skrif-
stofu kaupfélagsins þar um árabil
og stundað einnig kennslu. Auk
umfangsmikilla heimilistarfa vann
Guðbjörg í rækjuvinnslu auk ým-
issa annarra starfa.
Fjölskyldan flutti frá Ísafirði ár-
ið 1959 og átti lengst heima á
Tjarnarstíg 7 á Seltjarnarnesi.
Guðbjörg helgaði líf sitt fjöl-
skyldu og heimilisstörfum en
starfaði einnig um árabil með
kvennadeild Rauða kross Reykja-
víkur. Árið 1989 eða þremur árum
eftir að Guðmundur féll frá flutti
Guðbjörg að Grandavegi 47, þar
sem hún bjó sér fallegt heimili til
dauðadags.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Bergur Felixson, fv.
framkv.stjóri. Börn
þeirra eru Felix leik-
ari, maki Baldur Þór-
hallsson, Þórir Helgi
matreiðslumaður,
maki Íris Kristjáns-
dóttir, Sigurþóra
Steinunn deild-
arstjóri, maki Rúnar
Unnþórsson, og Guð-
björg Sigrún fé-
lagsfræðingur, maki
Stefán Helgi Jónsson.
2) Rósa verk-
efnastjóri, f. 28.5.
1944. Sonur hennar er Guðmundur
Albertsson framkvæmdastjóri,
maki Sigríður Ólafsson. 3) Ludvig
Árni læknir, f. 4.10. 1947, maki
Jóna Borg Jónsdóttir aðalféhirðir.
Börn þeirra eru Guðmundur Jón
verkfræðingur, maki Sjöfn Sig-
valdadóttir, Guðbjörg Kristín
læknir, maki Stefán Þórarinn Sig-
urðsson, Sigurbjörg Jóna sálfræð-
ingur, maki Jóhann Sigurðsson og
Njörður verkfræðingur. 4) María
Salvör húsmóðir, f. 20.1. 1950,
maki Einar Benediktsson forstjóri.
Börn þeirra eru Haukur verkfræð-
ingur, maki Berghildur Ein-
arsdóttir, Hildur hönnuður, maki
Valur Hlíðberg, Guðbjörg listnemi
og Bryndís verslunarskólanemi. 5)
Guðjón framkvæmdastjóri, f. 23.6.
1951, maki Heiða Elín Jóhanns-
dóttir innanhússarkitekt. Börn
Kær tengdamóðir mín og vinur,
hún Guðbjörg, er dáin.
Hún fæddist í Heydal í Mjóafirði
29. ágúst 1922. Þennan dag var Guð-
jón faðir hennar að draga fyrir í Hey-
dalsánni við Nafarfoss. Hann fékk 18
stóra silunga, en þá var hann sóttur
því kona hans var lögst á sæng. Það
þótti góðs viti hve vel aflaðist þann
daginn og það má með sanni segja að
sú spá rættist. Guðbjörg átti langa og
farsæla ævi og við sem fengum að
kynnast mannkostum hennar vorum
lánsöm. Ættboginn er stór, sex mann-
vænleg börn sem hafa eignast 46 börn
og barnabörn sem syrgja nú góða
mömmu og ömmu.
Hún ólst upp í Ísafjarðardjúpi, í
Heydal til fimmtán ára aldurs, en þá
flutti fjölskyldan að Vogum í Ísafirði.
Lífsbaráttan var hörð, faðir hennar
var ekkjumaður og hafði misst fyrri
konu sína, Ingibjörgu, og fimm börn,
sem ekki náðu fullorðinsaldri og
mundi Guðbjörg vel eftir einni hálf-
systur sinn, Kristjönu úr Heydal, sem
dó á unglingsaldri.
Alsystir Guggu sem hét Ingibjörg
lést úr berklum aðeins tvítug að aldri
og var hennar sárt saknað. Sigurður
Nordal skrifaði eftirminnilega minn-
ingargrein um þessa ungu, fallegu og
efnilegu stúlku.
Alls þessa minntist Guðbjörg úr
Djúpinu, en þaðan voru einnig góðar
minningar. Skólavera og sundnám í
Reykjanesi, kærleiksríkir og dug-
miklir foreldrar og þá var ýmislegt
var brallað með eina bróðurnum hon-
um Friðriki sem var árinu eldri og lifir
systur sína.
Hún flutti til Ísafjarðar og giftist
Guðmundi sínum átján ára gömul og
þau áttu eftir að lifa saman í 46 ár. Í
fyrstu var það brauðstritið og barna-
hópurinn sem átti hug þeirra allan, en
þegar ungarnir flugu úr hreiðrinu og
efnin urðu betri gátu þau stundað
saman fjölmörg áhugamál sem þau
áttu saman.
Það voru margir vinir sem alltaf
voru nálægir, bæði Ísfirðingar og
einnig ættingjar og nýir vinir á höf-
uðborgarsvæðinu. Sundið stunduðu
þau saman, árlegar veiðiferðir í
Langadalsá og víðar og þau ferðuðust
mikið innanlands og utanlandsferðir
voru einnig fastur liður í tilverunni.
Mér fannst það vera nokkur próf-
raun að koma inn í fastmótað líf stór-
fjölskyldunnar, sem unnusti elstu
dótturinnar, en mér var vel tekið.
Sigrún amma, sem hafði setið Al-
þýðusambandsþing með pabba mín-
um, spurði hvort unnustinn væri ekki
bindindismaður eins og faðirinn. Það
var þó ekki gert að skilyrði og hjónin
héldu okkur veglega brúðkaupsveislu.
Guðbjörg var dugnaðarforkur og
útsjónarsemi einkenndi húshaldið
sem varð að vera í föstum skorðum.
Mikið var umleikis og maður lærði að
setja niður kartöflur, taka slátur og
rækta garðinn sinn.
Það þurfti ekki harðan aga til að öll-
um farnaðist vel því umhyggja og
væntumþykja var hennar aðalsmerki
í umgengni við börn og annað fólk.
Eftir því sem við urðum eldri lærði
ég betur að meta tengdamóður mína.
Best þótti mér að sitja með henni í
eldhúsinu á Tjarnarstíg 7 og síðar
Grandavegi og rabba um heima og
geima, fræðast af henni og segja
henni skemmtilegar sögur því húm-
orinn var alltaf til staðar. Það voru
notalegar stundir. Guð blessi minn-
ingu hennar.
Bergur Felixson.
Þannig var að við Maja höfðum að
áeggjan Guðbjargar, tengdamóður
minnar, komið okkur upp kartöflu-
garði í landi Seltjarnarnesbæjar, enda
hafði Maja erft frá móður sinni viljann
til sjálfsbjargar. Minna fór hins vegar
fyrir matjurtaræktunarþörf minni.
Karlmennskan rak mig þó til að „úða
garðinn fyrir Maju“, eftir að hún hafði
sett niður og taka síðan upp afrakst-
urinn um haustið. Ég hef stöðugt síð-
an reynt að bæta álit mitt í augum
tengdamömmu, eftir að hún, með sín-
um hrjúfa, háværa, en stríðnislega og
glaðværa hlátri, tók á móti mér á
Tjarnarstígnum og sagði, „setur niður
Helgu, en tekur upp rauðar“. Ég hafði
þá tekið upp úr vitlausum garði, sem
þótti ekki vel til framdráttar fallið fyr-
ir nýorðinn tengdason.
Gugga var hreinræktuð íslensk
sveitastúlka sem bar mikla virðingu
fyrir uppruna sínum. Fas hennar,
framkoma og sjálfsagi bar það glöggt
með sér að hún tók lífið ekki sem
sjálfsagaðan hlut. Hún lagði sig fram
um að njóta lífsins með vinum og
venslafólki. Húsmóðurhlutverkið og
gestrisni var henni í blóð borin og þau
Guðmundur einstakir höfðingjar heim
að sækja á sínu notalega og hlýja
heimili. Eftir að Guðmundur féll frá
fyrir rúmum tuttugu árum, þá 70 ára
að aldri, hefur Gugga haldið kyndli
þeirra hjóna á lofti með mikilli reisn
og ávallt í fararbroddi sinnar stóru
fjölskyldu, sem nú telur á sjötta tug-
inn.
Þau Gugga og Guðmundur voru
einstaklega glæsileg hjón, samheldin,
lifðu í mjög ástríku hjónabandi og létu
sér einkar annt um afkomendur sína.
Á góðum stundum stríddi ég þeim
með því, að uppeldi þeirra virtist aldr-
ei ætla endi að taka. Gugga hafði gam-
an af þessum athugasemdum, en lét
mig sjaldnast hafa síðasta orðið í slík-
um samræðum. Þrátt fyrir ljúf-
mennskuna og endalausan velviljann
gat Gugga vel látið fyrir sér finna.
Hún fylgdist vel með málefnum líð-
andi stundar, hafði ákveðnar skoðanir
á hlutunum og lét mann ekkert eiga
inni hjá sér í rökræðum.
Frá upphafi sambúðar þeirra hjóna
á Ísafirði voru þau miklir náttúruunn-
endur og útvistarfólk. Bæði höfðu
mikinn áhuga á stangveiði og kenndu
börnum og barnabörnum að njóta
hennar. Ógleymanlegar eru árlegar
ferðir fjölskyldunnar í Langadalsá við
Ísafjarðardjúp, þar sem stór hópurinn
skipti sér í veiði og berja- og fjallagra-
satínslu. Þar stjórnaði amma Gugga
af sinni röggsemi viðurgerningi fyrir
alla fjölskylduna í litla veiðihúsinu,
þar sem flestir höfðu slegið upp tjöld-
um í skjóli gestrisni hennar. Þar vakti
hún hópinn á morgnana með kjarn-
góðum morgunmat og gekk síðust til
náða. Margt hef ég lært af tengda-
móður minni og af mörgu stoltur í fari
hennar. Eitt má ég þó til með að nefna
sérstaklega, en það er hversu áhuga-
söm hún var um að vera alltaf vel til
höfð, þegar hún fór á mannamót, allt
til síðasta dags. Naut hún vel að heyra
hrós mitt yfir glæsileik sínum.
Guðbjörg tengdamóðir mín lést, að
morgni 3. apríl, rétt í þann mund er
stórfjölskylda mín fagnaði erlendis
áttatíu ára afmæli Hildar móður
minnar. Þakklát kvaddi hún á sömu
klukkustund sitt gjöfula líf. Blessuð sé
minning hennar.
Einar Benediktsson.
Elsku amma mín, Guðbjörg Guð-
jónsdóttir, amma Gugga, er látin.
Söknuður okkar allra í fjölskyldunni
er mikill. Amma var einstaklega ljúf
og skemmtileg kona, falleg, dugleg,
greind og sannur vinur okkar afkom-
enda sinna. Hún hafði gott hjartalag
og vissi alltaf hvað við vorum að gera
og hvernig okkur leið. Hún elskaði allt
fólkið sitt af lífi og sál og það er óhætt
að segja að þær tilfinningar fékk hún
ríkulega endurgoldnar. Þegar við
Þórir bróðir vorum litlir vorum við
sannfærðir um að hún gæti orðið
moldrík ef hún færi að selja kleinur.
Hún gerði bestu kleinur í heimi, sér-
staklega á meðan hún bjó á Tjarnar-
stígnum. En nú bakar amma ekki
fleiri kleinur fyrir okkur bræðurna,
ekki í bili að minnsta kosti.
Ég hitti ömmu Guggu í síðasta sinn
tveimur vikum fyrir andlátið. Hún
hafði veikst harkalega í lok árs 2004
en lífsviljinn kom henni aftur á ról og
hún bjó enn á Grandaveginum, þar
sem hún hafði búið frá því afi dó fyrir
rúmum 20 árum. Amma var orðin dá-
lítið þreytt en samt var hún þennan
þriðjudagsmorgun nákvæmlega eins
og ég vil alltaf muna eftir henni. Við
drukkum kaffið í björtu eldhúsinu og
ræddum um fjölskylduna. Við rædd-
um alltaf um stórfjölskylduna þegar
við hittumst. Fjölskyldan var hennar
uppáhaldsumræðuefni. Hún fussaði
og sagði að hún væri orðin svo gleym-
in, samt mundi hún næstum allt og gat
sagt mér fréttir. Verst fannst henni
hvað allir voru á ferð og flugi. Henni
var aldrei vel við allt þetta flandur í út-
löndum. Hún spurði eftir Baldri og
börnunum okkar, sjálfsagt til að geta
sagt þeim næsta sem kom í heimsókn
fréttir af okkur. Svo kysstumst við og
kjössuðum eins og við gerðum alltaf
og kvöddumst eins og vinir kveðjast.
Það var erfitt að kveðja ömmu Guggu.
Maður vildi alltaf dvelja hjá henni að-
eins lengur.
Amma var góð kona og skilur eftir
sig góðar manneskjur sem bera minn-
ingu hennar áfram. Hún kenndi okkur
afkomendum sínum að kærleikur og
falleg framkoma skiptir þegar öllu er
á botninn hvolft meira máli en nokkuð
annað.
Málshátturinn í páskaegginu mínu
á páskadag kallaði tárin fram í augun.
„Milt er móður hjarta“. Ef ég vissi
ekki betur hefði ég haldið að þessi
sending til mín væri tilviljun.
Birtan mun alltaf leika um minn-
ingu elsku ömmu Guggu.
Felix Bergsson.
Elsku amma mín.
Þú varst hornsteinn í lífi okkar
allra.
Þú varst sannkölluð ættmóðir sem
breiddir faðm þinn yfir þennan stóra
hóp.
Eins og sólin varpaðir þú ljósi á allt
í kringum þig og gafst því kraft. Þú
varst yndisleg í alla staði.
Þú varst svo heil, elsku amma mín.
Þetta allt sá ég betur og betur eftir
því sem ég varð eldri.
Þess vegna er svo sárt að þú sért
farin. Ég er innilega þakklát fyrir að
hafa haft tækifæri til að kveðja þig
kvöldið áður en þú fórst. Hendurnar
þínar voru ennþá heitar og sterkar
eins og ég mun alltaf muna eftir þeim.
Eitt sinn þegar ég var á leið í langt
ferðalag gafst þú mér kerti með áletr-
aðri fallegri bæn.
Ég byrja reisu mín,
Jesús, í nafni þín,
hönd þín helg mig leiði,
úr hættu allri greiði.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ég hef aldrei brennt þetta kerti þar
til nú. Með þessari bæn vil ég kveðja
þig að sinni, elsku besta amma mín.
Ég mun sakna þín óendanlega mikið
þó svo að í mínum huga verðir þú allt-
af með okkur.
Þín
Hildur.
Elsku amma mín, mig langar að
skrifa nokkur orð til þín, það er svo
margt sem kemur upp í huga minn
þegar ég hugsa til þín. Allar stund-
irnar sem við áttum saman á Tjarn-
arstígnum og man ég sérstaklega eftir
því þegar þú náðir í mig út á Nesveg á
hverjum morgni þegar ég kom í
strætó og þorði ekki að fara yfir göt-
una nema með þér. Allar góðu kök-
urnar sem þú bakaðir og þá sérstak-
lega súkkulaðikakan sem er sú besta
sem ég hef smakkað og man ég sér-
staklega eftir því þegar ég bjó í Sví-
þjóð og vinir mínir komu í heimsókn
til mín. Þá bað ég þig um að baka eina
slíka sem þeir komu með til mín út og
var hún borðuð með bestu lyst. Þegar
við fórum með afa í Borgarnes á hót-
elið var ég varla eldri enn 7 ára, það
þótti ekkert smáflott að gista á hóteli í
þá daga, þú og afi gáfuð mér svona
prik með hestshaus á sem ég gat
hoppað með um allt hótelherbergið og
fannst mér það vera stærsta herbergi
í heimi, svo stórt var það. Þegar við
ókum yfir Hellisheiðina í svartaþoku
og ég labbaði á undan bílnum fyrir
ykkur afa svo að við myndum ekki
keyra út af og sumarbústaðaferðirnar
til Osvalds frænda í Sogið eru sterkar
í huga mínum. Allar veiðiferðirnar,
sérstaklega man ég eftir ferðunum í
Þjórsárdalinn í ána undir fossinum,
þaðan á ég yndislegar minningar um
ykkur afa og þegar ég fékk að sofa á
milli ykkar afa í stóra rúminu á Tjarn-
arstígnum.
Þegar maður er lítill gutti áttar
maður sig ekki á hvað það hefur mikið
að segja að eiga góða að. Það rann
ekki upp fyrir mér fyrr enn á ung-
lingsárum hve góð og yndisleg þú
varst við mig alla tíð og vil ég þakka
þér sérstaklega fyrir það, ég veit að ég
kom óvænt í heiminn og fyrir ykkur
afa var það örugglega mikið sjokk að
dóttir ykkar skyldi eignast barn þetta
ung. Enn man ég það að ég kallaði þig
mömmu Guggu fyrstu árin, svo stóran
þátt tókstu í uppeldi mínu, enda bjó ég
hjá ykkur alveg fyrstu árin.
Ég veit að núna líður þér vel, komin
til afa sem þú saknaðir svo mikið og
skilaðu kveðju til hans frá mér.
Ég á eftir að sakna þín alveg rosa-
lega mikið, amma mín, og á hverjum
degi þegar ég keyri fram hjá Granda-
veginum minnist ég þín en ég veit að
þú varst orðin sátt við líf þitt og tilbúin
að fara til afa og með þá hugsun að
leiðarljósi líður mér betur.
Mig langar að minnast þín með
sálminum sem þú fórst alltaf með þeg-
ar mér leið illa eða ég gat ekki sofnað
á kvöldin sem ungur drengur.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
Það ætíð sé mín iðja
að elska þig og biðja,
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa.
(Páll Jónsson.)
Að lokum þá langar mig að kveðja
þig, elsku mamma Gugga, og þakka
þér fyrir allt það sem þú hefur gert
fyrir mig, Siggu og dætur okkar, ég
veit að þú fylgist áfram með mér og
fjölskyldu minni eins og þú gerðir allt-
af í lifanda lífi.
Fyrir mér varstu besta manneskja í
heimi, svo hlý og góð.
Guðmundur Albertsson.
Elsku amma, það er með söknuð í
hjarta sem ég kveð þig nú. Það er erf-
itt að sætta sig við kveðjustund sem
þessa, einungis viku frá því ég kvaddi
tengdaföður minn. Verst þótti mér að
fá ekki að kveðja þig almennilega og
veit ég að svo var einnig um fleiri. Það
er þó huggun harmi gegn að ég veit
fyrir víst að þú munt fá góðar mót-
tökur hinum megin, eftir rúmlega 20
ára aðskilnað ykkar afa. Berðu honum
kveðju mína.
Þinn
Haukur.
Elsku amma. Mig langar að kveðja
þig með nokkrum orðum.
Við áttum svo margar yndislegar
stundir við eldhúsborðið
þitt á Grandaveginum. Ég fékk að
kynnast þér á allt annan hátt en ég
gat ímyndað mér. Takk amma fyrir að
segja mér sögu fjölskyldunnar með
þínum orðum. Elsku amma, þú munt
alltaf eiga stóran sess í hjarta mínu og
ég mun segja Guðbergi og Ingibjörgu
frá þér. Þinn vinur
Þórir Bergsson.
Elsku langamma.
Ég mun sakna þín óendanlega mik-
ið! Ég vona að Guð geymi þig og
verndi þig. Ég man síðasta skiptið
þegar ég kom heim til þín, þá spurð-
irðu mig hvað ég væri gömul og ég
sagði að ég væri tíu ára sem er rétt.
Svo horfðum við amma Rósa og þú á
Spaugstofuna í síðasta skiptið. Ég
skal alltaf muna þig og þegar þú ferð
til himna. Ég man þegar þú varst svo
góð við mig og sagðir svo falleg orð við
mig.
Þú ert alltaf besta langamma í
heimi. Ég gleymi þér aldrei, Guð
geymi þig.
Þín
Kristína Maxine.
Guðbjörg Kristín Guðjónsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Guð-
björgu Kristínu Guðjónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.