Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1959, Blaðsíða 18

Þar sem þið emð nú liorfnir
sjónum okkar og ykkar lífs-
braut á enda runnin, er margs að
minnast frá öllum þeim árum,
sem við störfuðum saman við
hin margvíslegu störf, sem féllu
í okkar verkahring á skipinu. í
mörg ár höfum við unnið saman
bæði við hin margbreytilegu
störf við vitana í kringum landið
og á útskerjunum, sem oft var
erfitt að eiga við.
Þegar hinni erfiðu vitaþjón-
ustu var lokið, var skip okkar
tekið til landhelgisgæzlu og
bátaeftirlits. Það var ekki síður
áhættusamt starfssvið, eins og
allir vita, sem til þess þekkja.
En við þau störf voru þið er
þið siglduð hina hinztu ferð í
þessu lífi.
Er ég flyt ykkur nú mína síð-
ustu kveðju, þá kornu mér til
hugar dugnaður ykkar, ósér-
hlífni og áræði, atorka og kunn-
átta, sem þið sýnduð í hvívetna
við framkvæmd á öllum þessum
verkefnum. Það þarf ekki að
orðlengja það, að árangurinn er
oft kominn undir þessum eigin-
leikum þeirra, sem liafa tekið sér
erfið verkefni á hendur.
Ég, sem skipstjóri, hef að vísu
oftar en einu sinni látið ánægju
mína, aðdáun og þakklæti í Ijós
gagnvart ykkur. En í dag tel ég
það sérstaka skyldu mína, að
færa ykkur mínar innilegustu
þakkir fyrir alla ykkar góðu
samvinnu á liðnum ármn .
Þar sem samveru okkar er
lokið í bili, vil ég færa öllum
aðstendendum hinna látnu félaga
minna þakklæti mitt og einnig
mína innilegustu hluttekningu í
sorgum þeirra. Þeir voru eins
og reyndar skipið sjálft hluti af
sjálfum mér, þar sem störfin,
Ég leyfi mér að benda þeim,
sem stjórna eiga leit að skipbrots-
mönnum af sokknum skipum, á
að athuga eftirfarandi.
Þegar um er að ræða skip, sem
sokkið hafa í rúmsjó, og vænzt
er, að skipverjar, fleiri eða færri,
hafi komizt í gúmmíbjörgunar-
báta, þá sé fyrsta skipi, sem kem-
ur á slysstaðinn, fyrirskipað að
láta í sjóinn flot af sem líkastri
gerð og gúmmíbátar eru, ef þeir
eru ekki fyrir hendi í viðkomandi
skipi, þá eitthvert það flot, sem
áætlað væri, að ræki með svipuð-
um hraða og gúmmíbátar. Bezt
væri, ef hægt væri að láta í sjó-
inn sams konar gúmmíbát og vit-
að væri að skip það hafði, sem
sokkið er, og báturinn lestaður
álíka og hann væri með skip-
brotsmenn í sér. Nauðsynlegt
væri að gúmmíbáturinn væri með
einhverja veifu eða annað, sem
ekki sízt á hafinu, tengdu okkur
innilegum böndum.
Ég mun stöðugt minnast þeirra
og bið almáttugan Guð, sem ræð-
ur yfir örlögum manna, að líta
til þeirra í náð.
Það er sannfæring mín og
von, að mér auðnist að verða
aftur síðar meir samvistum við
þá. Megi Guð styrkja eftirlifandi
eiginkonur, börn og aðra ástvini
þeirra og benda þeim á þá hugg-
un, sem trúin lætur okkur í té.
Því að þessir kæru ástvinir okk-
ar lifa. Þeir lögðu líf sitt í söl-
urnar fyrir föðurlandið og eru
því hetjur lands okkar. Ég er
þess fullviss að Guð muni launa
þeim fyrir velunnið starf í þágu
lands og þjóðar. Guð blessi
ininningu þeirra.
sæist í nokkurri fjarlægð. Með
því að lesta bátinn álíka og menn
væru í honum, væri nokkuð
tryggt að hann ræki álíka hratt
og gúmmíbátar frá hinu sokkna
skipi, sem vera kynnu á svipuð-
um slóðum. Síðan yrði þessu
fyrsta leitarskipi fyrirskipað að
gæta þessa rekalds, og hin önnur
skin, sem til leitar koma, og einn-
ig flugvélar, gætu leitað frá því
í þær áttir, sem líklegastar væru.
Ég vona að flestir, sem þessar
línur mínar lesa, skilji hvað ég
á við með ábendingu þessari. En
fyrir þá, sem ekki kynnu að skilja
hvað ég meina, vil ég taka fram
eftirfarandi.
Það er vitað af öllum reyndum
sjómönnum, að í stormum og ill-
viðrum geta hlutir, sem fljóta
léttilega á sjónum, rekið um óra-
langa vegu á stuttum tíma. Það
Framh. á bls. 5Jf.
VÍKINGUR
50