Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1959, Blaðsíða 23

Rœtt við togaraskipstjóra:
Frá Nýfundnalandsmiðum
Sjórinn sá sami og hér heima
Um nokkurt skeið hafa flestir
íslenzku togararnir sótt á annað
þúsund mílur vestur í haf á hin
nýju karfamið undan strönd Ný-
fundnalands — mið þau, sem hlot-
ið hafa nafnið Ritubanki meðal
sjómannanna. Þessi mið eru sann-
kölluð gullkista, því að á fjórum
eða sex dögum hafa skipin verið
fyllt af karfa eða kóngafiski eins
og nágrannar og frændur okkar
Færeyingar kalla hann. Karfinn
hefur síðan verið unninn í frysti-
húsunum í landi og seldur til
Rússlands.
Á fyrri öldum sögðu sjómenn
þeir, franskir, spánskir og ensk-
ir, sem þarna sóttu sjó, frá ýmis
konar yfirnáttúrlegum verum,
sem bjuggu í hinum þaravöxnu,
saggafullu hellum við ströndina,
og þarna gerðust hin furðuleg-
ustu fyrirbæri. Islenzku sjómenn-
irnir, sem þarna stunda veiðar,
hafa aldrei haft landsýn á þess-
um miðum, enda hafa þeir ekkert
haft af hinum undurfurðulegu
verum að segja.
Fréttamaður Tímans kom að
máli við einn togaraskipstjóra,
sem sótt hefur á hin nýju mið, og
í kortaklefanum, innan um rat-
sjártæki, miðunartæki, talstöð og
önnur siglingatæki, spjölluðum
við um veiðarnar fyrir vestan.
— Veiðarnar eru stundaðar
frá 51. til 52. gráðu norðurbreidd-
ar eða hér um þetta bil, segir Sig-
urður Á. Kristjánsson skipstjóri
á Jóni Þorlákssyni og bendir á
sjókortið, sem liggur á borðinu
fyrir framan okkur. Sigurður er
ungur, rauðbirkinn Vestfirðing-
ur, fæddur og uppalinn á Flateyri
og hefur verið skipstjóri á togara
í tæpt ár. Frá Vestfjörðum koma
flestir togaraskipstjórar okkar og
þykja miklir aflamenn, enda var
VÍKINGUR
um langan aldur ekki um annað
að ræða fyrir vestan en að afla
mikils, ef menn vildu ekki lepja
dauðann úr krákuskel alla sína
ævi, því að fiskurinn hélt lífinu í
fólkinu. Eimir enn eftir af þess-
ari sjálfsbjargarviðleitni Vest-
firðinga.
Sigurður heldur áfram:
— Við erum um það bil 150
mílur frá landi og dýpið er víðast
hvar um 170 faðmar. Við togum
í þrjú kortér og upp í einn og
kortér. Botninn er mjög góður,
leirbotn held ég, og rifrildi lítið.
— Já. Langmest af karfa. Þó
er svolítið af þorski í bland.
— Nei, við höfum ekki orðið
varir við neinar aðrar fiskteg-
undir en þær, sem eru hér við
land.
— Sigurður, hvernig er það
með nýju flundruna, sem var í
kistunni á bátadekkinu? segir
maður einn, sem rekur höfuðið
inn um dyrnar á kortaklefanum.
— Er það ekki þessi, sem er
hérna undir bekknum? segir Sig-
urður skipstjóri og tekur upp
málmhlut, sem kemur mér helzt
fyrir sjónir eins og tundurskeyti.
Flundra er annars notuð við logg-
ið eða vegmælinn, eins og mál-
vöndunarmenn nefna það, og er
fest við logglínuna, sem síðan er
látin í sjó, og snýst þá flundran
og logglínan vegna ferðar skips-
ins og knýr áfram vegmælinn,
eftir því sem skipstjórinn §egir
mér.
— Já, þú varst að spyrja um
aflamagnið í þessum túr. Við vor-
um með tæp 300 tonn, sem við
fengum á sex dögum. Annars vor-
um við sextán daga í túrnum. Það
er svona fimm til sex daga sigl-
ing, eftir því hvernig veðrið er.
— Á þessum ískortum, Sigurð-
ur, má sjá, að stundum nær ísinn
hátt á þriðja hundrað mílur frá
ströndinni. Annars eru víst ára-
skipti að þessu.
— Við höfum ekkert orðið var-
ir við ís á þessu svæði. Annars
hefur frostið verið lítið þarna í
vetur. Þegar við fórum heim
núna var sex stiga hiti.
— Nei, nei. ísing hefur engin
verið fyrir vestan. Það ber helzt
á henni, þegar komið er upp undir
landið.
— I vondum veðrum yrðum við
að reyna að halda sjó. Það er tæp-
ast hægt að leita landvars. Þetta
er svo langt. Ef slæm norðanveð-
ur kæmu með frosti, yrði maður
að lensa eitthvað suður í haf til
að forðast ísinguna.
— Köllunum líkar vel, held ég.
Það væri æskilegra að stunda
heimamið, en þar er ekkert að fá,
svo að það er ekki um annað að
gera.
— Jú. Við heyrum í íslenzka
útvarpinu oftast nær. — annars
kemur dagur og dagur, sem hlust-
unarskilyrði eru slæm.
— Eru annarra þjóða togarar
ekki komnir á þessi mið?
— Það hafa ekki verið þarna
önnur skip auk okkar en rússnesk
verksmiðjuskip, tvö til þrjú þús-
und lesta. Annars eru víst þýzkir
og hollenzkir togarar nokkru
norðar og dýpra, en við höfum
ekkert orðið varir við þá.
— Hvað viltu segja frá eigin
brjósti um veru ykkar þarna á
Ritubankanum?
— Mér finnst, að þarna þyrfti
að vera aðstoðarskip með lækni
og vélaviðgerðarmönnum. Það er
ótryggt að vera svona fjarri
landi, ef slys bæri að höndum eða
einhver óhöpp önnur kæmu fyrir.
— Það er auðvitað eitthvað
svipað að vera þarna við veiðar
og hér heima?
— Já, já. Þetta er alveg sami
sjórinn, störfin og aðbúðin söm,
og við erum í sjálfu sér ekkert
fjær heimilum okkar þarna. Ann-
ars er líf okkar sjómannanna al-
veg það sama, hvar sem við veið-
um.
66