Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1959, Page 22

JL
eit
AÐ SKIPSRDTBMDNNLIM
Framh. af bls. 50.
er einnig vitað, að hafstraumar
breyta sér allmikið eftir langvar-
andi vindáttum, verða sterkari í
þá átt, sem vindur blæs lengi.
Þetta með öðru gerir það að verk-
um, að mjög erfitt er fyrir skip
og flugvélar, sem leita í marga
daga að rekaldi frá sokknu skipi,
að ákveða hve langt og jafnvel
í hvaða átt rekaldið hefur raun-
verulega rekið, og þá ekki sízt,
ef veðráttan hefur verið mjög
óstöðug og illviðrasöm. í ofviðr-
um og stórsjó sjást gúmmíbátar
varla lengra en á næsta öldutopp,
og ;þ áaðeins á björtum degi.
Ég hef látið mér detta í hug,
að gúmmíbátar geti í ofviðrum
og meðstraum rekið 100 sjómíl-
ur á sólarhring. Ég er nærri viss
um, að þeir geta það undir viss-
um kringumstæðum. Það segir
sig því sjálft, að leit í marga
sólarhringa í illviðrum og án
þess að hafa nokkuð fast til að
$>--------------—-----'------s>
Radar en —------
Loks er þýzki loftskeytamað-
urinn spurður, hvernig standi á
því, að nútíma skip með radar-
tækjum og öllum hugsanlegum
öryggistækjum geti komizt í slíka
hættu, og hvort ísjakar sjáist
ekki á radarnum.
„Þetta er skiljanleg spurning,
en svarið er, að jafnvel með
radartækjum getur verið mjög
erfitt að sjá ísjaka. Minni jakar
hverfa í hafrótið og gefa því ekk-
ert endurvarp frá sér, en þar með
hverfa þeir einnig af ratsjánni.
Og þétt hríð hylur líka stærri
jakana sjónum. Þannig vorum
við næstum lentir í árekstrinum
meðan við leituðum'á slysstaðn-
um á föstudagskvöld. Skyndilega
sáum við stóran ísjaka gnæfa
beint fyrir framan okkur, og
hefðum við ekki haft Ijóskastar-
ana á, var ekki hægt að komast
hjá öðru svipuðu slysi.“
fara eftir, nema áætlað rek þess,
sem leitað er, verður mjög óná-
kvæm og kostar miklu meiri
skipakost og flugvéla en ef eitt-
hvað fast er til að fara eftir. En
rekald, sem passað er upp á (sem
ég hér kalla fast), af svipaðri
gerð og það, sem leitað er að,
gerir það að verkum, að ekki ætti
að vera þörf að leita nema á tak-
mörkuðu svæði, og þar með spar-
ast dýrmætur tími og stórminnka
hættan á að fram hjá hinum
týndu bátum sé farið.
Komi leitarskip ekki á slys-
staðinn fyrr en eftir lengri tíma,
til dæmis sólarhring, þá skapast
annað viðhorf. Þá getur samt
hjálpað til við leitina, að fyrsta
skipið, sem kemur á staðinn,
áætli væntanlegt rek gúmmíbát-
anna þann tíma, sem liðinn er, og
setji þar út sams konar rekald og
ég hef áður nefnt. Þó verður sá,
er þetta gerir, að þekkja hvernig
vindur og straumur hefur hagað
sér liðna tímann.
Senditæki af öruggri gerð og
einfaldri í bátum þessum geta
vitanlega verið til öryggis, ef
þau eru þannig útbúin, að skip-
brotsmenn geti notað sér þau við
þeirra kringumstæður, en undir
engum tilfellum má treysta á, að
þeir geti látið til sín heyra með
þeim. Það getur svo margt kom-
ið til greina, sem truflar mögu-
leika til þess.
Með þessum nýju björgunar-
tækjum, gúmmíbátunum, hafa
skapazt möguleikar til að miklu
fleiri geti bjargazt, þegar sjóslys
verða. En við verðum að reyna
að vinna á móti þeirri staðreynd,
að bátar þessir geta auðveldlega
týnzt, ef slysið skeður í illviðri,
og þeir ekki finnast fljótlega.
Þeir eiga ekki að geta týnzt, eða
hættan á því á að stórminnka, ef
höfð er aðferð sú, er ég nú hef
bent á, við leit að þeim, þó vitan-
lega sé alltaf nauðsynlegt að
hjálparskip komi sem fyrst á
slysstaðinn. Allt, sem hér er bent
á, á eins við, ef flugvél ferst og
hefur nauðlent á sjó.
Gúmmíbátarnir sjást ekki
miklu betur en venjulegur línu-
belgur. Við, sem stunduðum línu-
fiskveiðar, vitum vel hvað erfitt
gat verið í stormum og dimmviðr-
um- að finna línubelg á sjó, áður
en reyrstangirnar komu í notk-
un. Við gátum slagað oft um stað-
inn án þess að sjá hann, þar til
við af einhverri tilviljun rákum
augun í hann. Þessi staðreynd
ásamt ýmsum hugleiðingum um
„Hans Hedtoft“ slysið kemur
mér til að skrifa þessar línur, ef
þær mættu verða til einhvers
góðs, einhverjum, sem við björg-
un úr sjávarháska fást, til leið-
beiningar, þá er tilgangi mínum
náð.
Hjartkærar kveðjur til allra
þeirra, sem misst hafa ástvini
sína í sjóinn á þessu ári.
Sveinbjöm Einarsson.
<$>-----------------------—<s>
Aðsend Ijóð
Þar sem andinn finnur friö
festist tryggöabandið.
Fast það band mig bindur við
blessaö vesturlandið.
H. B.
Ei skal kvíöa i ótíma
en meö huga skýrum,
æörulausir útrýma
öllum sníkjudýrum.
Lífsins stríö þó lami þrótt
líka þrengist hagur;
rennur eftir næðingsnótt
nýr og bjartur dagur.
H. B.
Vögguvísa 1959
Eigi víkja, íslendingur,
að þó kreppi á miðum her.
Móðir blíð við barnið syngur:
Bretinn hefur langa fingur,
en Sámur ei það sér.
Eigi víkja, íslendingur,
okkar björg þó ræni her.
Byrstum rómi barnið syngur:
Bretinn er að missa fingur,
og happ úr hendi sér.
VÍKINGUE
54