Andvari - 01.01.1985, Blaðsíða 145

STEFÁN SNÆVARR:
Tvær örsögur
Ljóðið
Einu sinni var skáld. Og skáldið var drykkfellt því eins og alþjóð veit er dátt
með Bakkusi og skáldgyðjunni. Eitt sinn sem oftar sat skáldið að sumbli
með hollvini sínum. Á fimmtánda glasi datt skáldinu ljóð í hug. En svo illa
stóð á að ekki fannst svo mikið sem pappírssnifsi í kotinu. En skáld eru
hugkvæm sem kunnugt er og brá skáldi á það ráð að krota ljóðið í lófa vin-
arins.
Daginn eftir vaknaði skáldið með hræðilega timburmenn og ljóðið horfið
úr huga. En hann mundi að það var fegurra en Móna Lísa, kliðmýkra en
tunglskinssónatan, dýpra en nokkur speki. Hann hafði sem sagt ort Ljóðið.
Skömmu síðar hringdi síminn. Það var vinkona vinarins sem hafði
hræðilega sögu að segja. Þegar vinurinn slangraði heim á leið nóttina góðu
réðust tveir grímuklæddir menn á hann, sneru hann niður, og hjuggu af
honum aðra hendina. Það munaði hársbreidd að manninum blæddi út en
til allrar guðs lukku tókst honum að staulast heim og var fluttur í ofboði á
sjúkrahús.
Skáldið flýtti sér allt hvað af tók á spítalann og náði tali af vininum þegar
hann raknaði úr rotinu. Og það var eins og skáldið óttaðist, vinurinn hafði
misst ljóðhendina. Og í þokkabót var honum gjörsamlega fyrirmunað að
muna kvæðið.
Síðan situr skáldið hreyfingarlaust við skrifborðið, starir sljóum augum
út í Qarskann, og reynir að muna Ljóðið.