Andvari - 01.01.1985, Blaðsíða 150
148
JÓN THOR HARALDSSON
ANDVARI
það eina sem Ólafur hafði svikið, brugðizt, gerzt fráhverfur, eða hvað
menn annars vilja kalla það. Það var kannski ekki nema eðlilegt, að þegar
hann fékk ofsóknarbrjálæðið, skyldu það vera helvízkir kommúnistarnir,
sem ofsóttu hann. Mér var sagan sögð þannig, að Ólafur hefði birzt
snemma morguns í bandaríska sendiráðinu og beðið hælis sem pólitískur
flóttamaður. Þeir í sendiráðinu sáu strax, hvers kyns var, en gerðu þá kór-
villu að kalla á nánasta ættingja, sem var Atli, einkasonur Ólafs. Nú vildi svo
til, að Atli var yfirlýstur og alþekktur kommúnisti, og þegar Ólafur sá hann
birtast, sannfærðist hann endanlega um það, að samsærið væri fullkomnað.
Og Ólafur fór á Klepp. Þess er skylt að geta, að Sigurður Thoroddsen
verkfræðingur, sem átt hafði Bínu, náfrænku Ólafs, fór svo í gröfina, að
hann var sannfærður um að Ólafur hefði leikið sig geðveikan til þess að fá
„kost og logi“, eins og Sigurður orðaði það. Sigurður hafði nokkrum sinn-
um hitt Ólaf á Kleppi, „og vitlaus var hann ekki frekar en ég.“ Það er meira
en líklegt, að það hafi verið farið að fjúka í skjólin hjá Ólafi. Ég heyrði hann
stundum tala um „þennan bitling, sem ég hef‘ — mig minnir hann væri
endurskoðandi ríkisreikninganna eða hefði eitthvert slíkt launað aukastarf,
sem engin vinna fylgdi. Þetta hefur sjálfsagt verið af honum tekið og flokk-
urinn kannski ekki talið sér endalaust skylt að styðja við bakið á brautryðj-
anda sínum. Feginn vildi ég Ólafs vegna, að rétt væri þessi kenning Sigurð-
ar Thoroddsen. Það liefði þá glampað á húmorinn gamla.