Fálkinn


Fálkinn - 25.10.1961, Síða 9

Fálkinn - 25.10.1961, Síða 9
 manna, en þannig er það. Keðjan, sem tengir okkur sorginni, er gerð úr mörg- um hlekkjum. Hvers vegna eyðilagði faðir minn hamingju móður minnar? Hvers vegna kaus lýðveldið þennan her- toga en ekki hinn til að stjórna Padova? Hvers vegna fótbrotnaði áburðarasninn okkar, svo að við urðum að vera um kyrrt, meðan á uppreisninni stóð? Hvers vegna fældist Celestina við blóðþefinn og stökk burtu frá mér, svo að við elt- um hana? Hvers vegna lenti rýtingur- inn í hjarta móður minnar, en ekki mínu? Svo margir hlekkir! Og þótt eng- inn þeirra hefði verið smíðaður, myndu kringumstæðurnar samt hafa bundið mig í hlekki, en með annarri keðju“. ,,Það er rétt, að við erum ekki þess megnuð að breyta sumu af því, sem fyr- ir okkur kemur í lífinu, en samt sem áður er margt háð okkar eigin viðhorfi til þess. Múlrekinn getur hlaðið svo miklu á skepnur sínar, að þær deyi af þreytu, en Guð fær börnum sínum ekki byrðar, sem þau eru ekki nógu sterk til að bera. Við komum ákvörðunum okkar í rugling með óþörfum áhyggjum, en gleymum því, að allir erfiðleikar hafa verið sendir okkur, vegna þess að þeir eru þroska okkar nauðsynlegir, og ef við leitum vel, finnum við ætíð innra með okkur styrk til að sigrast á þeim“. „En Petruchio, hamingjusamur elsk- hugi gengur um fagnandi, og galeiðu- þrællinn andvarpar við árina — ekki getur þó viðhorf okkar til lífsins breytt þeim kringumstæðum, sem við höfum fæðzt í?“ „Ef þrjú líf rynnu eftir sömu braut- um, þannig að þrír menn fengju sams konar höpp og sams konar erfiðleika, og allir segðu þér ævisögu sína, gætir þú haldið, að einn þeirra væri hamingju- samur heimspekingur, annar fífl og þriðji tvíburabróðir þunglyndisins11. Við höfðum verið á ferð frá því snemma um morguninn og lágum nú og hvíldum okkur í hádegishitanum inni i litlum skógi uppi á hæð. Áin rann vatns- lítil eftir kyrrum ökrunum, og Umbriu- sléttan var svefnþung í sólinni. Meðan við horfðum á þetta þægilega útsýni, þaðan sem við sátum í skugganum, sagði Petruchio: „Þegar tveir menn virða fyr- ir sér sama landslagið, sjá þeir ekki sömu hlutina. Hvað myndi ég sjá, ef ég væri aðalsmaður? Þessi litla hæð þarna væri tilvalinn staður fyrir sumarhús, og hlíðunum væri hægt að breyta í garða á stöllum, sem næðu niður að ánni. Á árbakkanum myndi ég byggja lystihús úr marmara, og þar skyldi ávallt vera skemmtibátur reiðubúinn til notkunar. Vínekrurnar og blómleg beitarlöndin væru hluti af landareign minni, og þeg- ar ég færi á veiðar, myndi ég ríða yfir þessi engi og sleppa fálkum mínum laus- um. Nú, væri ég hins vegar listmálari, þá sæi ég ekkert af þessu, sem ég hef verið að lýsa. Þá myndu aftur á móti létt skýin og þessi pílagrímsleið kíprur- viðanna niður hlíðina í fjarska vekja at- hygli mína. Ég myndi brjóta heilann um liti mína og reyna að ákveða með sjálfum mér, hvort Sienaroði eða dökk- brúnt blandað fagurrauðu gæti betur náð rólegri hlýju þaksins á bóndabæn- um þarna; hvernig ég ætti að endux- spegla skugga þessa fjarlæga akurs eða túlka sorg pílviðanna, sem veslast upp sakir eigin fegurðar eins og hinn ungi Narcissus. — Carola, hef ég sýnt þér fram á, að sjónin er komin undir sál- inni bak við augun.“ „Allir, sem ég hef hitt um ævina, Petruchio, hafa verið óhamingjusamir, af því að þeir þráðu eitthvað, sem þeir gátu ekki fengið. Enginn þeirra bjó yfir leyndarmáli lífshamingjunnar; enginn þeirra hafði áunnið sér þessa dularfullu rósemi þína. Hvernig öðlaðist þú þennan frið, Petruchio? Ef þú segðir mér það, gæti ég ef til vill fundið einhverja kyrrð líka“. II HLERALAUS GLUGGI Þetta er það, sem Petruchio sagði mér um bernsku sína og hvernig hann öðlað- ist vizku: „Ég man móður mína glöggt,þó að hún hafi dáið, þegar ég var lítill drengur. Jafnvel þegar ég var smábarn, sögðu augu hennar mér, að ég væri ekki eins og önnur börn, en þá skildi ég ekki enn, hvers vegna hún gat ekki unnað mér. Það var ekki fyrr en löngu seinna, þeg- ar ég var orðinn eldri og hún var dáin, að mér varð ljóst, hversu ringluð og reið hún hlýtur að hafa orðið, þegar ég fæddist. í byggðarlaginu þar sem hún átti heima, var því trúað, að vanskapað barn væri merki um reiði Guðs. Hún og faðir minn hljóta að hafa grunað hvort annað um einhverja dulda synd — synd, sem þau höfðu aldrei hlotið fyrirgefn- ingu fyrir, vegna þess að þau héldu henni leyndri fyrir prestinum. Hvert sinn, sem þeim varð litið á mig, ryfjað- ist upp fyrir þeim þessi dulda sekt. Eða skyggndust þau inn í sín eigin hjörtu til að uppgötva, hvað gæti hafa sent mig inn í líf þeirra? Gáfu þau hvort öðru þá ást, sem þau neituðu mér um, eða var ég frækornið, sem hatur spratt af milli þeirra? Frh. á bls. 34. FÁLKINN 9

x

Fálkinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.