Fálkinn


Fálkinn - 25.10.1961, Side 23

Fálkinn - 25.10.1961, Side 23
Drengurinn var einn og vinalaus. Hann vissi ekki, hvað gera skyldi, en ákvað að reyna að hafa uppi á frænda sínum. En þegar til kom,. átti hann ekki fyrir fari með skipi til Boston, en hann gat komizt til New London, svo hann tók sér fari þangað og ákvað að láta kylfu ráða kasti. Nú hafði hann ráfað um götur bæjarins í þrjá daga og þrjár nætur, fengið bita hér; og fengið að sofa þar, fyrir miskunnsemi góðra manna. En hann hafði loks gefizt upp, hugrekki og von að engu orðið. Ef hann gæti komizt í herinn, yrði hann afar þakklátur; ef hann gæti ekki orðið hermaður, gæti hann þá ekki orðið bumbuslagari? Ó, hann skyldi gera allt til að þóknast þeim, og hann yrði svo þakklátur! Jæja, þetta er saga Wicklows litla, eins og hann sagði mér hana. Ég sagði: ' „Drengur minn, þú ert nú meðal vina ■— hafðu ekki áhyggj- ur framar.“ Hve augu hans ljómuðu! Ég kallaði á Rayburn undirforingja og sagði: „Rayburn, setjið þennan pilt niður hjá tónlistarmönnunum, ég ætla að taka hann sem bumbu- slagara og ég vil, að þér lítið eftir honum og sjáið um, að vel fari um hann.“ Auðvitað var samskiptum yfirmanns virkisins og bumbu- slagara þar með lokið, en ég hafði innilega samúð með þess- um litla, umkomulausa dreng. Ég hafði auga með honum og bjóst við að sjá hann brátt kátan og glaðan, en nei, dagarnir liðu hver af öðrum, en engin breyting sást. Hann gaf sig ekki að neinum,virtist alltaf annars hugar, hugsandi og dap- ur. Morgun einn bað Rayburn leyfis að tala við mig einslega. Hann sagði: „Ég vona að ég móðgi yður ekki, herra majór, en sannleik- urinn er sá, að hljóðfæraleikararnir eru svo langt leiddir, að einhver verður að tala.“ „Nú, hvað er að?“ „Það er þessi drengur. Hljóðfæraleikararnir eru búnir að fá hann svoleiðis á heilann, að þér getið ekki ímyndað yður annað eins.“ „Jæja, haldið áfram, haldið áfram. Hvað hefur hann fyrir stafni?“ „Biðst fyrir.“ „Biðst fyrir!“ „Já, hljóðfæraleikararnir hafa ekki stundlegan frið fyrir bænagerð þessa drengs. Eldsnemma á morgnana er hann að, um hádegi er hann að, og á kvöldin — já, á kvöldin keyrir öldungis um þverbak, eins og hann sé bandóður! Svefn? Biðjið fyrir yður, þeir geta ekki sofnað: hann hefur lagt undir sig leiksviðið, eins og sagt er, og þegar hann hefur sett bænakvörnina í gang, er hún með öllu óstöðvandi. Hann byrjar á hljómsveitarstjóranum og biður fyrir honum, næst tekur hann herlúðurblásarann og biður fyrir honum, næst kemur bassablásarinn, hann er afgreiddur, og svo hver af öðrum, alla hljómsveitina út í gegn; og hann gerir þetta svo rækilega og af svo miklum áhuga, að það er rétt eins og hann ætli bráðum að yfirgefa þennan heim og geti ekki orðið sæll í himnariki nema hafa með sér herhljómsveit og vilji velja hana sjálfur. Jæja, þó hent sé í hann stígvélum, hef- ur það engin áhrif, það er dimmt þarna inni, auk þess liggur hann á því lúalagi að krjúpa niður á bak við stóru trumb- una, svo það gagnar ekkert, þó þeir láti stígvélunum rigna yfir hann, hann skeytir því engu — færist heldur í aukana, rétt eins og þetta væri lófaklapp. Þeir kalla upp: „Æ, haltu þér saman! Láttu okkur fá frið! Skjótið hann. Æ, farðu til fjandans!" og margt fleira. En hvað stoðar það? Ekki vitundar ögn. Hann tekur ekkert tillit til þess.“ Eftir litla þögn hélt hann áfram: „Bezti náungi í aðra röndina, fer snemma á fætur á morgnana, tekur alla stígvélahrúguna, raðar þeim saman og setur á sinn stað. Og það er búið að kasta þeim svo oft að honum, að hann þekkir núorðið hvert stígvél í hljómsveitinni — getur þekkt þau með lokuð augu.“ Eftir aðra þögn: „En það hræðilegasta er, að þegar hann hefur lokið að biðja — þegar hann loksins hefur lokið því — hefst hann upp og byrjar að syngja. Nú, þér vitið, hve hunangsæt rödd hans er, þegar hann talar; þér vitið, að hún gæti feng- ið kolgrimmasta hund til að sleikja á honum höndina. En ef þér viljið trúa mér, herra majór, þá er það ekkert saman- borið við sönginn! O, hann syngur svo sætt og þýtt og lágt þarna í myrkrinu, að áhrifin eru eins og að vera kom- inn til himnaríkis.11 „Hvað er svo ,,hræðilegt“ við það?“ „Æ, það er nú einmitt það. Þér ættuð að heyra hann syngja: „Þú einn veizt, hvað þjáðu hjavta —“. Þér ættuð bara að heyra hann syngja það einu sinni og vita, hvort þér bráðnið ekki eins og smjör og tárin fylla ekki augun! Mér er sama, hvað hann syngur, það gengur beint til hjarta, í hvert einasta sinn, alveg innst inn. Þér ættuð að heyra hann syngja: Ó, mig þjáir eymd og mæða; ó, mig hrellir böl og synd. Ótal sár mér aumum blæða, önd mín stynur veik og blind, og svo framvegis. Það vekur tilfinningu um að vera sjálfur sá versti og vanþakklátasti óþokki, sem skríður á guðsgrænni jörð. Og þegar hann syngur þessa söngva sína um heimkynni sitt, móður sína og barnæsku, gamlar minningar og allt sem er horfið, og gamla vini, dána og gleymda, þá rifjast upp allt, sem maður hefur einhvern tímann unnað og misst á ævinni ■—- og það er svo yndislegt, svo guðdómlegt að hlusta á ■— en, drottinn minn góður, hvað það nístir hjartað. Hljómsveitin — nú, þeír gráta allir — hver einasti þorpari skælir og reynir ekki að leyna því, og áður en maður veit af, eru þessir sömu labbakútar, sem áður köstuðu stígvélum að drengnum, þotnir fram úr bælunum og farnir að faðma hann að sér í myrkrinu! Já, það gera þeir — og baða hann í tárum og kalla hann engilinn sinn og biðja hann fyrirgefningar. Og komi heill herflokkur og ætlaði að skerða eitt hár á höfði þessa drenghvolps, myndu þeir rjúka í þann herflokk, og þó það væri heilt herfylki!" Aftur þögn. „Er þetta allt?“ sagði ég. „Já, herra majór.“ „Nú, hver er þá kvörtunin? Hvað vilja þeir láta gera?“ „Gera? Nú, það er augljóst mál, þeir vilja, að þér látið hann hætta að syngja.“ „En sú fjarstæða! Þér sögðuð sjálfur, að söngur hans væri guðdómlegur.“ „Það er einmitt það, Hann er of guðdómlegur. Dauðlegir menn þola hann ekki. Hann hrærir mann svo djúpt, að til- finningar fara allar í tætlur, og þeim, sem hlustar, finnst hann sjálfur svo vondur, að enginn staður hæfi honum nema staður útskúfaðra. Þetta veldur þvílíkri iðrun, að ekkert bragðast vel og engin huggun er lengur til í lífinu. Og svo allur gráturinn, þér skiljið -—■ á hverjum morgni skammast þeir sín fyrir að líta hver framan í annan.“ „Jæja, þetta er undarlegt tilfelli, og einstæð kvörtun. Svo þeir vilja láta sönginn hætta?“ „Já, það er meiningin. Þeir vilja ekki fara fram á of mikið, þeir myndu gjarnan þiggja, að dregið væri örlítið úr bæna- gerðinni, en aðalatriðið er söngurinn. Ef söngurinn hætti, halda þeir, að þeir gætu afborið bænirnar, þó hart sé að una við þær.“ (Framh.) Hér hefst ný framhaldssaga eftir hinn kunna höfund Mark Twain. Sagan viröist í fyrstu fjalla um dsköp saklausan ungan pilt frá truuðu heimili, en það kemur í Ijós, að hann er ekki eins saklaus og hann virðist — og þó... I; i FÁLKINN 23

x

Fálkinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.