Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 53
uðu, sýndist liann gnæfa upp að framan eins og geysi-
mikill klettur, og raninn stóð beint upp i loftið eins
og tré. Það drundi í honum i fyrsta og seinasta skiptið.
Síðan féll hann og sneri að mér kviðnum, mér fannst
dynkurinn lirista jörðina undir mér.
Ég stóð á fætur. Indverjarnir þustu á undan mér yfir
fenið. Það var auðséð, að fíllinn mundi aldrei rísa á
fætur framar, en hann var ekki dauður. Hann and-
aði mjög reglulega, með löngum sogum og opnum
munni, svo að það sást langt ofan í ljósbleikt liálsgim-
aldið og kviður iians reis og hné átakanlega. Ég beið
lengi eftir því að hann dæi, en andardrátturinn varð
ekki veikari. Að síðustu hleypti ég af tveimur seinustu
skotunum þangað, sem ég hélt, að hjarta lians væri.
T>ykkt blóðið, líkast rauðu flaueli, vall úr sárinu, en
fillinn dó ekki að heldur. Skrokkur lians bifaðist ekki,
þó að kúlurnar hittu liann og andardírátturinn liélt
áfram óslitinn. Hann var að deyja, hægum, kvalafull-
um dauðdaga, en hann var i einhverjum öðrum heimi,
langt burtu frá mér, þar sem ekki einu sinni byssukúla
gat gert honum minnsta tjón framar. Ég fann, að ég
varð að gera enda á þennan hræðilega hávaða. Það
var óttalegt, að sjá þessa stóru skepnu liggja og geta
hvorki hreyft sig eða dáið, og hafa engin úrræði til
að gera út af við liana.
Ég sendi eftir litla rifflinum minum og sendi hverja
kúluna á fætur annarri inn í lijarta fílsins og ofan í
hálsinn á honum. En það virtijst engin iáhjrif liafa.
Þjáningarsogin héldu áfram reglulega, eins og dik i
stundaklukku.
Ég þoldi þetta ekki lengur og hélt af stað. Seinna
heyrði ég, að dauðastríð fílsins hefði tekið hálftíma.
Indverjarnir voru farnir að koma með körfur og poka
áður en ég fór, og var mér sagt, að þeir hefðu ekki
skilið annað eftir en beinin af fílnum um kvöldið.
Á eftir varð endalaus rekistefna út af því, að ég
53