Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 81
að nefna nokkrar tölur? Það liefir enga þýðingu. —
Þetta liefir bara komið fyrir mig, og kemur fyrir mig
enn; sem betur fer er það aðeins einstaka sinnum.
Ég er liér um bil búinn að gleyma þvi, hvernig við
kynntumst, en mig minnir það vera i desemher og það
var rok, hauststormur, sem feykti bleiku laufi eftir göt-
unni. Ég sat inni í lierberginu mínu, ánægður með líf-
ið, og var ábyggilega að lesa stóra og þykka bók, fræga
skáldsögu, sem mér þótti gaman að, því ég var niður-
sokkinn í lesturinn.
En þegar minnst varir, heyri ég hljóð, ég lieyri vein,
og síðan kemur grátur, háar hrinur, eins og allt ætli
af göflum að ganga. Þetla heldur áfram góða stund. —
Ég get aldrei hlustað lengi á grát, allra sízt ef liann
kemur frá barni, eins og í þetta skipti. Það vekur slæm
álirif og kemur mér æfinlega í versta skap. Ég fleygi
frá mér bókinni, bölvandi yfir þessum óskemmtilegu
truflunum og gægist út um gluggann.
Jú, það var svo sem auðvitað. Þarna stendur lílil
stelpuskjáta, þarna hímir hún á gangstéttinni, og grenj-
ar, eins og hún eigi lifið að leysa.
Það er bersýnilegt, að einhver liefir harið hana, beitt
liana ranglæti, þvi' að munnurinn er aðeins ósjálfbjarga
skeifa, andlitið harmþrungið og rennvott af tárum.
Skárri eru það nú fjandans óliljóðin, hugsa ég.
Á götunni eru fúir á ferli, og þeir sem ganga fram-
hjá þurfa að flýta sér, og enginn skiptir sér af svart-
hærða stelpukrakkaniun, sem grælur af því liún er
heimsk og liefir eklci ennþá lært að skilja lífið. —
Kjóllinn hennar er bæði rifinn og slcjóllaus, vindur-
inn rífur miskunnarlaust í dökku lokkana, eins og hann
vilji slíta þá burtu. Þetta er í raun og veru kaldur og
leiðinlegur dagur.
Ég þoli ekki lengur þennan hávaða. Hann eyðilegg-
ur blátt áfram mínar veikluðu taugar. Ég ber í rúðuna,
til að láta stelpuna vita, að hún eigi ekkert með að
81