Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 73
þeirra, stjórn og markmiðum, og gera þau að aðgengi-
legri fræðslulind fyrir almenning um félagsmál, menn-
ingarmál, bókmenntir og fagrar listir. Með vaxandi
málakunnáttu þjóðarinnar má sniða þeim rýmri stakk
um bókaval. Og um leið og að því er miðað, að gera
þau að allsherjar-menningartæki alþýðu, á að fela stjórn
þeirra og umsjá menntuðum áhugamönnum, gera úr
þeim eina skipulega samstarfandi heild, sem telur sér
skylt að liafa á boðstólum lianda almenningi nytsama
fræðslu, gefur honum kost á að átta sig á lielztu vanda-
spursmálum samtiðar sinnar. Þessa starfsemi á að
styrkja rækilega með opinberu fé. Hér er eilt höfuð-
viðfangsefni alþýðuhreyfingarinnar í menntamálum á
komandi árum.
Og alþýðan verður að leggja meiri rækt við blöð sin
og útgáfustarfsemi en hingað til hefir verið gert. Efla
þau ennþá betur og verða vandfýsnari um frágang
þeirra, gera meiri kröfur. í blöðum og útgáfustarfsemi
alþýðunnar á allur liinn opinberi og grímubúni áróð-
ur auðvalds, afturhalds og fasisma að rekast á órjúf-
andi vegg rólegrar, raunhæfrar gagnrýni og jákvæðrar
fræðslu. Ég vil engan veginn gera litið úr þeirri bar-
áttu, sem á þeim vettvangi hefir verið liáð, en ég full-
yrði, að liér verður að gera lietur. Enginn deilir um
það nú, að „Hið íslenzka bókmennlafélag“ hafi orð-
ið þjóðinni mikilsvert menningartæki á því stigi þró-
unar, sem hún stóð þá. Um einn aðalhvatamann stofn-
unar þess kvað Þorsteinn Erlingsson:
„Þú komst þegar Fróni reið allra mest á,
og aflvana synir þess stóðu.“
Ég er ekki í nokkrum vafa um, að hið nýja bók-
menntafélag alþýðu „Mál og menning“ er oss jafn-
mikil menningarleg nauðsyn nú, og liið cldra bók-
menntafélag var oss þá. Svo fáskrúðugt er um svið
bókmennta vorra að litast, eftir þeim hlutum, sem
73