Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 210
Taskan var þung, en þó ekki svo, að hún gæti ekki
vel borið hana.
Hún var komin upp í Hafnarstræti og farin að halda,
að þetta ætlaði að ganga vel, þegar allt i einu var sagt:
Gott kvöld, fröken. Má ég ekki hera þessa þungu
tösku fyrir yður.
Lögregluþjónn, hugsaði Lára um leið og liún leit við,
og það dró úr henni allan mátt.
En það var ekki lögregluþjónn, heldur fölleitur ung-
ur maður, fátæklega til fara.
Nei, þakka yður fyrir, taskan er ekki þung, sagði
Lára.
Ég mætti þó kannske fylgja yður heim?
Nei, þakka yður fyrir. Ég vil helzt vera ein.
Nú, já, sagði maðurinn þá og hægði á sér. Þér vilj-
ið lielzt vera ein. Þetta kemur stundum fyrir, að mað-
ur vill helzt vera einn. Góða nótt.
Góða nótt, sagði Lára, og snöggvast greip hana löng-
un til þess að nema staðar. Þessi maður var sjálfsagt
ólánsamur eins og liún, og átti hvergi yl né skjól.
En hún hélt áfram. Hún var svo þreytt og svo hvekkt
á mönnunum.
Þegar Lára kom heim að Aðalstræti 64, voru þær
Hanna og Dóra og félagar þeirra að fara út úr híl
fyrir framan húsið.
Ert þú að koma úr langferð, kallaði Hanna, þegar hún
kom auga á Láru. Hún beið ekki eftir svari, en liélt
áfram. — Þú ættir að vita, hvað það var spennandi
á vellinum. Bálkösturinn var eins liár og liúsið hérna,
og svo var ausið yfir hann olíu. Eða þá langeldarnir,
maður!
Lára sagði ekki neitt, en hraðaði sér upp með húsinu.
Sú er stíf, sagði annar félagi þeirra.
Það er von, greyið, sagði Dóra. Hún á svo bágt.
Já, er lífið ekki fyndið, sagði Hanna, svo hátt, að
210