Vikan - 21.10.1993, Qupperneq 39

- Hvað er eiginleg um að
vera? spurði hún hálfhvumsa.
Ætlar þú kannski aö flytja (
burtu?
Andlit Arnars Ijómaði þegar
hann benti henni á að líta inn í
flutningabílinn.
- Hver fjandinn er nú þetta
eiginlega? Bára gretti sig. -
Ætlar þú virkilega að koma
með þetta inn? Það er ekki
einu sinni pláss fyrir þennan
hlunk.
- Hlunk! át Arnar upp eftir
henni. Þetta borð átti nú ekki
ómerkari maður en hann Sig-
mundur rithöfundur og svo
kallar þú það bara hlunk. Það
skal sko inn, hvað sem það
kostar, jafnvel þótt... Hann
hugsaði sig andartak um. -
Jafnvel þótt við þurfum að
henda hjónarúminu til að
rýma fyrir því.
Bára sá að betra var að
láta í minni pokann og halda
friðinn. Þetta var ekki í fyrsta
skiptið sem drasl líkt þessu
hafði viðkomu heima hjá þeim
á leið sinni á haugana. Þar
myndi þetta blessaða borð ef-
laust enda líka.
Arnar kom skrifborðinu hag-
lega fyrir í forstofunni. Hann
vann langt fram á nótt við að
pússa það og snurfusa uns
hann gat ánægður staðið á-
lengdar og dáðst að þessum
dýrgrip sínum. Daginn eftir
gerði hann sér ferð í bókabúð
og keypti alla þá hluti sem gott
skrifborð þurfti að skarta i
skúffum sínum. Annað var
ekki hægt, ef eitthvert flónið
færi nú að hnýsast í skúffurnar
hans og skoða þessa forláta
smíð. Hann varð í það
minnsta að láta í það skína að
hann væri borðsins veröur.
Arnar gekk haglega frá öllu í
skúffurnar og settist við borð-
ið. Um hann hríslaðist dásam-
leg unaðskennd, einhver
dulúðlegur kraftur. Hann tók
sér penna í hönd og lagði
pappírsörk snyrtilega á borðið.
Innan fárra mínútna hafði
hann skrifað skattstjóranum
fagmannlegt og rökfast bréf
sem hann vissi að embættis-
maðurinn gæti ekki hafnað.
Hann kallaði á Báru og rétti
henni bréfið stoltur á svip.
- Hvað sagði ég þér? Skrif-
borð var allt sem þurfti.
Bára las yfir bréfið. Hún tyllti
sér á stól alveg forviða.
- Ég á bara ekki til eitt ein-
asta orð. Ég hélt svo sannar-
lega að þig skorti eitthvað
annaö en skrifborö til að ná
slíkum glæsistíl. En það sé ég
nú svart á hvítu að þar óð ég í
villu.
Arnar tolldi vart á stólnum
vegna innri ánægju. Hann tók
bréfið, setti það snyrtilega í
umslag og rétti Báru.
- Þú gætir kannski komið
þessu í póst fyrir mig, Ijúfan?
sagði hann upp með sér. Það
gæti nefnilega farið svo að ég
páraði nokkrar línur í dag í ró-
legheitunum.
Bára brosti og tók við um-
slaginu. Arnar horfði dreym-
andi á hana fara út og loka á
eftir sér. Hann tók strax til ó-
spilltra málanna og lagði drög
að sinni fyrstu sögu.
Á fáum mánuðum varð Arn-
ar einn afkastamesti rithöfund-
ur landsins. Varla var til sá út-
gefandi sem ekki sóttist eftir
skrifum hans. Loks var gæfan
orðin honum hliðholl. Hann
vann hörðum höndum við að
skrifa. Fram af penna hans
hrutu orð og orðafar sem
hann hefði aldrei trúað að
hann byggi yfir. Til hans var
vitnað og frægir höfundar
gerðu ýmis nýyrði hans að
sínum.
Ráöamenn og útgefendur
sáu fram á að þeir yrðu að
færa honum viðurkenningu í
einhverju formi, þó að ekki
væri til annars en að verða á
undan öðrum að sýna þessum
snillingi hversu mjög landinn
mat hann. Nógu oft hafði þjóð-
in þurft aö hysja upp um sig
og bera kinnroða og skömm
fyrir að hafa ekki veitt slíkum
ofurmennum athygli. Það var
því ákveðið að veita honum
hina miklu og eftirsóttu æðstu
orðu, „höfundur höfundanna".
Arnari barst bréf þessa efn-
is viku fyrir athöfnina. Á heimili
hans ríkti mikil gleði. Allir vildu
veita honum einhvers konar
viðurkenningu, börnin á sinn
hátt en Bára kona hans á al-
veg sérstakan hátt. Hún lagði
á ráðin
um
hvernig
best mætti
koma honum á ó-
vart og veita honum vegleg
verðlaun fjölskyldunnar að lok-
inni orðuveitingunni.
Arnar og frú mættu prúðbú-
in til athafnarinnar í einum
orðlagðasta veislusal borgar-
innar. Alls staðar var frægt
fólk og fyrirmenn sem reyndu
hvað þeir gátu að komast í
snertingu við goðið. Þegar öll-
um hégómanum lauk hélt
hinn nýkjörni „höfundur höf-
undanna" stoltur heim ásamt
konu sinni. Gullslegin orðan í
barmi hans og glampandi
heiðursskjöldurinn slógu ýkt-
um bjarma á spenn-
uglampann í augum Báru.
Hún gat vart beðið þess að
koma heim og veita manni
sínum það veglegasta sem
henni hafði til hugar komið.
Krakkarnir voru óþreyjufullir
heima þegar foreldrar þeirra
gengu inn um dyrnar. Bára
bar hönd upp að munni sér og
líkti eftir lúðrablæstri. Arnar
fann að eitthvað óvenjulegt
var á seyði þegar Bára dró
hann inn i forstofuna. Gamla
skrifboröið var horfið en þess
í stað var komið annað alveg
nýtt og stórglæsilegt. Til hliðar
á enn einu borði stóð nýtísku
tölva og prentari.
Allir draumar Arnars voru
þarna saman komnir eins og
klipptir út úr hugskoti hans.
Hann faðmaði Báru innilega
að sér fyrir þessa stórkostlegu
uppákomu sem hún hafði
staðið fyrir. Ekkert hafði glatt
hann eins mikið í lífinu. Gamla
borðið hafði heldur ekki verið
neitt augnayndi, þó svo að
hann hefði sagt það. Engin á-
stæða var fyrir hann, „höfund
höfundanna", að nota eitthvert
drasl sem milliklassahöfundur
eins og Sigmundur var löngu
búinn að grýta frá sér. Það var
víst ábyggilega kominn tími til
að slá einhverjum Ijóma yfir
komandi meistaraverk hins
mikla höfundar.
- Það var gott, ástin mín,
að þú hentir þessu borðskrifli
á haugana og þótt fyrr hefði
verið, sagði Arnar og kyssti
Báru enn einu sinni. Á morgun
geng ég margefldur til verks
og verð betri en ég hef
nokkurn tíma verið.
Næsta dag borðuðu þau
hjónin síðbúinn morgunverð
og gerðu að gamni sínu um
fortíðina.
- Að hugsa sér hvað líf okk-
ar hefur tekið miklum stakka-
skiptum á ekki lengri tíma,
sagði Bára og horfði dreym-
andi á Arnar.
Hann leit stoltur á hana. -
Tíminn er dýrmætur og best
að koma sér að vinnu. Meist-
araverk verða ekki sköpuð
með því einu að hugsa um
þau, sagði hann hátíðlega.
Arnar settist við nýja skrif-
borðið og tók sér penna í
hönd. Hann lagði pappírsörk á
gljáandi borðplötuna. Augu
hans hvörfluðu um tölvuna og
prentarann en stöðvuðust síð-
an á viðurkenningunum fyrir
ofan skrifborðið. Besti greina-
höfundurinn, besti smásagna-
höfundurinn, metsöluhöfund-
urinn og síðast en ekki síst á
gullbrydduðum skildi „höfund-
ur höfundanna11. Arnar grúfði
sig brosandi fram á borðið,
þess albúinn að skrifa nú enn
eitt snilldarverkið. En það var
sama hversu ákveðið hann
reyndi og hversu mikið hann
hugsaði, orðin vildu ekki
koma. Þegar líða tók á daginn
og ekkert gerðist æddi Arnar
fram og aftur um íbúðina og
hafði allt á hornum sér. Bára
gerði sitt besta til að róa hann
en varð ekkert ágengt. Þess í
stað fékk hún óþvegna skvett-
una frá honum.
- Það er þetta bannsetta
borð, sem þú keyptir, sem fer
svona ógeðslega í mig. Það
er bæði vont að sitja við það
og svo glampar það svo ó-
þægilega að ég get ekki hald-
ið heilli hugsun til enda.
Bára sneri sér frá honum,
sár og reið.
- Árinni kennir illur ræðari,
sagði hún í hálfum hljóðum.
Arnar strunsaði út og skellti
á eftir sér. □
21.TBL. 1993 VIKAN 39
SMÁSAGA