Skírnir - 01.08.1918, Síða 4

194
Siöbót Lúthers
[Skírnir
sig fram til að ryðja braut, og á hverjum stað og:
tíma hafi annaðhvort sigrað eða orðið að lúta í lægra
haldi.
En svo heíir eigi verið. — Saga kristninnar ber vott
um það, að hún heflr eigi að eins verið baráttusaga vegna
mótspyrnu þeirra manna, sem eigi játuðu kristna trú,.
heldur er hún jafnframt saga um innbyrðis baráttu — strið'
á milli rnargra stefna og flokka, sem risið hafa upp á-
ýmsum tímum innan sjálfrar kristninnar. Meðal játenda/
Krists hefir frá því á fyrstu öldum kristninnar átt sér
stað hið sama og sagt er frá í sögunni af Hringi kóngs-
syni, sem nýkomin er í Eimreiðinni. — Hringur reið i
skóg með mönnum sinum. Þeir sáu liind eina með gull-
liring um liornin. Kóngsson vildi ná hindinni. Þeir eltm
hana og sprengdu alla hestana. Svört þoka skall yfir.
Þeir mistu sjónar á hindinni. Þeir ætluðu síðan heim-
leiðis. »Gengu þeir nú allir samt, það sem horfði, þangað
til hverjum fór að þykja sinn vegur réttur. Skildu þeir
þá og fóru sinn í hverja áttina«. Líkt hefir kristnum
mönnum oft farið. Það væri ef til vill ofsagt, að þeir
hafi sífelt mist sjónar á aðalmarkinu sökum andlegrar
þoku; en þeir hafa iðulega mist sjónar á aðalbrautinni,
sem samleiðin gat legið eftir, hver komið auga á sína
hliðargötu, þótt sinn vegur rettur og farið hann. For-
kólfur hverrar stefnu hefir svo unnið sér fleiri eða færri
fylgismenn, og flokkarnir síðan átt í baráttu hver við
annan.
Framan af öldum voru svo við og við haldin kirkju-
þing, sem oftast komust að einhverri niðurstöðu um það,.
hvort þessi stefnan eða hin var sú eina sanna kristilega
trú. Sú stefnan, sem eigi hlaut þá viðurkenningu, var
dæmd villutrú, og þeir, sem henni fylgdu, ofsóktir — oft
»með báli og brandi«. — Að færa dæmi til þessa yrði of
langt mál. En mörg eru þau til. — Eg má heldur eigi
dvelja við skýringar á því, hvernig kristin kirkja varð
ríkiskirkja — eftir margar og miklar ofsóknir, sem kristnir
menn urðu fyrir, einkum af keisurum Rómaveldis. — Hins.