Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1915, Qupperneq 33

rannsóknum. Því miður hafa flestir trúfræðiskennarar beilt alt
annari aðferð á sínu sviði. F’eir hafa sjaldnast fagnað því að
sannleiks og þekkingarþorstinn hefir farið að gera vart við sig
hjá nemandanum og liann lók að spyrja í slaðinn fyrir það
að lála sér nægja það, sem honum hafði verið sagt. Sú
skoðun hefir jafnan verið efst á bugi, að liin valdboðnu
fræðsluatriði i trúarefnum væru nreð öllu óskeikul og að ekki
mætti við þeim hrófla. Hver og einn yrði að viðurkenna þau,
að öðrum kosli yrði liann »óalandi og óferjandi« meðal trú-
hræðra sinna. I’á er um andleg efni er að ræða, eru menn
yfirleilt furðu gjarnir að láta sér nægja að trúa fornum erfða-
kenningum í blindni. Blind trú og lilj'ðni — þessar tvær dygðir
cr tilheyra hernskuskeiði þjóða og einstaklinga — eru jafnvel
taldar mönnum nauðsynlegar löngu eftir að þeir eru komnir
lil vits og ára. En maður, sem hefir náð nokkrum andlegum
þroska, lætur sér oft og einall ekki nægja að trúa, hann vill
umfram all vita vissu sína. Hann neitar því að beygja sig í
auðmýkt og blindri hlýðni undir hið yli;a trúarvald. Hann
kveðst liafa heimild lil að spyrja og rannsaka og alla sér mcð
því fullrar og fastrar vissu um þá hluli, sem honum er áríð-
andi að vita um.
Blind trú er mannkyninu eðlileg, á meðan það er á bernsku-
skeiði og siðferðisþroski þess og þekking á byrjunarsligi. IJá
er það, að niðjarnir halda fasl við trú feðra sinna. Enginn
efast um það, sem forfeður þeirra höfðu sjálfir trúað og kent.
Trúin gengur í erfðir, fylgir niðjunum lið eftir lið, eins og
æltarmótið. Hún fylgir ætlinni mann fram af manni og er þá
mest fólgin í hinum ytri helgisiðunr og venjum, en á sér ekki
djúpar rælur í sálarlífi einstaklinganna og siðferðisþroska.
En þegar maðurinn er kominn af því þekkingar og sið-
ferðislega bernskuskeiði, sem trú hans var upphafiega sniðin
5
33