Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1915, Síða 60

L.ífið er eilíftí
Eg liorfði skelfdur og undrandi á afskaplegan vigvöll sem
lá framundan mér. Vigvélarnar, liver annari stærri og ógur-
legri, slrádrápu mennina í hrönnum, og dreifðu ógnum og
skelfingum yfir þúsundir og tiþúsundir. Hverl sem eg leit,
mætti auganu aldrei annað en auðn og eyðilegging. Eg varð
höggdofa af skelíingu. »Er ekki hægt að gera' neilt lil þess að
frelsa þessi mannanna börn«, hrópaði sál mín, og eg varð
allur að eintómri löngun eftir meiri þekkingu.
I’á tók eg all í einu eftir þvi, að hjá mér stóð maður, sem
líka horfði á vígvöllinn. Osjálfrátt sneri eg mér að honum og
sagði:
»Gelur þú ekki lijálpað þeim?«
Hann sneri sér við og .leil á mig, og eg sá andlit svo þrungið
af krafti og mætti, að eg hrökk við. En við frekari athugun,
sá eg að andlilið bar jafnframt voll um óumræðilegan kær-
leika og vi/ku. Mér virtist sem hjarlagæzka og meðaumkvun
streyma út frá honum, en þó sagði hann ekkerl fyrst í stað.
»Horfðu á«, sagði hann svo, og benti mér á vígvöllinn. Eg
leil þangað, og það var engu likara en að slæða hefði fallið
frá augum mér. Að vísu sá eg enn þá sorgina og hörmung-
arnar, og eyðileggingin héll áfram, en mér virlist alslaðar vera
krökl af björlum og geislandi verum. Suinar þeirra hreyfðust
60