Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 18

176 Guðmundur Magnússon: uÐUNN
Bóndann svimar, hann svitnar,
því sál þeirra beggja’ er í voða.
VIII.
KONAN.
Loks kemur fram á stall upp í hamrinum hátt
mannlegt ferlíki, bólgið og blátt.
»Þarna er nú konan þínff, klerkurinn tér.
Bóndinn byrgir augun, svo óskaplegt hann sér.
»Þarna er nú konan þín, komin út úr Qöllunum.
Svo verða þeir allir, sem vistast með tröllunum«.
Vöxturinn minnir á voðalegan drang,
bryðjuleg brjóstin, breitt orðið fang.
Bláar eru kinnar og bólgin eru vit.
Ekkert nema skírnarkrossinn er með hörnndslit.
Mikil er digurð um mitti og háls. —
Tröllið með kvenrómi tekur til máls:
»Lengi hef ég þráð þig, og loks ertu hér.
Hjartað mitt, hjartað mitt, hjálpaðu mér.
Ég er orðin ferleg, svo vel ég það veit.
Sýndu mér þó enn þá, hve ást þín er heit.
Tröllin hafa misþyrmt mér, teygt mig og kramið,
tröllin hafa afskræmt mig, marið og lamið.
Við guð minn og þig hef ég haldið mín heit.
Þess vegna ekkert á enniskrossinn beit.
Alt, sem ég hef liðið, ég unnið hafði til.
Minn hugur viltist frá þér; — þá hrösun ég ei dyl.