Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 21

ÍÖUNN]
Ekkjumaður.
Eftir
Gunnar Gunnarsson.
Að liorfa fram á þelta einmanalega líf, sem hann
sá ekki fyrir endann á. Þessir dagar og nætur í sam-
feldri röð, endalausri.
Það var óbærileg tilhugsun. Stjörnurnar gengu
sína braut, sólin gekk sína braut, skýflókarnir eltu
hverir aðra, svo sem áður, svo sem ævinlega. Með-
vitundin um mikilleik og veldi lífsins hafði ekki
framar sömu öflugu, hugðnæmu áhrifin á hann og
áður — lét ekki eftir í sálu hans ljúfa vitneskju,
sem raunar var engin vitneskja, lieldur hugboð, er
nálgaðist vissu, um eitlhvað háleitt og dýrðlegt og
undursamlegt — leyndardóm, sem hann alls ekki
kirti um að skilja, af þvi að hann varð ekki skilinn —
kaus að eins að eiga hann, svo sem fólginn fjársjóð,
kaus að eins að verða hans var sem lyftingar í sál-
unni — lyftingar, er fengi borið hann gegnum lífið
°g inn um hlið dauðans. En þessi meðvitund um
óendanleikann, er hefði átt að lyfta undir hann, svo
sem öflugir vængir, hún lyfti lionum ekki framar —
kún drap honum niður. Drap honum niður, dýpra
°g dýpra. Svo djúpt, að nú mundi skamt til botns.
Ef það var þá nokkur botn? . . . Þessi heimur lífs
°g þjáninga, þar sem honum hafði verið unaður að
Því að finna, að hann var smákorn, örlítill hlekkur
1 heildinni — þessi undarlegi, eilíflega óbreytilegi
úeimur breytileikans, þar sem liver regndropi, hvert
snækorn, hvert blað gróandans hafði fengið honum
nnaðsríkrar gleði, þar sem hver skuggi, hver sól-
12*