Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 26

184
Gunnar Gunnarsson:
[IÐUNN
auðug og nógu góð til þess, að örvænta aldrei. Satt
var það — grátið hafði liún, grátið oft — af því að
— svo sem hún komst að orði — gráturinn heldur
manni góðum og vakandi. En hún var sæ), jafnvel
er hún grét. Það hafði hún svo oft sagt. Og það
sem mest var um vert: hann hafði fundið það.
Fundið til sælu hennar — og lifað á sælu hennar.
Ekki svo sem fátæklingurinn af molum auðmanns-
ins: hún hafði haft á valdi sínu, að veita, einnig
inn í sálu hans, svalandi, sírennandi sælustraumum.
Sæla hennar, bros hennar var orðið að innihaldi
lífs hans — alls lífs hans. Og af þeim sökum var
svo komið, að honum fanst nú, er hún var horfin,
hann vera slíkur hjálparvana einstæðingur. En ætli
henni hefði fallið það í geð, að hann gæíist upp á
þenna hátt .... ofurseldi sig — vesalmenskunni?
Því að, var það ekki þetta, sem hann var að gera?
Var það ekki vesalmannlegt, að láta sjúga úr sér
alla dáð mótstöðulaust — sjúga sig tóman og þuran
og dauðan? .... meðan maður var þó á lííi. Æ
— á lífi . . . .
Af hverju ertu að gráta, pabbi?
Eg er ekki að gráta, drengur mínn.
★ *
*
Það var skylda hans að lifa — lifa og vera
glaður. Hún mundi hafa vænst þess af honum. En
það var svo torvelt. . . . Þegar kjarni lifsins var
burtu numinn, gat lífið þó ekki orðið annað en
grímuklæddur dauði.
Að halda áfrain að lifa, þegar rætur lífsins eru
svo að segja bútaðar sundur — það er kvikur dauð-
inn. — Og allar gáturnar, sem lífið fékk honurn að
leysa, nú fremur en nokkru sinni áður, — á þeim
mundi hann aldrei fá áttað sig. Hann var orðinn
svo vanur því, að sjá alla hluti uppljómaða i brosi