Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Qupperneq 58

iðunn
Niður í kolanámu.
í dag ljómar sólin yfir borg og lendiwn, svo vítt sem
auigu sjá.
Skozka mistrið, sem er svo emkeninandi fyrir þennan
hiuita landsins og hvilt hefir yfir Edinborg undau-
farna daga, er horfið, en magnmikil geislahlýjan um-
vefuir „réttláta og rangláta", því enn hefir skipulagning
á notkun náttúrugæðanna ekki náð því stigi, að sólskin-
ið sé selt.
Og það sér líika á. Uppi í grasi vafinni, iðgrænni kast-
alabriekkuiuii er krökt af fólki. Pað eru atvinnuleysingj-
arnir, öreigarnir, sem hafa margir hverjir ekkent skýli
yfir höfuð, enga matbjörg og leppa eina á líkamanum
fyrir föt. Þeir liggja nú í hópum um brekkuna alla,
teygja úr dofnum limum og velt-a sér á ýmsar hliðar i
svefiruiofunum. Það er gott að hvílast þarna í mjúku
grasinu.
Að baki rís há,r og dökkur bergveggur kastalans,
ágætlega skýrt tákn þess valds, sem Bretinn hefir
löngum beitt, m. a. til þess að viðhalda bilinu milli ræfl-
anna þa,tna í brekkunni og annara stétta manna, er eiga
bústaði beint á móti, hinum megin garðsins, þar sem
suin rnestu skraut- og stór-hýsin blasa við auguni.
Það hlýtur að vera einhver gáleysis-vanræksla, að
þessi há-konservativa bong skuli ekki fyrir löngu hafa
lokað hliðuni þessa fagra garðs fyrir öllum „óverðug-
um“ ei;ns og þeiim, sem hér teygja skítuga skankana
beint framan í augun á ráðandi auðstéttinni.
En nú er ekki lengur til setu boöið. Ég hefi dvalið