Kirkjuritið - 01.01.1946, Blaðsíða 22

Jan.-Febi'.
Kirkjan mín, Drottinn minn.
Það er gamall biskup að deyja í Laukagarðinum á
Hólum. Dauðinn kemur óvörum. Hinn aldni kirkju-
liöfðingi hnígur allt i einu út af, og innan stundar er
liann örendur. En áður en hann gefur upp andann, bær-
ast varir lians, og þeir, sem lúta niður að honum, heyra
andvarp, sem lengi síðan bergmálar í hugum þeirra.
Það eru tvö orð, sem héyrast greinilega: „Kirkjan mín,
Drottinn minn!“. Orðin blandast eins og kveinstafir við
dauðahrygglu öldungsins. Það er kvöl og þrá, sorg og
sæla heillar ævi, sem rennur saman i einu augnabliki,
og brýzt út í þessu hrópi, af vörum manns, sem stend-
ur á vegamótiun tímans og eilífðarinnar. Og þessi orð,
mögnuð liarmi og' trega, lágu lengi í loftinu. Þau gátu
ekki gleymzt. Það eru einu orðin, sem varðveitzt bafa
í minningunni, af vörum þessa manns, og til vor liafa
borizt yfir óminnadjúp fimm alda.
Hvort voru þá þessi orð örvætingarfullt andvarp eða
voru þau efandi spurning, eða lofsöngur?
Gottskálk biskup Keneksson var stórættaður maður,
og bafði verið prestur í Lagardal í Noregi, áður en hann
kom hingað til lands. „Hann var svo mektugur, og Rögn-
valdur bróðir bans, að þeir skvldu eiga þriðja part Nor-
egs“, segir í gamalli bréfabók. Þó að þetta sé vafalaust
allmjög orðum aukið, þá bendir það til þess, að hann
bafi verið mjög auðugur, og ekki bafi það verið fjár-
gróðavonir fvrst og fremst, sem knúðu liann til að taka
við biskupsembætti á Hólum, lieldur hafi hann verið
talinn á þetta ráð af erkibiskupi, fyrir nauðsyn heil-
agrar kirkju, að taka sig upp frá góðum vinum og ríku
ættliði, til að starfa hér, úti á hjara veraldar.