Kirkjuritið - 01.01.1946, Blaðsíða 53

KirkjuritiÖ.
Við morgunbænir.
47
vera prestur. Ég iðrast þess aldrei að liafa gengið i þjón-
ustu kirkjunnar.
Það er ekki tími til að útskýra þetta nánar nú. En ég
^etla að segja ykur eina sögu úr sjálfs mín lífi. Ég' hefi
sagt hana áður. Hún er söm fyrir því. 1 þessu sambandi
á hún við.
Ég var einu sinni, sem oftar, að skíra barn. Við skirn-
ina var staddur listamaður nokkur, nafnkenndur söngv-
ari innan lands og utan. Hann söng með sinni ágætu
í'ödd við þessa skírn. Að athöfninni lokinni gekk hann
iil mín og mælti: „Ég öfunda yður af þvi að vera í þjón-
nstu kirkjunnar“. Af samtölum, sem ég hefi átt við hann
°ítar en einu sinni síðan, veit ég', að þessi orð voru ekki
®ögð út í bláinn, heldur af næmum skilningi listamanns-
>ns á lífsgildi þess orðs og þeirra atliafna, sem kirkjan
hefir um hönd.
jjSamverkamaður að gleði yðar“, svo fórust Páli post-
nla orð um sitt starf. Samverkamaður að gleði safnaða
smna -— þag er ag vera prestur: Samverkamaður Guðs
að gleði trúarinnar, hvort sem er á hamingjunnar degi
eÓa sorgarinnar tíð. Hverjum þeim, sem í þjónustu kirkj-
nnnar gengur af lieilum hug, opnast víðar dyr og' verka-
miklar, sem engin getur lokað, ef Guð hefir opnað þær
°g ætlar þér að ganga inn um þær.
Það er sagt um eina kirkju hér sunnanlands, að aldrei
megi dyr hennar lokaðar vera, ella farist einhver sæfar-
enda á sundinu milli lands og eyjar þeirrar, þar sem
hún stendur.
Þetta er að vísu þjóðsögn. En i líkingu hennar sjáum
'er mikinn sannleika.
Dyr hinnar sýnilegu kirkju mega ekki lokast. Um þær
a að gefa sýn í helgidóm eilífðarinnar, þar sem Jesús
Éristur er æðsti prestur. Sú sýn ein fær hjargað frá hráð-
um voða.