Kirkjuritið - 01.04.1956, Blaðsíða 41

SKULDIN VIÐ SKÁLHOLT
183
mér það vitanlega sérstakt fagnaðarefni, að nokkrir íslendingar
í Vesturheimi hafa þegar sýnt í verki góðhug sinn til þessa máls
°g þá um leið verðuga ræktarsemi til söguvígðs Skálholtsstaðar.
— Veit ég, að margir fleiri íslendingar þeim megin hafsins muni
bera sama hug til þessa máls, sé athygli þeirra dregin að því,
°g heiti ég að styðja það göfuga hugsjónamál eftir mætti meðal
landa minna vestan hafs. En vér eigum þar jafna þakkarskuld
að gjalda eins og þið landar okkar heima á ættlandinu, og sæmir
°ss að taka höndum saman um slíkt menningarmál yfir hafið,
því að það er báðum til gagns og treystir um leið ætternisböndin.
Jafnframt sýnum vér í verki heilbrigða rækt við sögulegar
tninjar vorar og merkisstaði, því að vér bíðum tjón á sálu vorri,
ef vér slitnum úr tengslum við uppruna vorn og sögu, svo sam-
gióin erum vér, íslandsbörn, móðurmoldinni andlega og menn-
ingarlega talað.
í hinu fagra inngangskvæði að einyrkjasögu sinni um Björn
a Heyðarfelli falla Jóni Magnússvni orð um svipmikla söguhetju
sína:
„Mér fannst hann vera ímynd þeirrar þjóðar,
sem þúsund ára raunaferil tróð
og dauðaplágum varðist gadds og glóðar,
en geymdi alltaf lífs síns dýrsta sjóð.
— Því gat ei brostið ættarstofninn sterki,
Jiótt stríðir vindar græfu aldahöf,
að fólk, sem tignar trúmennskuna í verki,
það tendrar eilíf blvs á sinni gröf“.
Eg trúi því fastlega, að í verðugri endurreisn Skálholtsstaðar
°g a öðrum sviðum haldi íslenzka þjóðin áfram að sýna í verki í
fagurri mynd trúmennsku við ætt sína og erfðir, við hið bezta í
s]alfri sér, og tendri með Jieim hætti J>au björtu blys menningar
°g manndóms, sem lýsi vítt um heim og í aldir fram.
Guð blessi land vort og þjóð!
Richard Beck.