Kirkjuritið - 01.09.1973, Qupperneq 30

ekkert í því, að faðirinn skuli vera yf-
ir sig glaður út af heimkomu týnda
sonarins. Einhvern veginn hefurglaum-
gosanum honum bróðir mínum tekizt
að fá allt og alla til þess að snúast í
kringum sig. Það hefur ekki verið látið
svona með mig. Enda kom ég aldrei
heim, einfaldlega af þvi að ég fór
aldrei að heiman. Aldrei heldur slátr-
að svo mikið sem kiðlingi mín vegna !!
Svona finnst trúum, kristnum kirkju-
gestum, fyrirmyndarborgurum Vestur-
landa, þeir vera settir hjá.
En eru þeir það? ,,Sonur (!) minn",
segir faðir hans við hann í sögulok,
,,þú ert alltaf hjá mér og allt þitt er
mitt." Hér er skýrt að orði kveðið. Fað-
irinn segir ekki heldur: „Aumingi! Þig
skortir hugrekki til að syndga. Sóma-
kœr hefurðu verið af því einu, að þú
ert raggeit." Nei, faðirinn heiðrar þann
son, sem reyndist trúr og dyggur.
f dœmisögu sinni er Jesús að lýsa
þeirri tegund Farísea, sem tekur alvar-
lega trúarlegar og siðferðilegar skyld-
ur sínar. Þessum mönnum sýnir hann
að vísu ávirðingar sínar og galla (það
eru þúsundir svona manna í kirkju nú-
tímans), en án þeirrar illgirni, sem
gcetir svo mjög hjá okkur, þegar við
köllum náungann „bannsettan Farís-
ea." Enda hljótum við að játa, að það
er talsvert spunnið í þann, sem stund-
ar daglegan biblíulestur, rœkir bœna-
líf, hlýðir boðorðunum eftir megni og
sœkir kirkju. Og þó má sjálfsagt deila
um þetta. Margir munu segja sem svo,
að þetta fólk sé ekki kristið, nema að
nafninu til, dautt úr öllum œðum, og
trúrcekni þess hvorki fugl né fiskur."
En faðirinn er á öðru máli. Það er
ekki aðeins týndi sonurinn, sem hann
þekkir út og inn. Honum er og fullvel
kunnugt um það, sem bcerist í brjósti
eldra sonarins. „Þú ert hjartfólgið barn
mitt og alltaf hjá mér. Mitf er þitt og
þitt er mitt."
Hér kynnumstvið því enn einu sinni
gcezku og mildi föðurins á himnum.
Það, sem við mennirnir álitum ómerki-
lega uppgjöf hugleysingjans, kallar
Guð blessaða heimkomu týnds sonar.
Og það, sem við mennirnir teljum
hversdagslega lítilmennsku eldri son-
arins, kallar Guð trúmennsku þess
manns, sem í hlýðni hefur beygf sig
undir þann heilaga vilja, sem heim-
ana skóp. Guð elskar alla menn. Jafn-
vel ég og þú með öll skrýtilegheit, eig-
um öruggan stað í hjarta hans.
En hvað er eldri sonurinn þá að
kvarta? Eitthvað hlýtur hann að hafa
ti! síns máls, þegar honum finnst hann
ekki fá nóg út úr lífinu. Það er ekki
ímyndun ein, að lítið sé um fagnað og
gleðskap í lífi hans. Sannleikurinn er
sá, að eldri sonurinn á ekki sjö dag-
ana sœla. Líf hans er svo óttalega ein-
hœft og þreytandi.
Nú er þetta í rauninni stórfurðulegL
Það cetti kappnóg lífsfylling að vera
því fólgin, að hafa náið samfélag
Drottin. Það eitt cetti að nœgja
þess að gefa lífi mannsins tilgang<
merkingu. Hvað er þá að? Það eí
greinilegt, að til er sú tegund gu^s'
ótta, sem er svo dauf og drungale9'
að hún megnar ekki að gjöra manninn
hamingjusaman. Það eru til hópar o
„góðu fólki", sem aldrei fcer að upP
lifa gleði og hlýju trúarinnar. Þetta
fólk lifir svo leiðingjörnu lífi, að á sf j
iðum stundum langar það beinlmis
þess að taka hliðarspor, þráir
við
til
220