Fríkirkjan - 01.05.1899, Síða 7

71
heyrri, en hlýðið að eins á orð fjandmanna minna. Séuð þér
í rann og vent vitrir menn og ljós heimsins, þá gætið yðar
að syndga eigi gegn réttlætinu. Hvað mig snertir, þá er iítils
vert um mitt líf, svo að þegar eg hvet yður til að dænta
réttvísan dóm, þá er það yðar vegna, en ekki min.“
Loksins var honunt leyft að tala. Hann féil þá á kné
frammi fyrir öllum þingheimi, og bað að guðs andi mætti
stjórna hugsunum sínum og orðttm, svo að hartn segði ekkert,
sem væri gagnstætt sannleikanum eða meistara lians til van-
virðu.
Fyrirheit drottins til lærisveina sinna, sem lesa má í
Matth. 10, 18.—20., rættist á honurn þann dag. Orð hans
vöktu undrun og aðdáttn, jafnvel hjá fjandmönnum hans.
Heiit ár hafði hann setið í varðhaldi, þar sent hann mátti eigi
lesa og hefði jafnvel eigi getað séð til þess, en haft miklar
hkamlegar þjáningar og andlegar áhyggjttr, og þó talaði hann
með inælsktt og krapti, sem allir hlutu að dást að, og leiddi
fram röksemdir sínar eins skýrt og skilmerkilega, eins og
hann hefði haft nægan tima til undirbúnings.
Um Húss sagði hann: „Eg þekki Jóhann Húss allt í
frá barnæsku hans; hann var dýrðlegur, réttvís og heilagur
maður. Hann var dæmdur, þó hann væri saklaus. Eg er
einnig reiðubúinn til að deyja. Eg vil ekki apturkaila kenn-
ingar mínar, þrátt fyrir kenningar þær, er fjandmenn mínir
og falsvitni hafa mér búnar; en þeir munu hljóta að standa
reikning véla sinna hinum mikla guði, er eigi verður á tálar
dreginn."
Orð hans höfðu mikil áhrif, og nokkrir af tilheyrendum
hans vildu fyrir hvern mun frelsa líf hans. Eptir að hann
var kominn aptur í varðhaldið, komu æðstu menn khkjunnar
til hans og hétu honum öllu fögru, ef hann vildi láta af mót-
stöðu sinrii. En Hieronýmus iét ekki bifast fremur en meist-
ari hans, þá er djöfullinn bauð honum öll ríki veraldar og
þeirra dýrð.
Dauðadómurinn var þá kveðinn upp, og var farið með
hann til þess sama staðar, þar sem Jóhann Húss hafði verið
líílátinn. Á leiðinni þangað söng hann fyrir munni sér, og
andlit hans ljómaði af frið og gleði. I’ar var hann svo brennd-