Fríkirkjan - 01.05.1899, Side 14

77
mér „flaug í hug,“ þegar eg hafði lesið þennan sleggjudóm í
„V. Lj“. — Mér flaug í hug gömul latnesk setning úr Ciceró,
að mig minnir. Hún er svona: Anseres in caintolio publico
sumpfu alnntur, og þýðir: Gæsir eru aldar á Kapitolium á
alþjóðlegan kostnað. Dócentinn er ein slík „gæs“ hins „opin-
bera,“ sem finnur sér skjdt að hefja kvak mikið, hvenær sem
ráðist er að virkjum þjóðkirkjunnar.
En sá kemur tíminn að gæsakvakið frelsar ekki virkin.
Fríkirkjuhreyfingin
lieitir grein, sem á síðastliðnu liausti stóð í „Þjóðviljanum unga“ eptir
síra Sigurð Stefánsson, prest í Yigur, all-langt mál og ítarlegt, og al-
veg á móti þeirri hrcyfingu.
Svo sem nærri má geta, fær þessi grein lofsorð mikið lijá „Y. Lj.“,
er segist „hjartanlega“ skrifa undir flest í henni.
I einu atriði mótmælir þó „Y. Lj.“ kröptuglega þvi, sem stendur í
grein síra Sigurðar, nl. því, sem þar er sagt um kirkju Vesturislend-
inga; þar dæmir sira Sigurður eptir lýsingu Jóns Olafssonar í „Sunn-
anfara,“ en „V. Lj.“ segir að sér hafi aldrei dottið í hug að trúa einu
orði af henni. Um þetta atriði erum vér alveg á sömu skoðun sem
„V. Lj.“
I fvrirlestri vorum um aðskilnað ríkis og kirkju, sem prentaður
var i „Kirkjuhlaðiuu,11 bárum vér saman fríkirkju Vesturíslendinga við
hið kirkjulega ástand hér heima, og gleður það oss að vér sjáum að
„V. Lj.“ lítur þó oins á þetta, eins og vér, að kirkjulífið vestra hjá
fátækum frumbýlingum liafi borið næsta mjög af því, er á sama tíma
hefur gjörst og gjörist enn hér á landi — og það er ekki nóg að
segja: „vér lifum undir allt öðrum kringumstæðum,“ til þess að færa
sönnur, á eða leiða líkur að því, að hið sama fjör mundi ekki færast
í kirkjulífið hér, ef skilið væri sundur milli ríkis og kirkju. Miklu
frcmur er þó vit í að halda fram liinu gagnstæða. Yér erum sann-
færðir utn, að hofðu landar vorir fiuttst héðan inn í ríkiskirkju-fvrir-
komulag, þar sem allt hefði verið lagt upp í hendurnar á þeim, eins
og hér er gert við kirkjuna, þá hefði kirkjulíf þeirra orðið dautt og
dofið, eins og hér — ekki lióti betra.
I’að er þessi kraptur, sem kemur fram við eigin áreynslu, eigin
ábvrgð á málefnum sínum, sem kirkjan hér á landi, undir því ásig-
komulagi, sem er, hefir okki tækifæri til að öðlast. Krafturinn þróast
við baráttuna, en af honni hefur þjóðkirkjan ekkert að segja, harátt-
unni fyrir tilveru sinni.
I þjóðkirkjunni cr allt gjört fyrir söfnuðina; þeir missa því alla