Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 23

EIMREIÐIN
127
Varð nú skammt kvæða í milli hjá Stephani, því að á samkomu
tveimur dögum síðar, á kvennadaginn 19. júní, flutti hann Minni
kvenna. Minni þetta sendi hann seinna Helgu, konu sinni, enda er
kvæðið lof gerð um hana, þótt tileinkað sé kvenþjóðinni allri. Ég
hirti hér kalla úr bréfi Helgu til Stephans, er hún skrifaði honum
14. ágúst:
»,Ég sendi þennan miða í þeirri von, að hann nái þér áður en þú
leggur upp í heimferð, það er að segja, ef þú ert nú ekki svo hrifinn
af öllu heima á Fróni, að þú setjist þar að og gefir allt upp á bátinn
hérna megin hafsins. Nú ef þú færð aldrei miðann, er ekki miklu
td kostað, einu frímerki og tímanum mínum.
Okkur líður þolanlega, drengir í óða önn að heyja, búnir að
koma upp eins miklu heyi norður á landi eins og var í allt í fyrra,
°g þó eru höllin eftir. Þeir eru að draga saman hérna heima núna.“
Seinna í bréfinu, þegar Helga hefur sagt Stephani helztu fréttir
al húskapnum og úr byggðinni almennt, kemst hún svo að orði:
,,Þetta er nú orðinn heill Jónsbókarlestur, samt ekki eins skemmti-
legt eins og þeir eru. Margt fleira væri hægt að rugla. Drengir báðu
mig segja þér, að þeir ætluðu að heyja þangað til þú kæmir heim, ég
held þeir séu oft lúnir, aumingjarnir.
Við fengum skeyti frá þér rétt fyrir íslendingadaginn. Mér þótti
Ment um það, en það kostar svo mikið að senda það.
Ég fylgdist með krökkum 2. ágúst. Þar var múgur og margmenni
Saman komið á Markerville. Ritstjóri Province kveður hafa verið
80 bifreiðar, og ég hugsi, að hann fari nærri því, hann var þar líka.
Ég hef aldrei séð eins margar bifreiðar saman komnar. Kristján Jóns-
son var forseti. Sr. Pétur hélt tölu, góða að mér fannst, og Kristján
bullaði nokkur orð, einn eiginn West, ég heyrði það ekki, og svo
Kev. Irving frá Calgary, ágæta ræðu, og svo Dan þingmaður um
smjör og rjóma. Ég var lengi búin að brjóta heilann um það, hvort
ég ætti ekki að fara upp á ræðupallinn og lesa upp kvennaminni þitt.
Eg hefði vel getað lesið það, því ég kunni það li'ka, en svo vantaði mig
kjarkinn, hann brást, þegar á átti að herða. En ég hað séra Pétur að
lesa það, og hann gerði það með glöðu geði og sagði, að það væri
kveðja frá þér. Ég hugsi, að mörgum hafi þótt það gott. Auðvitað
talaði enginn um það við mig, mér þykir það ljómandi, líklega af því
ég skil það svo vel.“